Ineke Riem

1. Waarom zijn zowat al je personages op zoek naar verbondenheid met het verleden? Omdat we vandaag in het nimmer eindigende nu leven?

Ineke Riem: In het laatste verhaal laat ik een Amerikaanse boswachter naar Athene reizen. Hij merkt hoe de mensen daar een bepaalde rust over zich hebben, alsof ze weten dat iedere tijd zijn crisis heeft en de mens er ondanks alles nog steeds is. Als je de dingen in een groter perspectief ziet, besef je de relativiteit van heel veel zaken, denk ik. Zelf ben ik sowieso geïnteresseerd in de tijdloze dingen en de diepere vragen. Omdat ik gevoelig ben voor negativiteit en snel overprikkeld raak, leef ik op een heel rustige manier die sommigen misschien ouderwets zullen vinden, maar waarvan ik denk dat ze gezond is. Het najagen van het hedonisme, dat zegt dat je zo veel mogelijk uit het nu moet halen omdat we met zijn allen toch ten onder gaan, zegt me niets. Mijn boeken ontstaan uit een andere levensfilosofie.

2. Een levensfilosofie waarin de mens ook veel meer verbonden is met de natuur, lijkt me. Sequoia’s en walvissen vormen toch niet toevallig de rode draad doorheen je boek?

Riem: Dat komt voort uit mijn verwondering over hoe geweldig onze planeet is. Ik vind het allemaal zo mooi en bijzonder. Heb je al eens een boomblauwtje of een icarusblauwtje gezien? Dat is zo briljant gekleurd, gewoon prachtig. Ik heb die verwondering echt nodig, als antidotum tegen de duisternis die ook wel in me zit, en om mezelf ervan te overtuigen dat het waardevol is om hier te zijn. Anders kom ik in een neerwaartse spiraal terecht. Het kijken naar schoonheid in de natuur en me verwonderen over de rijkdom ervan geeft zin aan mijn leven.

3. Meer dan menselijk gezelschap?

Riem: Ik kreeg al eerder de opmerking dat mijn personages zo eenzaam zijn. Ik ervaar de waarde van vriendschap wel, en hoe fijn het is om je verbonden te voelen met andere mensen, maar misschien geeft de natuur toch meer zin. Ik hoorde laatst iemand zeggen dat mensen die als baby in een couveuse hebben gelegen altijd het gevoel zullen hebben dat er een glazen wand staat tussen hen en de andere mensen. Ik was zo’n couveusekind. Misschien dat dit in mijn onderbewuste meespeelt en dat ik nog steeds bezig ben met het verwerken van mijn trauma. (lacht)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content