Indiebelofte Julia Jacklin over bagels, banale maandagen en haar nieuwe album

In de indierock staat een nieuwe generatie jongedames op, mondig, talentvol en talrijk. Ouders van nu, wanhoop niet. Als tiener zwijmelde de Australische Julia Jacklin weg bij de prefabpoppunk van Avril Lavigne en Good Charlotte. Toch is ze goed terechtgekomen.

Haar debuut Don’t Let the Kids Win (2016) bood bijdehante, ongeveinsde indierock afgebiesd met country en folk. Met de kersverse opvolger Crushing spreidt de jongedame uit Sydney haar artistieke vleugels pas goed.

Julia Jacklin: Ik weet het, dank je. (lacht) Tussen mijn twee- en mijn vierentwintigste raakte ik om de haverklap in paniek als de dingen niet liepen zoals ik wilde. ‘Nu of nooit!’, met die gedachte leefde ik elke dag. Maar dat is typisch voor die leeftijd. Ik ben nu achtentwintig en ik weet: het komt allemaal wel goed.

De eerste song op je nieuwe plaat heet Body, de tweede Head Alone. Men is geneigd daar een verband tussen te zien.

Jacklin: Die eerste twee songs vatten de plaat goed samen. Bijna de hele tijd dat ik voor mijn vorige plaat heb getoerd, leek het alsof mijn hoofd en mijn lichaam elk andere dingen beleefden. Op deze plaat probeerde ik ze weer aan elkaar te lijmen. (lacht) Ik was twee jaar lang zo gestresseerd dat ik de tijd niet vond om te registreren wat er emotioneel door me heen ging. Plots word je de baas van een kleine onderneming, je vrienden worden je werknemers. Daar is geen handleiding voor, je navigeert voortdurend in het duister. In het begin geloof je nog dat je de liefste baas ooit zult zijn en iedereen je graag zal zien. Compleet verkeerd. Je zult er niets mee bereiken én je zult je er ellendig door voelen. Daarbij komt: als je al niet de beste versie van jezelf bent, is het moeilijk om intussen relaties in stand te houden met vrienden, familie en je partner thuis. Als muzikant is het zogezegd een voordeel om gevoelig te zijn. Maar het tegenovergestelde gebeurde: mijn huid werd dikker.

Vandaar de plaattitel Crushing, een woord met enkel negatieve betekenissen – vermorzelend, verpletterend?

Jacklin: Ja en neen. Want het is zeker geen sombere plaat, ze barst van het leven. Vandaag ben ik gelukkiger dan ooit, net omdat ik me er doorheen heb geslagen. It was a crushing time but it has made me so happy. Hoe lastig het soms ook is, ik heb altijd beseft hoeveel geluk ik heb om dit te kunnen doen. Zeker als een Australische artiest. Het kost al bakken geld om alleen nog maar het land uit te raken, laat staan erbuiten op te treden. Ik vind toeren ook niet saai of afstompend – integendeel, het is een begeesterende en opwindende ervaring – maar je krijgt geen rust. Alsof het elke dag weekend is. Leuk, maar op de duur begin je toch te verlangen naar de banaliteit van een maandag. (lacht)

Kenmerkend voor jouw werk is het ontbreken van filters. Dat hoor je aan de zuivere klank van je platen en het ontbreken van metaforen in je teksten. Dat zie je ook aan de pretentieloze doe-het-zelfhoezen en -video’s.

Jacklin: Ik heb er nog nooit op zo’n algemene manier over nagedacht, maar dat klopt wel. Als ik naar een song luister, wil ik weten waarover die gaat, niet dat de boodschap onder een laag poëzie verstopt zit. Die songs zijn soms wel moeilijk om schrijven. Je moet er vrede mee hebben om de dingen heel eenvoudig te verwoorden. Kwetsbaar te zijn. Niet dat ik voor elke song met vochtige ogen in de zangcabine moet staan. Maar als het gebeurt, zoals voor Turn Me Down, dan sterkt me dat als artiest in mijn vermoeden dat ik op het juiste spoor zit. En wat mijn visuele stijl betreft: nauwelijks budget hebben, dat helpt. (lacht)

Je hebt songs eens als zelfeducatie omschreven: lessen die je opzegt voor de persoon in de spiegel.

Jacklin: Dit klinkt waarschijnlijk heel fout, maar als ik nu mijn eigen plaat opzet, denk ik soms: heel slim van je, Julia, bedankt daarvoor. (lacht) Alsof ik luister naar mijn dagboek, waarin ik alle trivialiteiten zoals ‘vandaag at ik een bagel’ heb geschrapt en alleen de momenten van wijsheid heb overgehouden.

Een gedachte die op zeker moment door je hoofd is gewaaid, zo leren we, is: hopelijk kunnen mijn moeder en die van mijn ex vriendinnen blijven.

Jacklin: Welja. Ik zou graag een lans breken voor het schrijven van meer doordachte break-upsongs. (lacht) Er zijn er duizend-en-één, maar weinige die iets over mijn individuele situatie zeggen. Daarom ben ik zelf graag specifiek als ik schrijf. Dan maak ik een song over verliefd zijn en vermeld ik het sinaasappelsap dat we deelden. Mensen houden van guitige details, zolang je niet overdrijft. Want weet je, dankzij deze job heb ik ondervonden dat mijn ervaringen en gevoelens veel algemener zijn dan ik zelf wil aannemen. Midden in een woelige periode denk je dat je o zo speciaal bent, en schrijf je daar een nummer over. Maar wanner je het vervolgens live zingt, vliegen je nadien tien mensen aan: ‘Exáct wat mij is overkomen!’ (lacht)