‘Ik laat niet graag het achterste van mijn tong zien’, zegt Xavier de Rosnay van Justice, die voor de gelegenheid zonder zijn partner in crime Gaspard Augé de interviewhonneurs waarneemt. En toch: ‘Mensen hoeven geen grote verrassingen van ons te verwachten.’

Op hun Noord-Amerikaanse tour-dvd A Cross The Universe bewees het duo Justice al dat het zich qua ontsporende chaos, puberale lolbroekerij en arrogantie kan meten met de Mötley Crües van deze wereld. Ons favoriete fragment: Xavier neemt een verbouwereerde Anthony Kiedis in de zeik door hem in zijn beste Franglais een streepje Under The Bridge voor te schotelen. Ook op hun nieuwe worp Audio, Video, Disco wordt een loopje genomen met elk scheefgegroeid cliché uit het rock-‘n-rollhandboek. Al spreekt De Rosnay dat meteen tegen.

XAVIER DE ROSNAY: Het was helemaal niet onze bedoeling om een pastiche te maken. Er zit zeker en vast humor in onze muziek, maar dan zonder ironische bijbedoelingen. Zelfs wanneer we grapjes maken, zijn we bloedernstig.

Ik slaag er niet in om met uitgestreken gezicht naar ‘Ohio’ te luisteren, waarin jullie de Crosby, Stills, Nash & Young-toer op gaan, compleet met gedigitaliseerde samenzang.

DE ROSNAY: Dat is het net! Stel je voor dat we écht een contemplatieve folksong op de plaat hadden gezet, dat zou pas belachelijk zijn. In plaats daarvan is het een vertraagde discotrack – met invloeden van David Crosby, maar het eindresultaat klinkt helemaal Justice. Je gelooft me niet, maar er zit echt geen groot Justice-gaat-rock-‘n-rollconcept achter dit album. De productie klinkt veel droger dan op ?, dat wel. Er ligt minder vernis over deze plaat, omdat we minder samples en meer live-instrumenten hebben gebruikt. De mensen hoeven geen al te grote verrassingen of onverwachte wendingen te verwachten – zo zitten we niet in elkaar.

Wat we bij Justice ook niet hoeven te verwachten, zijn klinkende namen van gastartiesten in de ‘credits’, nochtans schering en inslag in het dancewereldje.

DE ROSNAY: We werken liever samen met mensen die we sympathiek vinden, zoals de Britse zanger Ali Love en Vincenzi Vendetta van Midnight Juggernauts. Bekende namen lopen de muziek alleen maar in de weg, en onze eigenheid is ons zeer dierbaar.

Een van de tracks heet ‘Brianvision’, naar Brian May. Zeker dat je geen seconde getwijfeld hebt om de Queengitarist uit te nodigen?

DE ROSNAY: Ik beloof het plechtig: je zal Brian May nooit horen op een album van Justice. (Lacht)

Heb je het nieuws opgevangen dat Lady Gaga bij Queen binnenkort Freddie Mercury vervangt?

DE ROSNAY: Meen je dat?! Man, wat een afgrijselijk slecht idee. Met alle respect voor de andere leden maar: Freddie ís – of beter gezegd was – Queen! Je kunt toch niet over The Police spreken zonder Sting? De enige band die met zo’n personeelswissel weggekomen is moet AC/DC zijn, toen Brian Johnson wijlen Bon Scott verving.

Ik ben blij dat je de naam AC/DC zelf laat vallen, want de openingsriff van ‘New Land’ doet wel héél hard denken aan de intro van ‘For Those About To Rock’.

DE ROSNAY: Vind je dat echt, ja?

Ken je een goede advocaat?

DE ROSNAY: (Lacht) In de liner notes beweert Pedro (Winter, labelbaas van Ed Banger; nvdr.) dat New Land een genetische kruising is tussen Chris Cornell van Soundgarden en Rick Davies van Supertramp. Misschien is dat wel het leukste aan deze plaat: ieder hoort er het zijne in, naargelang je eigen smaak of muzikale opvoeding.

In het danklijstje staat naast een lange rist namen ook MTV vermeld. Is dat waar Justice zijn muzikale opvoeding heeft genoten?

DE ROSNAY: Ik ben geboren in 1982 en Gaspard is een jaartje ouder, we zijn dus kinderen van de nineties. Toen was MTV nog dé bron voor al wie van popmuziek hield. Op elk uur van de dag waren er goede clips te zien: The Prodigy, Snoop Dogg, Lenny Kravitz… dat is de muziek waarmee we opgegroeid zijn. Degelijke popmuziek quoi, niet de bagger die tegenwoordig in de hitlijsten staat.

Dus daarom hebben jullie twee jaar geleden een remix gemaakt van Lenny’s ‘Let Love Rule’?

DE ROSNAY: Absoluut! Omdat we fans zijn, en om onze naam samen met de zijne op één hoes te zien staan. Zulke kleine kicks, daar doen we het voor.

In 2007 was jullie single ‘D.A.N.C.E’ niet van de radio te branden. Plots was Justice zelf een popact. Hoe kijk je op die periode terug?

DE ROSNAY: Ik heb Justice altijd als een popgroep gezien, we pretenderen niet meer te zijn dan dat. It’s just entertainment, you know? Eerlijk gezegd, dat D.A.N.C.E plots tot een radiohit uitgroeide, was compleet onverwacht. Initieel kregen we heel negatieve feedback, zelfs onze beste vrienden vonden het een kutnummer. (Lacht) Nu is het bijna een klassieker. Een belangrijke les: luister nooit naar je vrienden!

Hoe gaan jullie dit album live brengen: vuurspuwende gitaren, eenarmige drummers, een gigantisch kruisteken dat door de lucht zweeft, Spinal Tap achterna?

DE ROSNAY: Alvast géén vlieg- of stuntwerk met gitaren, géén vuurwerk en géén drumsolo’s. En dat kruis…

wel, ik wil niet alles verklappen. Het moet een verrassing blijven.

Staan er nota bene echte gitaren op deze plaat?

DE ROSNAY: Sommige synthesizers klinken als gitaren en sommige gitaren klinken als synthesizers. (Grinnikt) Sorry, ik laat niet graag het achterste van mijn tong zien. Dat is ook de reden waarom wij niet op Twitter zitten. Om toch een beetje van de mystiek en de magie te bewaren. Al dat openhartige gedoe is nergens goed voor.

AUDIO, VIDEO, DISCO

Nu uit bij Ed Banger/Because.

DOOR JONAS BOEL

‘JUSTICE IS EEN POPACT. WE PRETENDEREN NIET MEER TE ZIJN DAN DAT.’