Met Love Songs for Robots voegde Patrick Watson eerder dit jaar een nieuwe planeet toe aan zijn immer uitdijende universum, een behoorlijk complex universum. ‘Kwantumfysica vind ik veel mooier dan de Bijbel.’ Wie hem eerder dit jaar in het Koninklijk Circus gemist heeft, mag op 20 november herexamen doen in de Vooruit.
Patrick Watson (36) is al ruim vijftien jaar bedenker en vertolker van melancholische, filmische songs. To Build a Home, een nummer dat hij in 2007 samen met The Cinematic Orchestra in elkaar knutselde, is daar het mooiste bewijs van: gretig gebruikt in reclamefilmpjes (Guinness, Chivas Regal, Schweppes) en tv-series (Homeland, Grey’s Anatomy), maar ook emotioneel aan de borst gedrukt door menigeen. ‘Nog steeds komen volslagen onbekenden me zeggen dat dat nummer iets speciaal heeft betekend in hun leven’, knikt Watson. Ik ben vereerd, maar ik voel me niet verantwoordelijk voor de kracht van die song. Die ligt louter bij de muziek zelf. Ik heb gewoon een talent meegekregen: een stem die goed klinkt. Daar maak ik dankbaar gebruik van.’
De nogal barokke en weemoedige muziek die hij componeert, is de antipode van Watsons door logica gedomineerde psyche. Zijn eerste centen verdiende hij niet toevallig met het analyseren van de waterzuiverheid in zwembaden. De ingenieur in hem is nooit gestorven. ‘Elke ochtend lees ik in wetenschappelijke tijdschriften. De toekomst, dat is wat mij écht bezighoudt.’
En hoe ziet die er volgens jou uit?
PATRICK WATSON: Ik ben vooral benieuwd naar welke vragen we ons in de toekomst zullen stellen. Artificiële intelligentie, daar zal het om draaien. De Stephen Hawkingsen van deze wereld zijn daar al lang mee bezig. Alles hier rond ons bestaat uit algoritmes en pure logica.
Lijkt me een eerder kille gedachte.
WATSON: Integendeel! Wat als wiskunde net de puurste vorm van taal is? Kwantumfysica vind ik veel mooier dan de Bijbel. Alles wat je ziet, is een uitkomst van die wiskundige schoonheid – al zit er natuurlijk een deel context en toeval bij. Als componist heb je ook maar een beperkt aantal akkoorden om mee te werken. Kunstenaars waren vroeger tegelijk wetenschappers – denk aan Da Vinci. Kunst en wetenschap horen samen, die twee hadden nooit gescheiden mogen worden.
WAARNA WATSON uitweidt over de snelheid van het licht en het observer effect – googelt u gerust – om tien minuten later te besluiten met: ‘Moet je allemaal niet uitschrijven, hoor, het heeft niets met het album te maken.’
Vanwaar dan de robot als inspiratiebron voor je album?
WATSON: Ik ben aan Love Songs for Robots begonnen met het beeld van een robot die na een overdosis traag uiteenvalt en alles weer bijeen moet rapen. Eerst heb ik geëxperimenteerd met hiphop en electronica. Ik overwoog het resultaat uit te brengen onder een andere naam (Patrick Watson is niet alleen zijn eigen naam, maar ook die van zijn band, nvdr.), maar ik zag het niet zitten om daarmee solo op tournee te gaan. Ik vind dat een album pas tot leven komt op het podium. Livemuziek wint het nog steeds van studiowerk.
In het Koninklijk Circus enkele maanden geleden zagen we je geruggensteund door een indrukwekkende lichtinstallatie. Zorgt dat voor budgettaire dilemma’s, nu het in de showbizz toch allemaal wat soberder moet?
WATSON: Het is lastig om economische overwegingen te laten primeren op artistieke. Mijn management heeft het opgegeven om me op andere gedachten te brengen. Wij draaien met onze tournees doorgaans break-even. Het voordeel is dat onze fanbase gestaag groeit door die inspanningen. Ik probeer een evenwicht te vinden: soms investeren, soms een paar optredens voor het geld.
In het begin van onze carrière namen we bijvoorbeeld op in IJsland. Zo hebben we ons financieel in de nesten gewerkt. Maar dat is oké, dat zijn ervaringen die je je na je carrière blijft herinneren. Niet hoeveel albums je verkocht hebt of hoeveel volk er kwam opdagen voor je concert.
Love Songs for Robots werd opgenomen in de iconische Capitol Studios in LA. Je hebt de Canadese nationaliteit, maar volgens Wikipedia ben je geboren in Californië. Voelde het daar als een soort thuiskomen?
WATSON: Ik ben geboren op een legerbasis in de Texaanse woestijn, de plek waar There Will Be Blood gefilmd is. Mijn pa was gevechtspiloot. Na twee of drie jaar zijn we naar Canada verhuisd. Ik was te jong om me er nog iets van te herinneren.
Ik heb het wel voor LA – het is een plek vol verborgen schatten – maar een connectie met de stad voelde ik niet. Mocht ik een personage zijn in Game of Thrones zou ik een Northerner zijn, van ver achter The Wall. (lacht) Ik mag nog zo vaak naar Westeros gaan als ik wil, I’d still be a Northerner.
Je muziek wordt vaak gebruikt in reclamespots, films en reportages. Is dat ook hoe je de muziek creëert, met beelden in je hoofd?
WATSON: Vroeger meer dan nu. In het begin van mijn carrière heb ik gemerkt dat dat mij hielp om een idee uit te werken. Nu denk ik eerder in sferen en kleuren. Voor dit album heb ik me laten inspireren door Blade Runner. Heel futuristisch, maar tegelijkertijd sensueel en warm.
In je teksten schuilt veel escapisme, het gaat vaak over vluchten en alleen zijn.
WATSON: Je hecht beter niet te veel waarde aan mijn teksten. Die zijn nogal achterlijk, moet ik bekennen. Soms voel ik me behoorlijk onnozel als ik die woorden sta te zingen. Maar het zingen op zich is voor mij wel dikwijls een vlucht. Dan ben ik even weg van de wereld.
Je zegt zelf dat je stem een talent is waarvan je dankbaar gebruik moet maken. Wanneer besefte je dat voor het eerst?
WATSON: Ik ben opgegroeid in een klein dorp en heb voor het eerst gezongen in een kerkkoortje. Daar leer je veel, want je moet in verschillende situaties zingen: begrafenissen, huwelijksfeesten… Ook als kind krijg je die gevoeligheden vlug onder knie. Nadien ben ik een tijd gestopt. Veel van mijn puberende leeftijdsgenoten vonden mijn stem te cheesy. Ik kreeg daar opmerkingen over en schaamde me. Pas toen ik jaren later Björk hoorde, ben ik weer beginnen te zingen. Het was een lange weg naar waar ik nu sta.
PATRICK WATSON
Op 20 november in de Vooruit te Gent. Alle info: vooruit.be. Love Songs for Robots is uit bij V2 Records.
DOOR MATTHIAS STOCKMANS
‘IK VOEL ME VAAK BEHOORLIJK ONNOZEL WANNEER IK MIJN EIGEN TEKSTEN ZING. DIE ZIJN NOGAL ACHTERLIJK.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
