IN DE ZEEP KNIJPEN

07-08-2012, 22:00 Bijgewerkt op: 07-12-2020, 15:01

De Brit John Isaacs, deze zomer in Watou, portretteert zichzelf als een ongelukkige clown. Maar noem hem niet sentimenteel.

Ooit kwam John Isaacs op de proppen met een meterslange, realistisch ogende drol. Are We Not the Same, You and I (2004) luidde de titel daarvan. In Watou staat van hem een olifantenpoot, een draagbaar betonblok en een zelfportret als ongelukkige clown. Sentimenteel is de in Berlijn wonende Isaacs bepaald niet, maar in zijn sculpturen, foto’s en installaties schuilt toch een hang naar mededogen. Slaan en zalven, waarom doet hij het?

Je werk kan behoorlijk sarcastisch zijn, maar ook grappig en soft. Is er een basisgedachte die alles verbindt?

JOHN ISAACS: Dat zouden dan ruimdenkendheid moeten zijn, en betrokkenheid. Ik gebruik heel veel verschillende stijlen en vormen omdat ik geloof in diversiteit. Verschillen moeten we koesteren. Met onze angst voor wie anders is hebben we inmiddels een afschuwelijke monocultuur gecreëerd. Onze samenleving is te veel gericht op het opdelen van alles en iedereen. Dat alsmaar sorteren, verpakken en bestempelen zuigt al het bloed uit onze levens weg. Diversiteit en verbondenheid zijn veel leukere opties, en dat probeer ik te suggereren in mijn werk.. Eén enkel perspectief om naar de wereld te kijken is absoluut te mijden.

Je gebruikt jezelf dikwijls in je werk, op foto’s, als sculptuur, in een performance.

ISAACS: Met onze lichamen ervaren we alles: pijn, verdriet, tijd en liefde. Met taal, muziek en kunst proberen we al die dingen te communiceren. Ik vind het heel normaal om mezelf in te zetten als een startpunt in de dialoog, zoals ook Bruce Nauman, Marina Abramovic of Cindy Sherman doen. Het gaat daarbij overigens niet om mijzelf maar om het vinden van een gemeenschappelijke grond, iets waardoor we dichter bij elkaar komen.

Je geeft lange, poëtische titels aan je werk: Are We Not the Same, You and I, Tears Welling Up Inside, The Closest I Ever Came to You.

ISAACS: Terwijl ik werk schrijf ik van alles op, tot ik bij een zin uitkom die de lading dekt. Ik stel ook graag een vraag, zoals Are You like Me Full of Hope and Full of Fear? (2010) Hoe harder je in de zeep knijpt, hoe sneller het stuk uit je handen glipt, zei mijn grootmoeder altijd. Die houding is perfect, exact wat ik zoek in mijn titels.