In de rij voor de nachtboot

Eerste zin Ze had me gevraagd of we eindelijk de veerboot zouden nemen naar het kleine eiland waar we het al vaker over hadden gehad.

Twee vrouwen reizen naar een eiland in de Middellandse Zee. Het is de zomer van 2020 en omdat ze elk in een ander land wonen hebben ze elkaar door de coronacrisis vier maanden niet gezien. Hun eens zo bloeiende relatie is erdoor verwaterd en de vertelster is vast van plan ze op het eiland te beëindigen. Ze heeft er zelfs van gedroomd, van dat eiland, als de plek waar de knoop doorgehakt moet worden. Het is alleen wachten op het juiste moment, want ook al is de liefde uitgeblust, je wilt elkaar toch zo weinig mogelijk pijn doen. En dus holt de vertelster achter de goede momenten aan en wordt de breuk steeds opnieuw uitgesteld.

In het korte verhaal In de rij voor de nachtboot laat Saskia De Coster haar twee personages elkaar zowel psychisch als lichamelijk aftasten alsof het de eerste keer was. Vier maanden eenzaamheid heeft van hen andere mensen gemaakt, en of psyche en lichaam nog wel in overeenstemming te brengen zijn is nog maar de vraag. De twee vrouwen eten, drinken en verleiden. Op een dag huren ze zelfs een boot waarmee ze naar de rots varen waar de geliefde van de vertelster op haar achtste het drama van haar leven meemaakte. Samen met haar vader was ze daar geweest, in net zo’n bootje. Hij had een duik in zee genomen en was nooit meer bovengekomen. Urenlang had het meisje gewacht, tot een paar mensen het bootje hadden opgemerkt en haar hadden meegenomen naar het vasteland. Over dat verlies is de jonge vrouw nooit echt heen gekomen, merk je, en dat ze haar vriendin heeft meegenomen naar die betekenisvolle plek is geen toeval.

De Costers verhaal baadt in een zwoel-melancholische sfeer. Er gaat een subtiele warmte uit van dit boekje waarin de personages het vooral van kleine gestes en gebaren moeten hebben en een blik of een stilte soms meer zegt dan duizend woorden.