In het Londense culturele leven is het plotseling alles Bollywood wat de klok slaat. ‘Bombay Dreams’, de nieuwste musical van Andrew Lloyd Webber doet de zalen vollopen en blaast West End weer leven in.

Door Carla Power

‘Bombay Dreams’ speelt in het Apollo Victoria Theatre. Info: www.bombaydreamstheshow.com

Een wereldrijk geef je niet zomaar op. Ruim vijftig jaar nadat de Britten ‘hun’ India verlieten, blijft de cultuur van het subcontinent een grote aantrekkingskracht uitoefenen. In het hippietijdperk van de jaren zestig stond India al volop in de belangstelling toen de Beatles – en in hun kielzog zowat iedere ‘verlichte’ geest van Groot-Brittannië – in het land een spirituele zoektocht ondernamen en het publiek zo kennis lieten maken met sitarmuziek en goeroes. Deze zomer is heel Londen in de greep van Bollywood, geobsedeerd door de gespierde helden en breekbare heldinnen van de Indiase films en de opzwepende ritmes van de sitarmuziek. Bombay Dreams, de nieuwste productie van Andrew Lloyd Webber, de wereldberoemde componist van succesmusicals als Evita, Cats, en Phantom of the Opera, ging enkele maanden geleden in première en het publiek loopt storm voor het extravagante spektakel vol Indiase romantiek.

In het Apollo Victoria Theatre valt Akaash, een jonge zwerver uit Bombay, iedere avond voor de charmes van Priya, de bloedmooie dochter van een filmmagnaat. In een typisch from zero to hero-verhaal kan de jongeman de sloppenwijken achter zich laten en na een hoop omzwervingen in Bollywood een carrière opbouwen. Met de hulp van een podium vol typisch Indiase personages – eunuchen en movie queens, bedelaars en maffiabazen – zingen en dansen Akaash en Priya zich een weg naar het obligate happy end. Bombay Dreams is het product van een ware multiculturele samenwerking. Andrew Lloyd Webber heeft de musical dan wel geproduceerd, de muziek werd geschreven door de gevierde Indiase componist A.R. Rahman, een man die in zijn thuisland al meer dan 200 miljoen platen heeft verkocht – meer dan Madonna en Britney Spears samen – maar in het westen nauwelijks bekend is. Het script is van de hand van de Brits-Indiase comédienne Meera Syal, bekend van haar rol in de baanbrekende komische serie Goodness Gracious Me. De cast bestaat uit jonge Brits-Indiase acteurs, waaronder enkele bekende namen, zoals Ramon Tikaram uit This Life.

Het verhaal mag dan geen toonbeeld van vernieuwing zijn, Bombay Dreams is wel de eerste grote Londense musical rond een Indiaas thema. Met de show wou Lloyd Webber de musicalscène in West End, waar vooral muziek en verhalen uit de jaren zeventig de toon aangeven, nieuw leven inblazen en weer hip maken en daar lijkt hij in te slagen. Ondanks scepsis vooraf, een tegenvallende voorverkoop en gemengde gevoelens bij de critici trekt het publiek in grote getale naar het Apollo Victoria Theatre. Bombay Dreams is erin geslaagd de negatieve spiraal van de laatste jaren – groots opgezette shows konden nauwelijks voldoende publiek aantrekken – te doorbreken. Door de grote vraag naar tickets is de show al met zes maanden verlengd, tot maart 2003. Jonge mensen die normaal gezien musicals links laten liggen, zakken nu af naar West End. Hoofdrolspeler Raza Jeffrey – die in de huid kruipt van Akaash – wordt iedere avond aan de uitgang van het theater opgewacht door horden meisjes.

Lloyd Webber heeft natuurlijk het tijdstip mee, want India en Bollywood zijn de laatste tijd populair in Londen. In Oxford Street kreeg Bollywood een maand lang een eresaluut, met etalages vol juwelen die een maharadja niet zouden misstaan en een duplicaat van het huis van de Indiase filmster Dimple Kapadia. In het British Film Institute loopt acht maanden lang een filmfestival rond Bollywood, getiteld Imagine Asia. En zelfs het veeleer stoffige Victoria and Albert Museum wentelt zich in de multiculturele camp met de tentoonstelling Cinema India: The Art of Bollywood, een verzameling van filmposters. De première van de musical in juni was dan ook een surrealistisch schouwspel. Westerse beroemdheden als Michael Caine, Bob Geldof en Ivana Trump vochten om een plaatsje met Indiase filmacteurs en rijke immigranten. Ter gelegenheid van het gebeuren dompelden de Londense feestvarkens zich onder in de Indiase cultuur, met bijpassende kleren en voedsel dat geïnspireerd was op de straatverkopers in Bombay.

Het is toch raar hoe mainstream Londen nu plotseling de populaire cultuur van India ontdekt, want eigenlijk speelt de Indiase gemeenschap al lang een belangrijke rol in de Engelse hoofdstad. In de jaren tachtig, op het moment dat Londen weer een gewichtig financieel centrum werd, begonnen ook de Britse Aziaten aan een opmars langs de sociale ladder. Vandaag tonen de grote bioscopen niet alleen de laatste Tom Cruise of Steven Spielberg maar ook Bollywood-films, en Indiase filmsterren laten regelmatig grote stadions vollopen. In Southall, een Londense buitenwijk met de bijnaam Delhi-by-the-Thames, zijn de video’s van de nieuwste Ambitabh Bhachnan-film al enkele dagen na de release te vinden. Als het belangrijkste Indiase winkelcentrum van Europa trekt de wijk toekomstige Indiase bruidjes aan vanuit Duitsland en Frankrijk. Lloyd Webber en de Londense high society hadden dus niet naar de andere kant van de wereld moeten trekken om de cultuur van Bollywood te vinden. Die was altijd al in hun eigen stad aanwezig geweest, alleen hadden ze nooit de moeite gedaan te kijken.