Paolo Sorrentino herdefinieert de politieke biopic met deze gestileerde trip door het leven van voormalig Italiaans schandaalpremier Giulio Andreotti.

Paolo Sorrentino ***

met Toni Servillo, Anna Bonaiuto, Pierra Degli Esposti, Paolo Graziosi, Giulio Bosetti

Stellen dat de Italiaanse politieke cinema aan een renaissance bezig is, is wellicht een tikje overdreven. Toch is Il Divo, na de antimaffia-kroniek Gomorra, al de tweede politiek gechargeerde prent in enkele maanden tijd die vanuit de Laars onze contreien aandoet. Paolo Sorrentino (bekend van het maffiadrama Le Conseguenze dell’amore) brengt een bezwerend en in Cannes met de Juryprijs bekroond portret van voormalig Italiaans premier Giulio Andreotti. Hij doet dat echter op zo’n labyrintische en barokke manier dat het geheel meer weg heeft van een David Fincher-achtige trip doorheen de achterkamers van de Italiaanse politiek, dan van de gebruikelijke chronologische stoet van anek-dotes, feiten en schandalen.

Alle hoogte- en vooral dieptepunten uit de vijf decades en ontelbare affaires omspannende carrière van Andreotti – die deze week negentig wordt – passeren daarbij de revue. Lees: zijn connecties met de maffia en het Vaticaan, de intriges binnen de christendemocratische fractie, de schandaalprocessen en zijn vermeende betrokkenheid bij de moord op premier Aldo Moro. Maar ook zijn angsten en onzekerheden, migraineaanvallen en sluwheid komen aan bod, net zoals zijn politieke filosofie die het midden houdt tussen cynisch pragmatismeen religieus geïnspireerd fatalisme.

Sorrentino laat geen aspect onbelicht, maar schrijdt met zijn beweeglijke camera toch vooral sierlijk langs de beschuldigingen. Daardoor komt Divo Giulio – eveneens bedacht met de veelzeggende bijnaam Belzebù – ook op pellicule naar voren als een enigmatisch en licht occult personage. Dat niet alle referenties of knipogen even leesbaar zijn, vormt dus geen enkel bezwaar. Tenslotte lijkt het veeleer de bedoeling om de gecontesteerde politicus als een gebochel-de oerkracht neer te zetten dan als een personage van vlees en bloed.

Desondanks zorgen de intieme intermezzi met mevrouw Andreotti, de droge vertolking van Toni Servillo (haast onherkenbaar onder de dikke lagen make-up) en de contrapuntische muziek – een mix van platte popdeuntjes en hoogdravende klassieke stukken – geregeld voor een emotionele en/of humoristische noot.

Ondanks de kritische teneur is Il Divo allerminst een simplistisch anti-Andreottipamflet. Verwacht veeleer een gestileerde politieke opera die als een klamme koortsdroom voorbijtrekt en duidelijk maakt dat, wat intriges en machtsmisbruik betreft, Leterme, Reynders en co in vergelijking met Italiës politieke prins der duisternis toch maar schlemielige koorknapen zijn.

Dave Mestdach