Beth Wie? Beth Jeans Houghton. Ofte een zangeres die nooit zangeres wilde worden. Een Britse uit het kouwelijke Newcastle die al een leven lang droomt van de canyons van Los Angeles. Een vinyljunk die platen maken als een bijzaak beschouwt. En ook het lief van Anthony Kiedis. ‘Plots werden mijn verhaaltjes liedjes.’
In haar thuisland Engeland gaat haar naam al dik vier jaar over de tongen. Aanvankelijk gold ze als het nieuwste excentrieke folksnoepje, toen ze nog enkel met gitaar, elastische kopstem en een arsenaal hotpants en pruiken de lokale podia afschuimde. Nu samen met het eclectische debuut Yours Truly, Cellophane Nose ook haar groep The Hooves Of Destiny in de vitrine staat, haasten sommigen zich om Beth Jeans Houghton (22) in het mandje zangeres-plus-groep te droppen. Maar deze zangvogel is niet op haar bekje gevallen en laat zich niet makkelijk kooien: ‘We zijn meer Frank Zappa & The Mothers Of Invention dan Marina & The Diamonds.’ Ook vragen over haar romance met Anthony Kiedis van Red Hot Chili Peppers (‘geen commentaar’) of de zintuigelijke afwijking synesthesie waaraan ze lijdt (‘staat al uitgebreid op internet’) worden vriendelijk doch kordaat afgewimpeld.
Vijftien hoog in een Londens hotelcafetaria gooien we het over een andere boeg. Hoe haar optreden de avond voordien is verlopen, willen we weten, vooral nadat een Engelse krant anderhalve week eerder ‘I hate London’ boven een interview blokletterde.
BETH JEANS HOUGHTON: Die quote is uit z’n verband gerukt. Britse kranten en nuance gaan niet goed samen, ze focussen het liefst op het negatieve. Volgens de muziekpers is het de logica zelve dat elke Britse artiest die een beetje doorbreekt meteen naar de hoofdstad verhuist. Niet dus. Optreden in Londen is leuk, omdat ik na de show weer naar Newcastle kan rijden om in mijn eigen nest te kruipen. Als ik hier fulltime zou moeten leven, verzeilde ik gegarandeerd in een depressie.
Veel ruimte voor nuance laat je niet met een uitspraak als ‘I hate London’.
HOUGHTON:(Lacht) Alweer een paar would-be fans geschoffeerd! Ach, het zal me aan de reet roesten. Ik sta niet op een podium om mensen te behagen, en al zeker geen journalisten. Ze schrijven toch wat ze willen, ik heb andere prioriteiten. Ik wil plezier en muziek maken met mijn vrienden, wat anderen van het resultaat vinden, is niet belangrijk voor me. Het klinkt misschien vreemd, maar interesse interesseert me hoegenaamd niet – I’m not so much interested in intrest. Muziek maken is wat mij betreft geen carrière, de carrière is een nevenwerking van de muziek.
Waarom dan moeite doen om platen uit te brengen?
HOUGHTON: Omdat ik het geweldig vind om mijn muziek te delen en ze in een fysieke vorm vast te houden. Ik ben verslaafd aan vinyl, mijn kamertje in Newcastle wordt te klein voor mijn collectie.
Dat wordt een klus om die binnenkort naar Los Angeles te verschepen, of is die geplande verhuis ook een verzinsel van de kranten?
HOUGHTON: Dát klopt, eind dit jaar maak ik definitief de oversteek. Ik ben een zomerkind pur sang. Mijn gemoed staat of valt met de zon, en dan zit je wel goed in L.A.
Wat vindt de rest van de groep ervan dat hun zangeres naar de andere kant van de planeet verhuist?
HOUGHTON: Die vinden het prima, want iedereen verhuist mee. Voor alle duidelijkheid: we zijn wel degelijk een band, we hangen heel dicht aan elkaar.
Waarom heten jullie dan niet simpelweg The Hooves Of Destiny?
HOUGHTON: Omdat ik en alleen ik de songs schrijf, dat is de deal. Het is mijn huis, de Hooves zorgen voor de decoratie.
En binnenkort staat dat huis dus in Los Angeles. Een meisjesdroom?
HOUGHTON: Zo is het. Ladies Of The Canyon van Joni Mitchell was een van de eerste platen waarmee ik als jong meisje heb gedweept. De titeltrack transporteerde me in gedachten naar Laurel Canyon (befaamde kunstenaarscommune in het L.A. van de jaren zestig en zeventig; nvdr.), in mijn ogen een mythische plek waar The Mamas & The Papas woonden, maar ook Frank Zappa, alle leden van Crosby, Stills, Nash & Young en zowat iedereen die in de toenmalige muziekscene iets betekende. Mijn eerste bezoek voelde als thuiskomen.
De fantasie werd werkelijkheid?
HOUGHTON: Absoluut. Laurel Canyon en zijn inwoners zijn natuurlijk geëvolueerd, maar de stad verschilt in grote lijnen niet zo heel veel van het beeld dat ik kende van oude Starsky & Hutch-afleveringen. De motels, de uithangborden van liquor stores en de koffiehuizen zijn onveranderd, zelfs een deel van de bevolking ziet er nog hetzelfde uit. (Lacht)
Klopt het dat Neil Young je op een autoritje door de stad getrakteerd heeft?
HOUGHTON:Alweer een verhaal dat een eigen leven is gaan leiden. Ja, ik heb met Neil Young in de wagen gezeten, maar de echte reden wordt er nooit bij verteld. Zoals je weet, spelen mp3’s muziek af op slechts een fractie van de originele kwaliteit. Neil voert al een tijd campagne met een nieuw muziekformaat dat hij mee ontwikkeld heeft, een digitale drager die muziek afspeelt op studioniveau, zonder kwaliteitsverlies. Dáárom zat ik bij hem in de auto, omdat hij me het verschil met een mp3 wilde laten horen. Het klonk trouwens fenomenaal. Neil heeft er verschillende keren met Steve Jobs over gesproken, en die was erg enthousiast. Er waren zelfs plannen voor een nieuw type iPod. Het lijkt erop dat het hele concept samen met Jobs een vroege dood gestorven is. Jammer, want ik vind het geweldig dat iemand zijn nek uitsteekt door zich over de geluidskwaliteit van muziek te bekommeren. Voorlopig zal ik het met een gigantische en onpraktische platenkast moeten stellen.
Stel dat je huis afbrandt, welke ene plaat red je dan uit de vlammen?
HOUGHTON: Ik mag er niet aan denken! Waarschijnlijk degene die op dat moment op de platenspeler ligt. Tegenwoordig is dat vooral Van Dyke Parks’ Arrangements Volume 1, een compilatie waarop zijn vroegste studio-opdrachten verzameld staan. Een magistrale alles-komt-goedplaat is dat. Als er nog tijd over is, gris ik ook de Smile-boxset van The Beach Boys mee. Al van kleins af aan word ik aangetrokken tot weird stuff; ik hou van muziek waarbij je niet weet wat er precies op je afkomt. De muziek van The Beach Boys vormt voor velen het summum van pop, maar op Smile zitten prachtige haarspeldbochten verstopt. In mijn oren een muzikaal festijn.
Volgens Leonard Cohen gaat zijn stem steeds lager klinken sinds hij de sigaret heeft afgezworen. In die logica moet jij een kettingrookster zijn.
HOUGHTON: Ik rook te veel, zo veel is zeker, en mijn stem klinkt nu hoger dan toen ik zestien was. Meneer Cohen zou dus wel eens gelijk kunnen hebben. Zangeres worden is trouwens nooit mijn hoogste roeping geweest, songs schrijven en arrangeren interesseren me veel meer. Maar ik vertrouw niemand anders om ze tot leven te brengen, veel keuze heb ik dus niet. Ik zing uit koppigheid. (Lacht)
Sommige songs op het pas verschenen ‘Yours Truly, Cellophane Nose’ heb je geschreven toen je zestien was, zes jaar geleden. Ben je ze nog niet ontgroeid?
HOUGHTON: Ik benader die songs zoals ik door een fotoalbum blader of een oud dagboek lees. Ze zijn als anekdotes over iemand die ik goed gekend heb, namelijk mijn zes jaar jongere en naïevere zelf. De afstand die inmiddels gegroeid is, maakt het vandaag de dag zelfs makkelijker om ze te zingen.
Je bent van school gegaan op je vijftiende, heb je daar soms spijt van?
HOUGHTON: Toen ik met school stopte, – problemen met autoriteit – had ik er alle vertrouwen in dat er een boeiend en leuk leven op me wachtte. Hoe dat ging gebeuren, wist ik niet, tot ik op een dag een gitaar kocht – een oude Fender Stratocaster waarop ik verliefd was – en de verhaaltjes die ik schreef plots liedjes werden. Ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik elke keuze in mijn leven opnieuw zou maken, ook de slechte. Mijn album had bijvoorbeeld vier jaar geleden al in de winkels moeten liggen. Het was een behoorlijk hobbelig parcours. Erg frustrerend, maar in die tijd ben ik naar L.A. gereisd, waar ik fantastische mensen heb leren kennen. Als groep zijn we hechter en strakker geworden, wat de songs alleen maar recht aandoet. Spijt, verdriet en eenzaamheid horen bij het leven, mijn songs zitten er vol van, maar elke rotervaring waar ik door moest, heeft uiteindelijk tot iets positiefs geleid. Het is zoals de stand-upcomedian Bill Hicks zei: ‘Life is just a ride’ – het leven is een rollercoaster die constant op en neer gaat. Zolang deze rit duurt, zal ik van elke seconde genieten.
Nog één vraag: op het eind van je album staat een korte mystery track zonder titel, maar ik gok op ‘Fuck off’. Aan wie is die gericht?
HOUGHTON: Aan een zekere Shaun, een lastig ventje uit Glasgow die na een show backstage ruzie kwam zoeken. Zo’n typisch Britse provocerende blaaskaak die je het liefst van al onder de hiel van je schoen zou vermorzelen. Onze tourmanager stuurde hem wandelen met de gevleugelde woorden: ‘Good night, sweet dreams and fuck off!’ Die track is onze manier om een negatieve ervaring in iets positiefs om te zetten, en een waarschuwing aan alle potentiële lastpakken die ons pad kruisen: pas maar op of we zetten je te kakken op de volgende plaat.
Waarvan akte!
YOURS TRULY, CELLOPHANE NOSE
Is nu uit bij Mute.
DOOR JONAS BOEL – FOTO’S BILLY BALLARD
BETH JEANS HOUGHTON
‘IK ZOU ELKE KEUZE IN MIJN LEVEN OPNIEUW MAKEN.
OOK DE SLECHTE.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
