Je psychiater rijk maken, jezelf te pletter rijden met een motor, het lief van je zoon bezwangeren… Er bestaan een hoop manieren om je midlifecrisis te bezweren, maar Bherman koos de beste. Op zijn 48e maakt de halve Brit de prachtplaat ‘The Others/63’, op zijn 50e heeft hij een nieuw meesterwerkje klaar: ‘Attitudes’. Door Peter Van Dyck Foto Charlie De Keersmaecker

Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar sinds twee jaar heeft Bherman zijn plekje onder de zon als rockartiest. Eind 2003 verraste hij vriend en vijand door op zijn 48e door te breken met TheOther/63, en zijn nieuwe cd Attitudes – met laptopartiest Köhn van de Portables – bevestigt al het mooie dat erover werd verteld.

Vragen stellen aan Bherman (Bruce Elliott, voor de Dienst Bevolking) is een aparte belevenis. Hij is bijvoorbeeld mijn eerste interviewee die net als ik notities bij de hand houdt – ‘Journalisten stellen tóch altijd dezelfde vragen’, grapt hij. ‘Waarom ik niet getrouwd ben en zo.’ Daar gaat onze openingsvraag!

In de credits van ‘Attitudes’ staat naast je naam: ’trendwatching’. Een hobby van jou?

Bherman: Absoluut. Trendwatcher is natuurlijk een beetje een modewoord, maar als iederéén zich zo mag noemen, dan ik zeker. Ik ben Meneer Arendsoog, een observator. En wat dat betreft is België gedroomd studiemateriaal. Ons land is een verzameling van individuen. Wij hebben niet dat eenheidsdenken van de Fransen, de Duitsers of de Engelsen. Als singer/songwriter ben je hier natuurlijk snel rond, maar dat heeft ook zijn voordelen. Had ik in Engeland geleefd, ik sliep al lang onder een brug.

Je doet alles zelf, ook je management. Denk je nooit: ‘Had ik maar iemand die in mijn plaats ‘nee’ kon zeggen?

Bherman: Ik heb daar geen problemen mee. Iedereen denkt dat ik een eilandbewonder ben, maar ik zie gráág mensen. Zonder manager sta je veel dichter bij je publiek, hé. Er is geen filter. Ik geniet als ik mailtjes krijg van loodgieters of bankdirecteurs. Een keer heb ik zelfs een mail gekregen van een religieuze sekte uit Canada. Ze hadden me gezien op een showcase in Toronto, en blijkbaar vonden ze me héél inspirerend. (lacht)

Waarom vinden mensen je een eilandbewoner, denk je?

Bherman: Omdat ik m’n eigen identiteit koester, zeker? Ik hou me bewust ver weg van het ons-kent-ons-wereldje van de muziek. Ik heb wel eens met grote platenfirma’s gepraat, maar daar kreeg ik telkens te horen dat ik geen Clouseau of Flip Kowlier ben. En soms zit het ook gewoon tegen, hé. Deze zomer had ik een meeting in Londen, voor een distributiedeal. Ik had weken gewerkt om contacten te leggen, maar wat gebeurde er toen ik in Londen aankwam? Ze bliezen de metro op! Gevolg: wég kans, en Bherman kon te voet terug naar Waterloo Station.

Je roots zijn half West-Vlaams, half Brits. Waar voel je je het meest thuis?

Bherman: Nergens, helaas. (lacht) Als ik hier ben, wil ik zo snel mogelijk het vliegtuig op om weer tussen de theedrinkers te zitten. Ben ik daar, dan snak ik naar een concertje in de Ancienne Belgique. Altijd malcontent, hé . Ik moet wel zeggen: in Engeland word ik nooit voor vol aanzien. Belgen zijn in hun ogen achterlijk, hé. Zij hebben een wereldnatie.

Op de hoesfoto van ‘Attitudes’ staat een vrouw. Iemand die je kent?

Bherman: Dat is mijn moeder, allicht mijn grootste fan. ’t Is een foto uit de jaren ’50, héél erg Vogue en ParisMatch. Mijn hele jeugd zit erin: de krakkemikkige Ford Taunus waarmee we reden, de jurken met Afrikaans motief die m’n moeder droeg…

Spinvis, die net als jij doorbrak op rijpere leeftijd, zei me onlangs: ‘Als je ouder bent, valt de pose weg.’ Hij vindt het prettig dat hij zich niet jeugdiger moet voordoen dan hij is.

Bherman: De nagel op de kop! Als je wat ouder bent, krijg je ook automatisch meer respect. Misschien vanuit de reflex: ‘We mogen die oude man niet te hard aanpakken.’ Op mijn leeftijd heb je ook al één en ander meegemaakt, hé. Die rijpheid is leuk. Als mensen tegen mijn kar rijden, ben ik niet kwaad. Dan denk ik alleen maar: ‘Hopelijk hebben ze zich niet teveel pijn gedaan.’ (lacht)

Zijn er ook nadelen?

Bherman:(Denkt na) Dat mensen niet meer verwachten dat je evolueert, misschien? Of dat oudere muzikanten zélf vaak op veilig spelen? Ik heb bijvoorbeeld een probleem met Richard Thompson. Die heeft talent te over, maar die houdt wel al 25 jaar aan dezelfde formule vast. Als ik naar een optreden van hem sta te kijken, denk ik alleen maar: ‘Vergeet nu toch eens dat je bij Fairport Convention hebt gespeeld! Sleur hier toch eens vier Indiase tablaspelers bij!’

‘ATTITUDES’

UIT OP 18/1 BIJ WWW.BHERMANSOUND.COM

Peter Van Dyck