De naam Sharon Stone roept nog altijd een ondervraagruimte met nerveuze, van zweet en geilheid doordrenkte, koffieslurpende verhoorders op, de blonde Catherine Trammell in een nauwsluitende witte jurk, een sigaret die nonchalant in haar ontspannen hand rookt, en de twee lange benen die bij het kruisen tonen welk kledingstuk de verdachte schrijfster besliste die morgen niet aan te doen. Het is nu twaalf jaar geleden dat Paul Verhoeven met Basic Instinct de cinemazalen in absoluut stilzwijgen doopte, en de actrice die tot dan toe op haar curriculum dubieuze films als Police Academy 4 en Total Recall (ook van Paul Verhoeven) als hoogtepunten had, werd een van de cultfiguren van de jaren negentig. Voor de rol van de ijskoele vamp werd ze genomineerd voor een Golden Globe, maar dat werd op hoongelach onthaald omdat, zegt ze zelf, ‘mijn karakter zo machtig was – omdat ze ‘mans’ sprak en gewoon zei: jullie kunnen de boom in’. Die Golden Globe (en een oscarnominatie) kreeg ze dan toch terecht voor haar hysterische rol als Ginger McKenna in Scorsese’s steenharde Casino (1995).

2001 werd Stones annus horribilis. De hersenoperatie die ze in 2001 onderging, zat er nochtans aan te komen: de films die ze uitkoos na Casino (met onder meer de remake Diabolique naast Isabelle Adjani) wezen erop dat er wel degelijk iets fout zat bij diva Stone. Een aantal maanden eerder had het noodlot al eens toegeslagen in een private zoo toen haar toenmalige echtgenoot Phil Bronstein zijn voet bijna verloor tijdens een kooigevecht met een drie meter lange komodovaraan. Maar zoals een aantal van leven en wellust uitbarstende foto’s in de zomereditie van Rolling Stone, haar acteerprestatie en bijhorende body als neurotische cosmeticakoningin in Catwoman, haar scheiding met Bronstein, en haar juridische strijd met de makers van het geplande Basic Instinct II aantonen: the bitch is back.

Vond je het leuk om in Catwoman nog eens de slechterik te spelen?

Sharon Stone: Absoluut. Je kent het oude spreekwoord: goede meisjes gaan naar de hemel en slechte meisjes gaan overal (lacht).

Voel je je verwant met je personage van Laurel Hedare, een supermodel op rust dat het verouderingsproces absoluut wil stoppen?

Stone: Ik begrijp maar al te goed waar het bij Laurel om draait. Laurel kan de druk van de maatschappij om jong te blijven niet weerstaan. De film gaat over het uittrekken van dat masker, en over het loslaten van het idee dat je iemand moet zijn die je helemaal niet bent. Ik ga nooit rondbazuinen dat ik 35 ben. Wat heeft dat nu voor nut? Ik was trots toen ik veertig werd! Dat maakt je interessanter, en met de jaren kan je ook meer levenservaring brengen in je rol.

Het schijnt nochtans dat een vriendin je de twijfels over je lichaam uit het hoofd moest praten voor het vervolg op ‘Basic Instinct’.

Stone: Ik liet tijdens de opnamen van Catwoman inderdaad mijn beste vriendin overkomen. In mijn kamer haalde ik een foto van mij uit die eerste film boven, stelde me er naakt naast, en vroeg aan mijn vriendin: ‘Wat denk je?’ Ze zei dat ik het nog steeds had. Mijn onzekerheid had te maken met mijn verwondering over Halle in haar kattenpakje. Na haar zo te zien, ben ik recht naar de gymzaal gespurt.

Mannen zullen naar deze film gaan kijken voor de aantrekkelijke vrouwen, maar wat hebben vrouwen dan aan deze film?

Stone: Ze zien vrouwen die machtig zijn en het heft in eigen handen nemen. Het thema van de film is zijn wie je bent. Je moet bereid zijn publiek op je bek te gaan. Niet op welke manier je op je bek gaat, maar hoe je je eroverheen zet en doorgaat is belangrijk.

Draag je net als Catwoman in de film ook sexy kleren?

Stone: Ik draag supersexy kleren, designkleding van Versace die om van te smelten is.

Waarom verkoopt seks toch?

Stone: (lacht) Omdat het zo zelden gratis is.

Vorig jaar speelde je ook mee in een vrij serieuze film, ‘A Different Loyalty’, over de Engelse spion Kim Philby.

Stone: Een van de meest notoire dubbelagenten ooit, tijdens de Koude Oorlog. Ik speel zijn vrouw. Het is een romantisch verhaal dat begint op de dag dat Philby uitwijkt naar Rusland. Rupert Everett die Philby speelt, is briljant. Het is fantastisch om te werken met een acteur die weet hoe hij een gleufhoed moet dragen en begrijpt wat de techniek van Hitchcock was, of op welke manier Bertolucci het zou bekijken, of hoe Lubitsch een film zijn handelsmerk zou geven. Omdat we toen net Irak waren binnengevallen, begon ik ook na te denken over de mogelijkheid om me als actrice in mijn werk uit te drukken, en niet door overal mijn mening uit te flappen.

Waarom zou je die verzwijgen?

Stone: Wat ik vooral leerde tijdens mijn jaartjes rust was dat mensen ook zonder mijn opinie kunnen leven. Het enige wat ik te zeggen heb, is dat ik altijd een spiritueel mens ben geweest. Mijn geloof is in mijn leven altijd consequent aanwezig gebleven. Ik weet dat God een plan en een doel voor mij heeft. Ik leef verder in de vreugde en het gemak daarvan.

Gemak? In september 2001 werd je in allerijl een ziekenhuis binnengebracht en behandeld voor een hersenbloeding. Wat was er gebeurd?

Stone: Het voelde net alsof ik neergeknald werd. Ik ervoer twee verschrikkelijke pijnscheuten in mijn hoofd. Ik kon onmogelijk nog op mijn benen blijven staan. Phil maakte zich weinig zorgen omdat ik een persoon ben die ook al jaren dacht een hersentumor te hebben. Maar dat er iets verschrikkelijk verkeerd zat, dat besefte ik wel. Daarna kreeg ik vreselijke hoofdpijn. Drie dagen later zocht ik een ziekenhuis op. Ik was op den duur aan het ijlen. Dit gebeurde de week na 9/11. Het hele land was toen in een ijltoestand, en ze dachten dat ook ik gewoon even het verstand kwijt was. Ik zei heel vreemde dingen tegen mensen; het is een wonder dat ze me niet in een gesticht hebben gestoken.

Heb je een operatie ondergaan?

Stone: Oh yeah. Eerst gingen ze via de slagader in mijn dijbeen tot mijn hersenen, maar de chirurgen zaten verkeerd. De dagen verliepen en ik dacht dat ik weer de oude was, dat ik gewoon een gebroken ader had die nu uitgebloed was. Maar ik begon te hallucineren. Negen dagen later beslisten ze om opnieuw de hersenen te bereiken, en godzijdank vonden ze het. Mijn slagader was verscheurd tot een draadje, en pompte bloed in mijn hersenen. Ze plaatsten platina ringen en sloten de slagader voorgoed af.

Veranderde dit voorval je geloof?

Stone: Omdat ik nog steeds leef, heb ik het laatste greintje verzet tegen dat geloof moeten opgeven. Ik weet dat ik niet voor niets leef. Dat wil niet zeggen dat het me veranderde, maar het bevrijdde me van mijn laatste angsten.

Je hebt geen angst meer?

Stone: Als er al angst opduikt, is het maar een kort leven beschoren.

Je zei dat je naar de overkant ging en mensen zag van wie je wist dat ze dood waren.

Stone: Dat gebeurde tijdens de begindagen in het ziekenhuis, toen ik de beroerte kreeg en ik in dat witte ding werd gezogen.

Denk je nu anders na over de dood?

Stone: Ja. Het verdriet stamt voort uit het verlies, maar missen moet je de doden niet, want ze zijn vlakbij. Ze kennen je, zien je, en zorgen altijd voor je.

Geen twijfels dus over het bestaan van een hiernamaals?

Stone: Neen, neen, neen, neen, neen. Of dat het goddelijk is. Of dat het hemels is. Of dat het een geschenk is.

Vertel eens over het incident tussen Phil en de komodovaraan.

Stone: Dat ‘ding’ probeerde Phil op de grond te krijgen. Het had zijn voet in de muil. Phil stampte op de kaken om het op de grond vast te pinnen, maar om dat te doen, moest hij zijn eigen voet met de tanden van het dier doorboren. Dan greep hij de muil van dat ding, trok hem open en smeet het beest van hem af. Toen schopte hij zijn voet door de kleine deur. Ik trok hem erdoor, en verbond zijn voet. Ik keek hem in de ogen en zei: ‘Kijk naar mij! Ik wil dat je met mij mee ademt.’ Mijn telefoon werkte niet, en ze wilden daar niet eens de ambulance bellen – ze wilden geen scène. Uiteindelijk kreeg ik Phil dan toch op de spoedafdeling. Hij moest lang in het ziekenhuis blijven, omdat zulke varanen dodelijke bacteriën doorgeven. Wanneer ze een buffel bijten, volgen ze het gewonde dier tien dagen tot het sterft.

Voor al deze voorvallen adopteerde je Roan Joseph. Moest je lang wachten voor je een kind kon adopteren?

Stone: De adoptie gebeurde erg snel. Het leek wel een geschenk van God. We belden met de dokter in de verloskamer toen hij geboren werd. Negen uur later lag hij in mijn armen.

Hoe reageerde je toen je hem voor het eerst zag?

Stone: Ik dacht na over het mirakel van zijn voetjes – dat God voeten kon maken. Ik dacht: ‘Hoe kan er kwaad zijn in de wereld als zulke voeten geschapen kunnen worden?’

Voelde je je onmiddellijk moeder?

Stone: Ik vreesde voor een gebrek aan moederinstinct, omdat ik hem zelf niet op de wereld had gezet. Maar niets van dat. Adoptie is gewoon een andere vorm van de grote geboortekanalen van God. Ik ken meer mensen die kinderen adopteerden dan natuurlijke ouders. Hun kinderen lijken vaak meer op hen dan vele natuurlijke kinderen. Een beetje griezelig. Roan lijkt echt op mijn vader. En zijn manier van gaan is die van Phil.

Hoe maakte je Roan duidelijk dat jij en Phil niet meer samen zouden zijn?

Stone: Daar hebben we nog niet echt goed aan gewerkt.

Ik las dat je een leven hebt gered door genezing door aanraking. Ben je genezer geworden?

Stone: Ik was razend toen die man dat in de krant zette. En heb ík zijn leven gered, of is hij gewoon genezen? Hij had kanker in het gezicht. Laat ons zeggen dat ik een genezingstechniek op hem toepaste. Hij gelooft dat dit de reden is dat hij van zijn kanker is genezen. Ik ben daar dankbaar voor, maar ben niet de persoon die in mirakels gelooft. Ik reken op ze als een manier van leven.

Leg je veel mensen de hand op?

Stone: Als de gelegenheid erom vraagt. Ik leer trouwens heel wat over genezingspraktijken. Ik ben meer een kenner dan een dokter.

Martin Scorsese zei dat jij hem doet denken aan Susan Hayward, Joan Crawford en Grace Kelly. Zie je het verband?

Stone: Ik denk dat ik dat van nature ben. Dat ben ik gewoon. Ik zou ook een ster geworden zijn had ik onder een hooiberg in Idaho geleefd. Het is mijn lot. En ik wil daardoor niet met een speciale titel worden aangesproken, of ik schaam me daar niet voor. Het ís gewoon zo.

Je bent nu 46. Denk je vaak aan je vijftigste verjaardag?

Stone: Enkel over waar ik het feest zou houden, New York of Parijs? En welke vijftig mensen ik moet uitnodigen. Ik ben niet een van die vrouwen die liegen over hun leeftijd. Ik begrijp niet hoe mensen zich kunnen schamen over hun leeftijd.

Is Sharon Stone dan rijper?

Stone: Yeah baby, zoals een goede Bordeaux. Ik word enkel beter. Ik ben een van die mensen voor wie een leven in de rekken een goede zaak is. ® Movieline’s Hollywood Life Vertaling en bewerking: Bart Van Pottelberge

Vertaling: Bart Van Pottelberge

‘Of ik aan mijn vijftigste verjaardag denk ? Enkel waar ik het feest zou houden, New York of Parijs.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content