Het eerder dit jaar verschenen Once I Was an Eagle van Laura Marling is een plaat met een plot. In sensitieve folk met fraaie krullen treurt en jubelt de Engelse om the ways of love. ‘In mijn songs druk ik uit wat ik in het gewone leven niet gezegd krijg.’
Voor de witblonde bohemienne, kind van een aristocratisch geslacht uit Hampshire, betekent Once I Was an Eagle al een vierde opeenvolgende proeve van aanzienlijk talent en opvallende maturiteit. En toch is ze nog altijd maar drieëntwintig. Laat dat de leeftijd zijn waarop de wereld zich makkelijk met een oester laat verwarren. Bijna een jaar geleden sloeg Marling haar vleugels uit naar Los Angeles, net op tijd om er haar eerste kerstboom op te tuigen. In de omgang is Laura Marling vrijgevochten, maar schijnbaar zonder dat ze daarvoor strijd heeft moeten leveren. Niet zij, maar Charlie Fink van het frisgeschoren neofolkensemble Noah and The Whale verteerde hun relatiebreuk aan de hand van songschrijverij. Ook met Marcus Mumford hield de zangeres het niet uit. Maar voor u in die kwestie allerlei kluchtige verbanden met ’s mans muzikale output begint te verzinnen, moesten we het maar eens over Once I Was an Eagle hebben: een prachtplaat in drie delen en evenveel gitaarstemmingen, waarin Marling zich in het licht van de liefde achtereenvolgens gefrustreerd, bezadigd en triomfantelijk toont.
LAURA MARLING: Ik veronderstel dat deze plaat is verwekt in een lange periode van duisternis. Songs schrijven en leven zijn parallelle begrippen voor mij. De volgorde van de liedjes op de plaat is ook de volgorde waarin ik ze heb geschreven. Die drie secties vormen drie hoofdstukken uit mijn bestaan. Maar er is een verschil: mijn persoonlijke leven is persoonlijk, en in mijn songs geef ik prijs wat ik wil. Wat die songs over mezelf zeggen, laat ik volledig aan andermans interpretatie over.
Nu zeg je: ik wens niet het archetype van de biechtende singer-songwriter te zijn.
MARLING: Artiesten die hun hart uitstorten, hebben dat van mij nooit sneller doen kloppen. Mijn songs zijn zoals ik zelf ben: ze geven zich nooit helemaal bloot. (lachje) Omdat ik dat niet wil en ook niet kan.
Beschouw je songs schrijven als iets nuttigs? Dient die bezigheid een doel?
MARLING: Ik heb me al suf gepiekerd over wat ik met mijn leven aan het aanvangen ben. Over hoe ik de keuzes die ik maak voor mezelf rechtvaardig. Wat ik heb ontdekt, is dat songs een middel vormen om uit te drukken wat ik in het gewone leven niet gezegd krijg. Ik ben er de persoon niet naar om zonder te verpinken even een openhartige emotionele conversatie te voeren. Hoewel dat veel mensen blijkbaar moeiteloos afgaat. Ik vermoed dat alle artiesten wel geboren worden met een zekere hunkering naar een uitlaatklep. Songs schrijven is voor mij een manier om begrepen te worden, of een manier om mezelf te begrijpen. De artiesten van wie ik hou, zorgen er in hun medium ook voor dat ik mezelf beter begrijp. Daarin vond ik de legitimatie om te doen wat ik doe. Kunst is iets waardoor je mensen iets doet bevatten wat ze daarvoor nog niet hadden bevat. En met kunst maak je jezelf bevattelijk.
Hoe is het in LA?
MARLING: Goed. Ik voel me er thuis. Er is ruimte, ik woon in een levendige buurt en toch maar op een uur van de woestijn.
Ik begrijp dat je verhuis het gevolg is van een solotournee die je vorig jaar door de VS hebt ondernomen. Zonder crew, reisgezellen of tourbus. Een stap in het onbekende.
MARLING: Nou, de shows lagen wel vast, dus ik moest op bepaalde dagen wel op een bepaalde plek zijn. Ik wilde bewijzen dat je de dingen tot hun pure eenvoud kunt herleiden. En ik wilde de business van optreden doorgronden. Belangrijk tegenwoordig, want niemand koopt nog platen. Zelf je boeltje opstellen, spelen en opkramen: complexer hoeft het niet te zijn. Ik dacht: waarom heb ik mezelf jarenlang hiervan afgesloten, geconditioneerd als een kind? Ik heb helemaal geen tourmanager nodig die zich om mijn gitaar of kop koffie bekommert. Voortaan wil ik altijd zo toeren. En leven. Zwerven, maar niet doelloos. Ik blijf een verantwoordelijkheid voelen tegenover mensen die een concertticket kopen, of die achter de schermen werken om mijn plaat aan de man te brengen of de tour te promoten. Maar daar stopt het wel mee. Het loon van een groep betalen, muzikanten tevreden houden onderweg: die verantwoordelijkheid is te groot en wil ik niet dragen. Ik ben 23, dat kan de bedoeling niet zijn.
Ben je door die trip een betere performer geworden?
MARLING: Ja. Twee, drie jaar geleden was ik me er dermate van bewust dat mensen geld voor me hadden neergeteld dat die gedachte me haast verlamde. Tegenwoordig heb ik vertrouwen in mijn capaciteiten op een podium. Ik moet gewoon de liedjes zingen die ik heb geschreven, klaar. Mensen hebben betaald om geëntertaind te worden en ik weet hoe je dat doet, entertainen.
Ik zie dat je het motto van je familie op je pols hebt laten tatoeëren: prey to no one, ‘niemands prooi’. Is dat altijd je leidraad geweest?
MARLING: Ja, altijd. Het is een beetje agressief, niet? Mijn ouders zijn goede mensen. Ze hebben me geleerd zachtaardig te zijn. En dat is me ook altijd vrij goed gelukt. Behalve aan het begin van mijn carrière dan. Maar als ik toen zachtaardig was geweest, had ik hier niet gezeten. Er werd een oude muziekbusinessformule op me toegepast. Alleen was die sinds de ineenstorting van de platenmarkt zinloos geworden. Die formule luidde: zorgt dat je getekend raakt, dat je een buzz creëert, dat ze je in mooie kleren steken, dat ze je ‘seksualiseren’, en dat je er jong blijft uitzien. Met andere woorden: word een product. Ik was toen nog een arrogante tiener die zich niks aan het lijf liet praten. (lachje) Maar die kracht vond ik niet altijd. Mijn grootste zegen was dat ik toen de juiste mensen om me heen had die neen zeiden in mijn plaats. Maar die periode is gelukkig voorbij. Vandaag begrijpen mensen waar ik voor sta.
LAURA MARLING
Op 21/9 in de AB, Brussel, abconcerts.be
DOOR KURT BLONDEEL
Laura Marling ‘ARTIESTEN DIE HUN HART UITSTORTEN HEBBEN DAT VAN MIJ NOOIT SNELLER DOEN KLOPPEN.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
