Met Love Letters bevestigt Metronomy zijn status van grote, Britse popgroep. Spilfiguur Joseph Mount geeft tekst en uitleg bij zijn soulvolle liefdesbrieven. ‘Ik denk nog steeds als een drummer.’
Ooit was Metronomy het slaapkamerproject van Joseph Mount, en maakte hij electropop die meesurfte op de nu-ravegolf die halverwege het vorige decennium door Engeland waarde. Tot Metronomy uitgroeide tot een groep en in 2011 plots de grote doorbraak kwam met The English Riviera, een in gestroomlijnde popsongs gebrachte hommage aan Mounts roots in het kuststadje Devon. Plots werd hij een visionair genoemd, een frisse wind door de Britse pop en een baanbrekend producer.
JOSEPH MOUNT: Het is vreemd, maar wanneer je er middenin zit, besef je eigenlijk niet hoe en wanneer zoiets precies gebeurt. Ik wist tijdens de opnames van The English Riviera wel dat we een goede plaat aan het maken waren, en dat de songs toegankelijk waren was ook duidelijk. Maar ik hoor nooit de singles op een album, die taak laat ik over aan de platenfirma. The Look bleek een voltreffer, en toch viel mijn frank pas toen we genomineerd werden voor de Mercury Prize. Hoezeer je ook je best doet om zulke awards te relativeren, ineens waren we officieel een groep van betekenis.
Ik las ergens dat je de single I’m Aquarius niet eens op Love Letters wilde zetten.
MOUNT: Niet helemaal correct. Die song gaat al een tijdje mee, al van de sessies voor The English Riviera. Ik wist simpelweg niet wat ik ermee aan moest vangen, I’m Aquarius was iets als het lelijke eendje, of een bruin gevlekte puppy uit een volledig wit nest. Dat die song ‘iets’ was, wist ik wel, maar pas toen Love Letters vorm begon te krijgen vond ik er een thuis voor.
‘There’s nothing aligning / That’s cause I’m Aquarius’, heet het in de tekst. Ben je eigenlijk een Waterman?
MOUNT: Neen, mijn sterrenbeeld is Maagd.
Jammer, Watermannen zouden vooruitdenkende, positieve en progressieve mensen zijn.
MOUNT: De hippies vierden niet toevallig the age of aquarius, zeker? Daar kwam ook mijn inspiratie vandaan, de pop en soul uit de late sixties, en de naïeve manier waarop met spiritualiteit werd omgesprongen. Groepen als The Supremes bijvoorbeeld, brave poppemiekes, begonnen plots psychedelische platen te maken met een Diepere Boodschap.
De soulinvloeden op Love Letters zijn evident, maar het is geen warme, zwarte soul, eerder een wat koele, blanke variant.
MOUNT: Er zou iets goed fout zitten als Metronomy plots als een zwarte groep probeerde te klinken. Neen, ik ben Mark Ronson niet, en retromuziek maken interesseert me ook niet. Refereren aan een stijl is één ding, maar een na-aper ben ik nooit geweest. Ik wil leiden, niet volgen.
Je hebt Love Letters wel opgenomen in Toe Rag, de compleet analoog uitgeruste studio waar The White Stripes Elephant hebben opgenomen, en waar The Kills en Billy Childish kind aan huis zijn.
MOUNT: Sterker, Toe Rag is niet zomaar een analoge studio vol antiek materiaal, het is een plek waar de vooruitgang compleet genegeerd wordt. Je kunt er enkel op tape opnemen, en dat dwingt je om heel goed na te denken voor je de recordknop indrukt. Je hebt de luxe niet van aan te modderen. Een strakke deadline helpt je om vooruit te komen, dat heb ik geleerd. Elke kans grijpen die je ziet, dat is de manier om goede, vooruitstrevende kunst te maken.
De clip bij de track Love Letters is geregisseerd door Michel Gondry, onder meer bekend van Eternal Sunshine of a Spotless Mind. In die film wist een koppel hun herinneringen aan elkaar. Wie of wat zou jij uit je geheugen willen gommen?
MOUNT:(denkt na) Niks. Ik geloof dat onze slechte herinneringen ons meer maken wie we zijn dan onze goede herinneringen. Zonder slechte herinneringen zouden we telkens over dezelfde steen struikelen, toch? Sorry, dit is een heel saai antwoord op een goede vraag. (lacht)
Ik weet zeker dat er ervaringen zijn die je best kunt missen. Ik zeg maar wat, die stadiontournee met Coldplay bijvoorbeeld?
MOUNT:(lacht) Dat zou inderdaad een veel cooler antwoord geweest zijn, maar neen, zelfs daar heb ik veel uit geleerd. Waar ik absoluut niet naartoe wil, bijvoorbeeld. Ik had makkelijk The English Riviera, Part Two kunnen maken. Met een groter budget en een grote producer in een grote studio. Maar ik heb precies het omgekeerde gedaan. (grijnst) Eerlijk waar, ik heb geen Coldplayambities.
Zegt de man die vorige week met zijn smoel op de cover van NME stond.
MOUNT: Zegt de man die begonnen is als een drummer en nog steeds denkt als een drummer! Ik weet het, ik ben nu een frontman, maar dat is per ongeluk zo gegroeid. Ik maak er het beste van.
Het klinkt haast alsof je liever nog steeds liedjes zou maken op een computer in je slaapkamer.
MOUNT: Dat is niet de bedoeling. Kijk, de Joseph Mount van toen, aanmodderend in zijn slaapkamer, zou nooit een plaat als Love Letters gemaakt kunnen hebben. Pas op, ik zou toen meteen getekend hebben voor een studio als Toe Rag, maar ik zou uiteindelijk de kans hebben laten schieten. Of anders gezegd, ik moest eerst allerlei kansen laten schieten om ze nu te kunnen grijpen. Slaat dat ergens op?
Zeker. Groei heet dat, geloof ik, iets wat bijna een zeldzaamheid geworden is. Veel bands pieken vroeg en hebben tegen hun vierde plaat al hun kruit verschoten.
MOUNT: Je hebt gelijk, maar veel groepen mogen al van geluk spreken dat ze een vierde plaat mogen maken. Aan de andere kant is het soms beter één betekenisvolle plaat te maken dan vier halfslachtige.
Hoeveel betekenisvolle platen heb jij al gemaakt?
MOUNT: Die vraag voelde ik komen. Voor mij persoonlijk zijn ze allemaal betekenisvol.
Alweer een saai antwoord.
MOUNT: Ik zit blijkbaar vol clichés. (lacht)
Daar zeg je iets: zowel R. Kelly als Julie London hebben al een plaat gemaakt die Love Letters heet.
MOUNT: Correctie: die plaat van R. Kelly heet Love Letter, enkelvoud. Een klein verschil, van grote betekenis.
Zijn de songs op Love Letters effectief liefdesbrieven, en zo ja, aan wie of wat?
MOUNT: Ik heb ze niet letterlijk als liefdesbrieven geschreven, maar ze zijn het toch geworden. Alle liedjes eindigen uiteindelijk als liefdesbrieven. Kom, als dát geen mooi antwoord is!
LOVE LETTERS
Uit op 7 maart via Because.
DOOR JONAS BOEL
Joseph Mount ‘IK HAD GEMAKKELIJK NOG EENS DEZELFDE PLAAT KUNNEN MAKEN MET EEN GROTER BUDGET EN IN EEN GROTERE STUDIO. MAAR IK HEB GEEN COLDPLAYAMBITIES.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
