My Morning Jacket en zijn frontman Jim James zijn dit jaar respectievelijk tien en dertig jaar oud geworden. Hoog tijd, moet het zestal uit Louisville, Kentucky hebben gedacht, om op ‘Evil Urges’ – hun vijfde langspeler – sierlijk weg te evolueren van hun door country beademde rocksound. Een gesprek met Jim James over ‘The Muppet Show’, het officieuze groepslid Reverb en keuvelen met Neil Young.

Om meteen ter zake te komen: ik heb jou zelden zo vaak over seks weten zingen als op deze plaat.

Jim James (diegene met de hoed op, op de foto): Euh. Daar kan je wel eens gelijk in hebben, ja.

Hoe komt dat?

James: (schuift ongemakkelijk heen en weer)Dat zal wel te maken hebben met enkele ontwikkelingen in mijn privéleven, vermoed ik. Sinds een tijdje heb ik weer een gezonde, standvastige relatie, wat mijn beleving van – euh – intimiteit grondig veranderd heeft. Tot voor kort leefde ik nogal eenzaam en geïsoleerd, bijna onthecht van de wereld. Nu ik een relatie heb en dus veel liefde en affectie krijg, word ik overspoeld door emotionele en fysieke prikkels. Het is alsof ik jarenlang alleen maar met m’n hoofd heb geleefd en plots weer besef dat ik een man van vlees en bloed ben. Ik hoef niet in details te treden om je duidelijk te maken dat dat zijn weerslag heeft op mijn – hoe zal ik het zeggen – algemeen welzijn. Laat ik het erop houden dat het makkelijker is om vanuit je eigen ervaring te schrijven dan op je fantasie te moeten vertrouwen.

Vertel misschien eens waarom ‘Evil Urges’ zo drastisch anders klinkt dan jullie vorige platen.

James: Dat ik het zelf niet weet! Het was wel de bedoeling om het roer om te gooien, maar dat we hier en daar als een compleet andere groep klinken, hadden we zelf vooraf nooit kunnen bevroeden. I guess it just came out that way.

Een opvallende afwezige op deze plaat is Reverb, waarover jullie altijd hebben beweerd dat het jullie zesde groepslid is.

James: Reverb zit nog steeds in de groep, hoor. Hij heeft alleen zijn haar geknipt en een nieuwe bril gekocht (lacht). Laten we zeggen dat hij zich tijdens de opnames van Evil Urges alleen maar wat afzijdig heeft gehouden.

Jullie hebben die karakteristieke reverbsound van My Morning Jacket te danken aan de graansilo waarin jullie vroeger opnamen. Is het waar dat jullie huilend in elkaars armen gevallen zijn toen jullie die studio onlangs hebben ontmanteld?

James: Ik vrees van wel. Je moet weten dat die silo toebehoorde aan de groot- ouders van Johnny (Quaid, nvdr.), onze vorige gitarist. Toen hij samen met Danny (Cash, nvdr.) uit de groep stapte, hebben we beslist om die silo ook maar achter te laten. Het voelde dus een beetje aan alsof we een periode afsloten. (schaapachtig) En daar wil een mens al eens emotioneel van worden, hé.

Jullie worden wel eens de Amerikaanse Radiohead genoemd. Vind je dat een compliment?

James: Toch wel, al zou ik My Morning Jacket zelf nooit met Radiohead durven te vergelijken. We proberen hen zeker niet na te apen, maar nemen wel een voorbeeld aan hen. Al was het maar omdat ze zich voortdurend heruitvinden. Net als Wilco, Björk en The Flaming Lips trouwens. Dat soort groepen beschouwen we als onze grote broers, rolmodellen waar we alleen maar naar kunnen opkijken.

Ondertussen zijn jullie voor nogal wat groepen zélf de grote broers geworden. Denk maar aan Band Of Horses.

James: Oké, ik hoor ook wel dat die groep goed naar ons geluisterd heeft…

Jullie sound kopieert, zul je bedoelen

James: Misschien wel, ja. Maar ik wil daar niet schamper over doen, want tien jaar geleden werd van ons ook gezegd dat we een kloon van Neil Young waren. Terwijl we alleen maar een beetje zoals hem probeerden te klinken (lacht).

De laatste keer dat ik My Morning Jacket live aan het werk zag, in de AB, hebben jullie het optreden instrumentaal afgewerkt omdat jij je stem kwijt was. Jullie beloofden toen snel terug te komen. We zijn intussen ruim twee jaar later.

James: Sorry man, samenloop van omstandigheden. Ik herinner me dat optreden nog goed en ik zweer je dat we echt geprobeerd hebben om een nieuwe datum vast te leggen. Maar tijdens de volgende tournee die we hebben ondernomen, ben ik pas écht goed ziek geworden: longontsteking, in het ziekenhuis beland en zo. Dus aan onze Belgische fans: sorry jongens, soms lopen de zaken gewoon niet volgens plan. En het is misschien geen zaalconcert, maar we zullen deze zomer op Rock Werchter héél erg ons best doen om het goed te maken!

In de recente Dylanfilm ‘I’m Not There’ zing je een fantastische cover van ‘Goin’ To Acapulco’. Hoe ben je bij die film betrokken geraakt?

James: Heel toevallig eigenlijk. Ze hadden eerst Hank Williams III gevraagd (de kleinzoon van countrylegende Hank Williams, nvdr.), maar toen die afhaakte, hebben ze me een beetje wanhopig opgebeld. ‘We zouden graag hebben dat je een nummer zingt in de film,’ zeiden ze, ‘maar dat zal waarschijnlijk niet lukken, want je zou morgen al in New York moeten staan.’ Was ik toch wel toevallig in New York zeker! En dan bleek ook nog eens dat ik Goin’ To Acapulco moest zingen, mijn favoriete Dylansong. Tegen zulke gunstige voortekens kon ik gewoon niet op.

Enig idee wat Dylan ervan vindt?

James: Nee, helaas niet. Een tijd geleden hebben we met My Morning Jacket vijf keer zijn voorprogramma verzorgd, en niet één keer hebben we ‘m te zien gekregen. Weet je wie we onlangs wél ontmoet hebben? Neil Young! We speelden op het Bridge School Concert, het benefietconcert dat zijn vrouw Pegi jaarlijks organiseert, en in de backstage kwam hij ineens een praatje slaan. Superlieve gast, en ongelooflijk bescheiden bovendien. Levon Helm van The Band hebben we ook ontmoet. We waren in zijn studio aan het opnemen toen hij ons op een pintje kwam trakteren. Terwijl we in zijn tuin wat staan te kletsen, komen er plots drie reusachtige beren tevoorschijn. Waarop die Levon doodleuk de barbecue aansteekt en hamburgers begint te bakken. We deden het zowat in onze broek (lacht).

Tot slot: ik weet dat je een fan bent van ‘The Muppet Show’, maar maak ik je kwaad als ik zeg dat jouw stem soms op die van Kermit lijkt?

James: Integendeel, man! Ik zou er een arm voor over hebben om Kermit de Kikker te mogen zijn. Nu ja, voor de duidelijkheid: ik probeer hem niet écht na te doen, maar ik heb in mijn leven al zo vaak naar The Muppet Show gekeken – vroeger als kind en tegenwoordig nog wekelijks op dvd – dat er af en toe wel wat Kermit in mijn stem zal doorklinken. Ik vind dat geen schande, ik ben er zelfs trots op. Zolang ze me maar niet met Miss Piggy gaan vergelijken.

De krullen en de snor heb je nochtans al!

EVIL URGES

Op 9/6 uit bij Rough Trade MY MORNING JACKET LIVE Rock Werchter

Vincent Byloo