‘IK WIL GRAAG EEN OPTIMIST ZIJN’

Chris Taylor van Grizzly Bear bewijst als Cant dat hij het solo kan. De blonde indiegod uit Brooklyn laat in z’n hart kijken. ‘Nergens is een muzikant kwetsbaarder dan in de studio.’

Nonchalante lokken en angelieke trekken, helderblauwe kijkers en strategisch geplaatste tattoos: Taylor springt er meteen uit op het Brusselse terras. De looks heeft-ie, naast talent op overschot. Dat bewees de dertigjarige New Yorker al als multi-instrumentalist in Grizzly Bear én als klankendirigent in opdracht van onder meer Twin Shadow, Dirty Projectors en Jamie Lidell. Tussendoor vond hij ook de tijd om als Cant een soloplaat in te blikken: het intrigerende luisterspel Dreams Come True.

‘Dreams Come True’, het klinkt als de titel van een oud Chet Bakeralbum. Ben je een romanticus, een optimist of beide?

Chris Taylor: Het is een titel met verschillende gezichten. Enerzijds vond ik het gewoon een goede grap om mijn plaat zo te noemen. Want geef toe, een statement als ‘dromen komen uit’ klinkt belachelijk in deze cynische tijden. Wie gelooft dáár nog in? (lacht) Anderzijds is het een mooie gedachte, de ideale manier om in het leven te staan. Ik zou maar wat graag enkel de mooie dingen des levens koesteren en een fulltime– optimist zijn.

Maar?

Taylor: Meestal kom ik via de realiteit bij het omgekeerde uit. Maar ik ben best tevreden met waar ik sta, hoor!

Dat zal wel, je bent zowat de hipste producer in New York én lid van Grizzly Bear, de meest gerespecteerde indieband van de voorbije vijf jaar. Waarom nog een soloplaat maken, eigenlijk?

Taylor: Om iets van mezelf te hebben, waarbij ik geen rekening moet houden met anderen. In Grizzly Bear telt de uitgesproken mening van vier verschillende mensen en muzieksmaken, ik kan er dus maar een deeltje van mezelf in kwijt. Ik vorm maar één laagje in de taart die Grizzly Bear is, en bij Cant ben ik het deeg én de slagroom.

BALLADES

Er zit een gezonde portie soul en funk in Cant. Is dat het deeltje dat je niet kwijt kan in Grizzly Bear?

Taylor: Het is niet makkelijk om Stevie Wonder, Sly Stone en Prince te laten rijmen met akoestische gitaren. (lacht) Dat is de muziek uit mijn jeugd. Terwijl al mijn maats loos gingen op Red Hot Chili Peppers en consorten zat ik een potje te snotteren bij de ballads van Otis Redding of John Coltrane. Mijn vrienden vonden me maar een vreemde snuiter.

Je hebt een jazzachtergrond, niet?

Taylor: Ik speel al muziek sinds mijn twaalfde, de saxofoon was mijn eerste grote liefde. Op mijn zestiende wist ik zeker dat ik professioneel muzikant wou worden, en ik ging ervan uit dat mijn toekomst in de jazz lag. Tot ik 21 werd en dat plots zo geen spannend vooruitzicht meer leek. (lacht) Toen ben ik in studio’s gaan werken en bands beginnen te producen. Zo heb ik Ed (Droste, nvdr) en Christopher (Bear, nvdr) leren kennen, vlak nadat ze met Grizzly Bear hun eerste plaat Horn Of Plenty hadden ingeblikt.

Intussen ben je uitgegroeid tot het manusje-van-alles van de groep.

Taylor: Zoiets, ja. Ik speel naast blaasinstrumenten als klarinet en sax ook behoorlijk gitaar en bas, en ik kan behoorlijk zingen – met de nadruk op behoorlijk!

BIER

Uit welk hout moet een goede producer gesneden zijn?

Taylor: Je moet een goede observator zijn, deels psycholoog, deels diplomaat. Nergens is een muzikant kwetsbaarder dan in de studio, en het is de producer z’n taak om zulke gevoeligheden op te pikken en die samen met de muzikale ambities in goede banen te leiden. En, last but not least, je moet het gráág doen. Persoonlijk vind ik niks leuker dan in een studio aan muziek werken. Zelfs als er geen budget is. Al de laatste releases van Arthur Russell heb ik gemixt in ruil voor een etentje.

Democratisch prijsje: binnenkort hangt half musicerend Vlaanderen aan je mouw.

Taylor: Voorgerecht en twee biertjes inbegrepen, welteverstaan! (lacht) Ik aanvaard trouwens niet zomaar elke opdracht: ik duik enkel de studio in met mensen die ik respecteer en bewonder. Gasten als Dirty Projectors en Jamie Lidell, die een onhoudbare creatieve orkaan is, of George (Lewis Jr, nvdr) van Twin Shadow, die ook aan mijn album heeft meegewerkt.

Nu je het zegt, het is niet altijd duidelijk waar Chris Taylor begint en Twin Shadow eindigt.

Taylor: Wij werken zo makkelijk samen… Mijn vriendschap met George is er één uit de duizenden. We komen werkelijk in alles overeen, it’s almost like falling in love, you know?

Dat is mooi.

Taylor:Dreams Come True hebben we met z’n tweetjes opgenomen in een appartementje van amper twee kamers groot. Nog iets closer en mensen zouden denken dat we écht lovers zijn. Wat niet het geval is, voor alle duidelijkheid.

BARBECUE

We moeten het nog over je label hebben, Terrible Records. Geweldige naam trouwens.

Taylor: Vroeger was Terrible mijn bijnaam. Waarom? Sommigen van mijn vrienden vinden me blijkbaar een verschrikkelijk humeurig baasje. Compleet onterecht, uiteraard. (lacht)

Wist je dat er een Tumblrpagina aan jouw persoon is gewijd? ‘Fuck Yeah Chris Taylor’, vol foto’s van jou. Op eentje ervan poseer je trouwens aan een barbecue met wat een gerookte koeienkop moet voorstellen.

Taylor:(verslikt zich van het lachen) Serieus?! Oh boy, wat een idee. Wat die foto betreft: ik ben gek op eten. Ik doe niks liever dan dinerfeestjes geven. Binnenkort open ik samen met enkele vrienden zelfs een restaurant in New York. Nothing flashy, gewoon een gezellige, warme plek om te tafelen.

Wat zal er op het menu staan?

Taylor: Lekker eten tiens! Momenteel zit ik in een eierenfase. Eieren zijn geweldig, je kan ze elke dag eten en toch nooit twee keer hetzelfde proeven. Geef me een perfect gepocheerd ei als ontbijt en mijn dag kan niet meer stuk.

Waarom breng je geen kookboek uit? De titel heb je al: Terrible Food.

Taylor:(lacht) Ik ben ermee bezig! Serieus, ik verzamel nu volop recepten. Wat een kookboek vooral moeilijk maakt, zijn de foto’s. Ooit al eens een aantrekkelijke foto proberen te nemen van wat er op je bord ligt? Niet evident. Als je een goede food stylist kent, mag je het mij altijd laten weten.

DREAMS COME TRUE

Uit via V2/Warp.

DOOR JONAS BOEL

‘Dromen komen uit’ klinkt belachelijk in deze cynische tijden. Wie gelooft dáár nog in?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content