Dat mensen tegenwoordig snel oud worden maar daarom nog niet groeien: folkbluesknaap Jake Bugg heeft dat in het snotje op zijn derde plaat On My One, die met enkele stilistische bokkensprongen (orkestpop! hiphop! elektrorock!) nog meer stof tot nadenken biedt. ‘Mensen behandelen me soms als een buitenaards wezen.’
Met zijn snerpende stem en de franjeloze folk-, blues- en countrysongs van Jake Bugg (2012) en Shangri La (2013) had Jake Bugg eerder al grote drommen voor zijn zaakje gewonnen, en hij is nog altijd maar 22. Niet kwaad voor een nors kijkende, vestimentair zwart prefererende knul uit het Noord-Engelse Nottingham, toch niet meteen het economische brandpunt van de natie.
JAKE BUGG: Iedereen zit er in hetzelfde schuitje: werkloosheid, verveling. Er zijn geen alternatieven, tenzij slechte. Daar gaat Ain’t No Rhyme op mijn nieuwe plaat over. Vandaar die regel ‘people age quick but they never grow’. Ik had gehoord hoe sommige van mijn oude vrienden nog altijd precies hetzelfde leventje leiden als toen ik er nog woonde.
Voor jou is het makkelijk praten: elke morgen een ander ontbijtbuffet.
BUGG: Maar dat geef ik ook toe in de song, dat ik hen dat niet kan verwijten.
Je hebt gehóórd over je vrienden, zeg je. Het contact is verwaterd?
BUGG: Mijn wereld is veel groter geworden. Ik wist al lang dat ik ooit voorgoed mijn boeltje zou pakken in Nottingham. Wat er met mijn maten is gebeurd, is ook aan het gebeuren met mijn familie. Relaties zijn in het algemeen gewoon moeilijk met het leven dat ik leid. Een van mijn oudste vrienden ontfermt zich nu wel over mijn sociale media, hij gaat bijna overal met mij mee. Dat is cool. Ik draai nu eenmaal mee in een constante cyclus van platen maken en toeren. Wat schijnbaar de enige manier is om je ding in dit vak levensvatbaar te houden. Mijn vrienden back home wisten nooit precies wat ze met hun leven wilden aanvangen. Maar toen ik eenmaal voor de muziek had gekozen, werd mij plots veel duidelijk, ja.
Ook dat je maar beter water bij de wijn doet? Voor je eerste plaat werkte je samen met professionele songschrijvers. En om de poort naar Amerika open te breken, trad je op in het zo door jou verfoeide American Idol.
BUGG: Och, ik moet elke dag wel een beetje plooien. Ik sta niet te springen om op een mooie dag als vandaag van ’s morgens tot ’s avonds promotie te voeren. Ik maak liever muziek dan dat ik erover praat, dat is evident. Maar ik ben het mijn carrière verplicht. Daarbij, als er hier en daar een goed gesprek tussen zit, valt er best mee te leven.
On My One is Nottinghams voor ‘op mijzelf’. Niet alleen omdat je de plaat heel autonoom in elkaar hebt gezet, de meeste songs gaan bovendien over eenzaamheid.
BUGG: Dat is inderdaad iets dat erin is gesijpeld zonder dat ik er erg in had. Over mijn gevoelens praat ik zelden of nooit. Meestal begraaf ik ze deep down. Kijk, ik ben voortdurend onderweg. Ik ben wel elke dag omringd door mensen, maar die contacten blijven veelal oppervlakkig. Mensen zouden zeggen dat ik niet mag klagen of mezelf een zielenpoot vinden. Dat doe ik ook niet. Ik wil hier nu niet per se op het overduidelijke wijzen, maar ik ben ook vroeg aan deze rit begonnen. Zeker in vergelijking met mijn vroegere maten heb ik al heel wat meegemaakt. Als je dan ’s avonds alleen in je hotelkamer zit, wil je het allemaal wel eens op een rijtje zetten.
Heb je spijt dat je bepaalde dingen hebt moeten opofferen?
BUGG: Goh… Misschien heb ik niet alles gedaan wat ik wilde toen ik jonger was. Maar dat ben ik nu wel aan het goedmaken. (grijnst) Waarschijnlijk moet ik er gewoon meer van proberen te genieten. Man, nu praat ik echt als mijn management. (lacht) Maar ja zeg, de zon schijnt en ik zou liever Brussel zien dan hier een hele dag op deze koer te zitten. En straks moet ik nog een bus op voor een meet & greet… (zucht)
On My One springt stilistisch veel meer kanten op. Omdat je je te allen prijze uit die folkblueshoek wilde knokken?
BUGG: Hmm, dat klinkt te negatief. Neen, ik wilde heel graag andere dingen proberen. Ik moet het boeiend houden voor mezelf. En de luisteraars.
Anderzijds ben je wel zo leep om met één been in die folkblues te blijven staan.
BUGG: Omdat ik daar altijd van gehouden heb, tiens. Nabootsen wat er in de hitlijsten staat, interesseert me niet. (zucht en denkt na) Mijn grootste frustratie is het gebrek aan goeie muziek tegenwoordig. Ik voel me hoegenaamd niet verwant aan het meeste dat vandaag uitkomt. Allemaal één pot nat. Alsof artiesten zich tegenwoordig juist niét willen onderscheiden.
Voor een buitenstaander lijkt het alsof het hele circus je weinig kan schelen. Je doet gewoon voort zoals de man in de straat, doodgemoedereerd.
BUGG: Ik weet ook niet wat ik anders moet doen. Muziek maken is het enige waar ik een beetje goed in ben.
Ik had anders begrepen dat je geen kwaaie tafeltennisser bent.
BUGG: Well, if that’s the word on the street… (lacht) Laat ons zeggen dat het met mijn hand-oogcoördinatie wel goed zit.
Welke nieuwe song stemt je het meest tevreden?
BUGG: Love, Hope and Misery. Ik wilde al lang een song met een groot orkest en dito refrein. Never Wanna Dance en The Love We’re Hoping For zijn ook wel favorieten. Op die eerste speelt de drummer van Bill Withers mee. Ik had hem al eerder ontmoet, toen ik met Mike D van de Beastie Boys aan het werken was. Ik denk niet dat hij wist wie ik was. Hij zei alleen: ‘I like this song.’ Mijn hele week geslaagd.
Dank. En veel plezier op die bus straks.
BUGG: (wrijft in zijn ogen) Dat zijn bizarre toestanden, man. Ik ben maar een mens van vlees en bloed zoals iedereen, maar soms behandelen fans mij als een buitenaards wezen. Ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen waarom. Omdat ik liedjes zing en speel? Zelf ben ik nooit zo geweest. Ik heb me zulke ontmoetingen zelf ook genoeg voorgesteld, daar niet van. Maar net daardoor wist ik dat, als het zover zou komen, ik absoluut mijn waardigheid zou willen behouden. Ik spreek meestal alleen wanneer ik word aangesproken. Zouden meer mensen moeten doen. (grijnst)
ON MY ONE
Uit bij Virgin / Universal.
Jake Bugg staat in augustus nog op Lowlands, op 8/11 speelt hij in de AB. Alle info: abconcerts.be
door Kurt Blondeel
‘Mijn grootste frustratie is het gebrek aan goede muziek tegenwoordig. Allemaal één pot nat. Alsof artiesten zich net níét willen onderscheiden.’ Jake Bugg
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
