Liefde is… gauw een geschikte partner vinden om niet door de overheid in een dier te worden veranderd. Of toch volgens Yorgos Lanthimos, het prettig gestoorde brein achter Dogtooth (2009), Alps (2011) en nu ook The Lobster. ‘Dichter bij een klassieke romantische film zal ik nooit komen.’

‘Vrees de Grieken, ook als ze geschenken aanbieden.’ Nee, het is geen citaat van Jeroen Dijsselbloem, voorzitter van de Eurogroep, maar van de oude Romein Vergilius, al had die laatste in zijn Aeneis misschien iets minder streng over de uitvinders van de democratie geoordeeld mocht hij eerst de films van Yorgos Lanthimos hebben gezien. Geen enkele cinefiel hoeft die namelijk te vrezen, en met hun mix van gortdroog absurdisme en gestileerde tragiek zijn ze zelfs een meer dan welgekomen geschenk binnen het huidige, almaar meer door consumentisme bestierde bioscoopklimaat, en bij uitbreiding dus ook ten huize Dijsselbloem.

De doorbraak voor Lanthimos kwam er in 2009, toen hij zich op de filmkaart prikte met Dogtooth, een wrangkomische fabel over een vader die zijn kroost afschermt van de buitenwereld en hen aan allerlei sadistische spelletjes onderwerpt. Volgens sommigen was het een genadeloze satire op een (Griekse) maatschappij aan de rand van de economische en morele afgrond. Anderen, onder wie arthousepaus Michael Haneke, die het zowel in Cannes bekroonde als voor een Oscar genomineerde Dogtooth een van de beste films van het nieuwe millennium vond, moesten er tegelijk om grijnzen en gruwelen. Daarna volgde Alps, een tragikomedie over een stel acteurs dat tegen betaling de rol van pas overledenen speelt, en nog meer Griekse films met een serieuze hoek af. Het inspireerde critici om gewag te maken van The Weird Wave en Lanthimos te bombarderen tot het boegbeeld daarvan.

Ook in zijn nieuwste film The Lobster danst de voormalige reclame- en videoclipfilmer met uitgestreken gezicht de sirtaki op het koord tussen grap en gruwel, al is linedancen hier misschien beter op zijn plaats. Zijn eerste Engelstalige film werd namelijk opgenomen in Ierland, met in de hoofdrol de Ier Colin Farrell, die voor de gelegenheid buikje en snor kweekte en zijn monobrow in zijn treurigste pose trok. Hij speelt de pas gedumpte David, die zoals elke vrijgezel naar ‘The Hotel’ wordt gestuurd en daar volgens de wetten van ‘The City’ exact 45 dagen de tijd heeft om een geschikte partner te vinden. Lukt dat niet, dan verandert hij in een beest en wordt hij ‘The Woods’ ingestuurd. Geen paniek. Lanthimos kan het allemaal uitleggen. Of toch ongeveer.

The Lobster is een tragikomedie over een futuristische maatschappij waarin het illegaal is om single te zijn, maar toch is het je warmste, meest romantische en dus ook toegankelijkste film.

LANTHIMOS: Dat was ook de bedoeling. Ik vertrek altijd van een bepaald concept. Eerst besloot ik dat de film over een stad moest gaan waar het verboden was om single te zijn. Daarna heb ik alle regels en details één voor één uitgewerkt. De personages. De locaties. De intriges en hinderlagen. Mijn films beginnen als intellectuele spelletjes, maar dat mogen ze nooit blijven. Ik wil mensen prikkelen, doen lachen en hopelijk ook ontroeren. Tijdens het schrijven werd me steeds duidelijker dat het concept – hoe gek dat voor sommigen ook mag klinken – de kern voor een klassieke romantische film bevatte. Een melodrama zelfs. Met twee eenzame harten – Colin Farrell en Rachel Weisz – die mekaar vinden en samen willen vluchten. Ik geef toe: de film getuigt nog altijd van een behoorlijk koele en cynische wereldvisie, maar dichter bij Douglas Sirk en een smartlap zal ik nooit komen, vrees ik. (grijnst)

Je had nooit eerder in het Engels en met grote namen gewerkt. Was dat aanpassen?

LANTHIMOS: Naar internationale normen blijft The Lobster een bescheiden film met een bescheiden budget, maar voor mij was het werken op een grotere schaal. Voor de eerste keer kon ik zowaar mensen betálen. In Griekenland maakte ik films met vrienden die voor niks acteerden, filmden en monteerden. Ik hoop dat Colin en Rachel, twee grote sterren die graag met mij wilden werken, een nieuw publiek aantrekken. En het thema – het vinden van de ware liefde – is iets waar iedereen zich in kan herkennen. Tegelijk wil ik de mensen die Dogtooth of Alps apprecieerden iets geven dat in het verlengde van die films ligt. The Lobster moet een logische evolutie zijn, geen revolutie of stijlbreuk. Het is niet zo dat Hollywood me nu gaat bellen om Superman 18 te regisseren. Alhoewel, je weet maar nooit. In Hollywood zijn ze soms redelijk wanhopig.

Weet je al wat de volgende stap in die evolutie wordt?

LANTHIMOS: Ik woon ondertussen drie jaar in Londen en wellicht wordt mijn volgende film opnieuw iets groter en in het Engels, al sluit ik niet uit dat ik naar Griekenland en mijn oude vrienden terugkeer. Alleen is er momenteel – het zal je met de crisis niet verbazen – amper werk. Ik ben bezig aan een kostuumfilm over de opkomst van Queen Anne (The Favourite, met wellicht Kate Winslet en Emma Stone in de hoofdrollen, nvdr. ) en aan iets wat een psychologische thriller zou kunnen worden. We zien wel welke het haalt. Wie weet wordt het wel Superman 18.

DOOR DAVE MESTDACH

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content