‘IK HERHAAL: IK BEN DE WALRUS NIET’

DAMIEN JURADO: 'Heb je ooit de verfilming van The Wall gezien? Walgelijk! Laat een plaat toch gewoon een plaat zijn.'

De prijs voor meest sympathieke en spraakzame singer-songwriter zal Damien Jurado allicht nooit ontvangen, toch niet van interviewers. Maar songs schrijven, dat doet hij graag en goed. ‘Videoclips zijn tijdverspilling. Ga toch buiten spelen, weet je wel!’

Wat vooraf ging: in 2012 kwam Damien Jurado aanzetten met Maraqopa, zijn tiende langspeler, een op een droom gebaseerde psychedelische conceptplaat over een niet nader genoemde beroemde rocker die van de aardbol verdwijnt, opduikt in het fictieve stadje Maraqopa en daar behalve zichzelf ook allerlei vreemde toestanden tegenkomt. Twee jaar later verschijnt Brothers and Sisters of the Eternal Son, het nog psychedelischer vervolg, dat de draad oppikt bij het auto-ongeval waarmee de vorige plaat afsloot. Maar nóg is de singer-songwriter uit Seattle niet klaar met Maraqopa, want met het aanstonds te verschijnen Visions of Us on the Land breit Jurado een derde – en laatste – deel aan wat we intussen een albumcyclus mogen noemen. Een afscheidsinterview.

De drie albums samen hebben je zes jaar van je leven gekost. Hoe voelde het om Maraqopa los te laten?

DAMIEN JURADO:(nors) Ik heb Maraqopa niet losgelaten. Ik ben ook niet van plan dat ooit te doen, het is een plaats in mijn hoofd waar ik op ieder moment naar terug kan keren.

Maar je bent er wel over uitgeschreven?

JURADO: Ja, dat wel, héél zeker. Het is nooit mijn bedoeling geweest om een driedelige albumcyclus te maken, maar de songs bleven maar komen, dus ja… Kijk, Visions is intussen een jaar klaar, sinds mei 2015. Het afsluiten van de trilogie is dus oud nieuws voor me. Hoofdstuk afgesloten.

De songs bleven maar komen, zeg je. Dat klinkt alsof ze zich aan je opdrongen.

JURADO: Zo kun je het inderdaad zeggen. Het enige wat mij verder te doen staat, is alles in zo goed mogelijke banen leiden. Een goede gastheer spelen, entertain the idea.

Die ene droom heeft je uiteindelijk meer dan vijftig songs opgeleverd. Nooit schrik gehad dat je het concept aan het uitmelken was?

JURADO:(fel) Uitmelken? Hoe bedoel je, uitmelken?

Eén conceptplaat tot een goed einde brengen is niet evident, drie na elkaar nog minder, lijkt me.

JURADO: Geloof me, het aantal songs dat ik voor die drie albums geschreven heb, ligt hoger dan vijftig. Maar als songschrijver moet je, net als een monteur van een film, goed kunnen knippen en schrappen. Ik beweer niet dat élke song op mijn laatste drie albums even fantastisch is, maar ik ben toch tevreden over het resultaat – en mijn platenfirma blijkbaar ook, anders hadden ze me wel tegengehouden. (lacht hard)

Stel dat iemand op het idee komt om de Maraqopa-trilogie effectief tot een film te verwerken, zou je dat zien zitten?

JURADO: Heb je ooit The Wall gezien, de film die Alan Parker maakte naar het gelijknamige Pink Floyd-album? Walgelijk! Laat een plaat toch gewoon een plaat zijn. Dát is pas uitmelken! Muziek speelt zich tussen je oren, in je hoofd, af. Waarom moet daar extra visualisatie bij? Zelfs de meeste videoclips vind ik pure verspilling van tijd en middelen. Ga toch buiten spelen, weet je wel! (lacht)

Eén van de songs op Visions of Us on the Land heet Walrus, wat me onmiddellijk deed denken aan John Lennon, die de tekst van I Am the Walrus opzettelijk verwarrend en onnozel maakte, en de (on)zin van psychedelische muziek.

JURADO: Die song heet Walrus omdat Richard (Swift, Jurado’s vaste producer, nvdr.) in de studio een oude plaat had rondslingeren van een band die Walrus heette, met een walrus op de cover. Dus, voor alle duidelijkheid: de walrus in kwestie ben ik niet – I repeat: I am not the walrus! Ik geloof dat Lennon wilde zeggen dat de walrus gelijk wat kan zijn, wat je ook maar wilt. Maar natuurlijk ging iedereen die tekst psychologisch ontleden, de idioten. (grinnikt) Met Maraqopa is het net hetzelfde: het is mijn verzinsel, maar waar het precies ligt en hoe het er precies uitziet moet je als luisteraar zelf invullen. Dat is nu net de schoonheid van muziek.

The Beatles gingen de psychedelische toer op nadat ze gestopt waren met optreden, en ze dus de mogelijkheden van de opnamestudio verder konden verkennen.

JURADO: En sindsdien halen sommige bands halsbrekende toeren uit om wat ze in de studio klaarspelen toch maar zo getrouw mogelijk te reproduceren op een podium. Wat in veel gevallen neerkomt op vals spelen, met tapes en zo. De ironie! Ik beschouw mezelf als een studioproject, of toch alleszins niet als een groep. Wat Richard en ik in de studio maken, ís niet op een degelijke manier live op een podium te spelen. Daarom treed ik nog het liefst op met een akoestische gitaar. Het liefst van al treed ik niet op, maar mijn kinderen moeten eten, dus trek ik binnenkort opnieuw de hort op. Mét een groep, overigens.

Weet je al wat je gaat doen na die tournee?

JURADO: Hoegenaamd niet. Ik maak geen plannen en denk liefst niet te veel na over wat ik doe. There’s no fun in that. Zoals ik al zei, het was nooit het plan om een trilogie te maken, dat is spontaan gebeurd. Continuïteit en vooruitgang, dát vind ik belangrijk. Muziek maken is zoals opgroeien, je maakt zelfs dezelfde stadia door: van kind naar volwassene naar bejaarde.

In welk stadium bevindt Damien Jurado zich nu? Eindelijk volwassen?

JURADO: Wanneer ik een smooth jazz-album uitbreng, dán zal ik in mijn volwassen periode zitten. (lacht) Nee, artistiek zit ik nog maar in mijn tienerjaren, ik ben nog volop aan het ontdekken en verkennen. Ik ben nog steeds een onprofessionele professional. Dat zeg ik vaak tegen journalisten, die vinden zoiets leuk, blijkbaar. (grinnikt)

Vertel eens iets dat je nog níet aan een journalist hebt verteld.

JURADO: Dat ik ooit heel teleurgesteld was dat Leonard Cohen geen dikzak was. Toen ik zijn muziek, en dus ook zijn stem, voor het eerst hoorde, was ik ervan overtuigd dat Cohen een wat groezelige kerel met obesitas was. Toen ik later zag hoe hij eruitzag, was ik diep ontgoocheld: mager, scherp, behoorlijk slick. Yeah, that was a real bummer.

VISIONS OF US ON THE LAND

Uit vanaf 18/3 via Secretly Canadian. Damien Jurado speelt op 10/4 in de Botanique, Brussel. Alle info: botanique.be

DOOR JONAS BOEL

‘IK WAS HEEL TELEURGESTELD TOEN IK MERKTE DAT LEONARD COHEN GEEN DIKZAK WAS.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content