Pope of thrash, Master of Bad Taste: de koosnaampjes van John Waters (59) liegen er niet om. Naar aanleiding van de speciale editie van zijn kitschfilm ‘Cry Baby’ uit 1990 hadden wij een interview met de man over de opnames. ‘Niemand moest zich schamen op de set. We hadden allemaal een strafblad van hier tot ginder.’

‘CRY BABY’ SPECIAL EDITION UIT BIJ UNIVERSAL

FOCUSTRAKTEERT

WIN 10 EXEMPLAREN! ZIE PAGINA 6.

‘Cry Baby’ is veruit de bekendste film uit je carrière. Hoe komt dat?

Waters: Simpel: het is de enige film die ik ooit in opdracht van een grote filmstudio heb gemaakt, en bovendien speelde Johnny Depp de hoofdrol. Johnny was toen nog geen absolute wereldster, maar hij was wél al razend populair bij Amerikaanse tieners.

De prent is een parodie op ‘Grease’. Wou je al lang zoiets maken?

Waters: Ik heb Grease altijd een geweldige film gevonden. Het is zelfs de film die mij de weg heeft getoond. Toen ik ‘m voor het eerst zag, wist ik meteen: dát is precies wat ik wil. Films maken voor een groot publiek, maar ondertussen wel tegen de stroom invaren en partij kiezen voor de outcasts. En foute kleren dragen, natuurlijk.

Was het makkelijk werken voor een Hollywood-studio?

Waters: Absoluut, vooral omdat ik me geen flikker van de commerciële aspecten aantrok. Ik heb ook nooit een compromis gesloten. Zelfs de scène waarin je dat meisje haar tranen ziet opdrinken hoefde ik er van Universal niet eens uit te knippen, en dat is toch een typische Waters-touch. Man, was ik gechoqueerd toen Cry Baby overal goeie recensies kreeg. De film werd zelfs als een familiefilm onthaald! Ik, de man die in Pink Flamingos ooit een travestiet hondenstront liet eten, had een familiekomedie gemaakt? Wat moesten de fans wel niet van mij denken? Ik vreesde echt even voor mijn carrière, maar gelukkig liep het allemaal nog goed af. (lacht)

Hoe heb je Johnny Depp kunnen strikken?

Waters: Johnny speelde indertijd mee in de populaire tv-serie 21 Jump Street en daar schaamde hij zich eigenlijk voor. Daarom ging hij op zoek naar rollen die zijn imago van tieneridool konden besmeuren. ‘Kom dan maar bij mij, adviseerde ik hem, ‘want als er één ding is waar ik goed in ben, dan is het wel reputaties door het slijk halen.’ En zo geschiedde. Corrupting young kids, het is altijd mijn sterke punt geweest.

Ook Traci Lords, de porno-prinses van de jaren tachtig, deed mee. Was die toen niet voortvluchtig?

Waters: Min of meer. Traci had met haar identiteitspapieren zitten knoeien en had als minderjarige in pornofilms gespeeld, en toen dat uitlekte, kreeg ze de FBI achter zich aan. Die wilde dat ze zou getuigen tegen de pornodistributeurs, maar dat wilde ze zelf helemaal niet. Toen we Cry Baby aan het draaien waren, kregen we regelmatig de politie over de vloer, waarop we natuurlijk onze uiterste best deden om haar in haar trailer of een nabijgelegen bos te verstoppen. Uiteindelijk is ze nooit voor de rechtbank verschenen. En bovendien: Traci hoefde zich bij ons ook nergens voor te schamen. Tenslotte had de hele ploeg van Cry Baby een strafblad waarmee je een kantoorgebouw kon vullen.

Jij ook?

Waters:Sure, baby. Ik ben gearresteerd voor drinken als minderjarige, weigeren van bevel, en openbare zedenschennis, en ten tijde van mijn film Mondo Trasho ben ik zelfs in de bak gevlogen wegens ‘het plannen van collectieve openbare zedenschennis’. Ik wist geeneens dat zoiets bestond. (lacht)

Je bent nooit vies geweest van taboes. Word je strenger in de gaten gehouden nu Amerika weer preutser is geworden?

Waters: Dat valt wel mee. Amerika is altijd een puriteins nest geweest en seks heeft de Amerikanen altijd geïntimideerd. Vandaar dat rebelse sekssymbolen als Elvis, Marlon Brando of Jane Mansfield er ook zo’n grote impact hebben gehad. Tegenwoordig loopt iedereen te klagen over Bush, en ik kan hem ook niet uitstaan, maar ik heb ook Richard Nixon meegemaakt, en die was geen haar beter. Gelukkig staat kunst, film of muziek daar nog altijd boven. Sterker nog; hoe strenger het politieke klimaat, hoe rebelser de kunst. Dus hou je hart maar vast voor mijn volgende film. (lacht)

Door Dave Mestdach

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content