‘IK HAD EVEN RUST NODIG’

Slacht het vetgemeste kalf, want Ozark Henry is terug. Na drie jaar stilte laat Piet Goddaer weer van zich horen. In een reclamefilmpje voor Kinepolis’ Cinémanie, zoals u wellicht al gemerkt heb, maar vooral met een nieuwe plaat: Hvelreki, oftewel ‘Moge een walvis aanspoelen aan uw kust’ in het IJslands. ‘Ik hoef niet vandáág door te breken in Europa. Het kan ook morgen.’

Even recapituleren: in 2007 trok Piet Goddaer met de verzamelaar A Decade een vette streep onder de eerste tien jaar van zijn carrière. Het was tijd voor iets nieuws, iets anders, iets groters. Goddaer knipte de banden door met zijn manager en zijn label, vastbesloten om te kijken wat er in het buitenland mogelijk was, en meldde dat hij in Parijs ging wonen. Drie jaar stilte later hokt hij terug in Kortrijk en heeft hij een Duits management (Wanderlust), een nieuw label (EMI), een producer met faam (Youth) én een nieuwe plaat (Hvelreki). Klinkt als iemand die drie jaar hard aan zijn internationale carrière heeft gelabeurd, maar in werkelijkheid is Goddaer even op vakantie geweest, zo blijkt. Op vakantie.

Piet Goddaer: Lanzarote, Curaçao, de States, Kenia, India, een beetje overal. Ik was even klaar met alles. Acht jaar onafgebroken werken had zijn tol geëist: ik was aan rust toe. Ik had schrik dat muziek iets negatiefs zou worden in mijn leven – ik zag niet alles meer in het juiste perspectief. Weggaan heeft me op dat vlak goed gedaan. Iedereen hier dacht dat ik in Frankrijk zat, maar ik ben zelfs nooit in Parijs geraakt. (Lacht) Dat was wel de bedoeling – mijn uitgever was al een verblijfplaats aan het zoeken – maar het is er niet van gekomen. Eerst moest ik de theatertournee na A Decade afwerken. De vakantie die daarop volgde duurde langer dan ik had voorzien. En toen ik dan eindelijk naar Parijs zou vertrekken, kreeg ik het voorstel om in New York te gaan schrijven. Een kans die ik niet wilde laten liggen. Meteen daarna ben ik aan een nieuwe plaat begonnen – het kriebelde weer.

Je hebt ondertussen niet stilgezeten: ik heb me laten vertellen dat je voor ‘Hvelreki’ uit 350 nummers te kiezen had.

Goddaer: Klopt. Ik schrijf nogal makkelijk – elke dag een lied ongeveer, zonder dat ik me daar voor moet forceren. Zeer handig, tot je er voor een plaat twaalf moet uitkiezen. (Lacht) Youth, de producer, had me gevraagd er vijftig te selecteren. Daaruit zou hij dan de definitieve tracklist samenstellen. Pas op de dag van de opnames zelf vertelde hij me welke song we gingen opnemen. Een les in loslaten, en dat werkte. Achteraf bekeken was dat ook de lijn in de selectie: loslaten. Er zit veel melancholie in de plaat, maar ook een zeker optimisme, zonder dat het naïef wordt. Een soort levenslust. Niet toevallig zijn de nummers in een postcrisisperiode geschreven – en dan heb ik het over de financiële crisis.

‘Ik kan in België alleen nog maar rondjes draaien’, zei je drie jaar geleden. Wil dat zeggen dat je met ‘Hvelreki’ resoluut op het buitenland mikt?

Goddaer: Goh, ik wil met deze plaat op zoveel mogelijk plaatsen komen. Als artiest heb je daar toch nood aan? Te zien wat je muziek in Frankrijk, Duitsland, Engeland of Scandinavië kan losmaken? Natuurlijk is dat een grotere inspanning dan gewoon in België mijn ding doen, maar het houdt je gezond: je kunt er alleen maar wel bij varen. Dat is ook waarom ik bij Sony BMG ben weggegaan. Ik bleef er op mijn honger zitten. In België was onze relatie goed, maar internationaal waren ze met andere dingen bezig – boybands en zo. Ze hadden geen idee hoe ze mij in de markt moesten zetten. Nu, ik had het geluk dat ook zonder release sommige nummers in het buitenland werden opgepikt. Vandaar dat ik wilde kijken hoe ver die interesse ging.

Sinds de ‘Panorama’-uitzending ‘Pop, wat levert het op?’, waaraan je zelf ook meewerkte, weet iedereen dat het buitenland veroveren duur is. Is dat geen groot risico voor een nuchter mens als jij?

Goddaer: Dat hangt ervan af. Europa veroveren is heel duur. Maar in Europa een carrière opbouwen, is dan weer wel haalbaar. Ik denk dat ik meer iemand van de lange carrière ben – iemand die het stapsgewijs doet. Het is niet dat ik het van één hitje moet hebben waaraan ik moet trekken en sleuren. Ik kan me permitteren om alles op het gemak te doen.

Black Box Revelation, een geweldige band overigens, is bijvoorbeeld een heel jonge groep die helemaal in de tijdsgeest past. Voor hen is het belangrijk om vandaag door te breken, en niet morgen. En dát is duur. Voor mij kan het ook morgen.

Ben je daarom voor ‘Hvelreki’ met Youth in zee gegaan, de producer van Crowded House, U2, Heather Nova en vooral The Verve – een van internationale faam dus?

Goddaer: Achteraf lijkt het misschien zo, maar: neen. Ik wist op voorhand niet wat er uit deze samenwerking zou voortvloeien. Ik wist niet welk stuk van mij hij naar boven zou halen. Mijn donkere kant? Mijn meest toegankelijke kant? Voor hetzelfde geld zat ik nu met een duistere plaat die niet op de radio kon worden gespeeld.

Neen, Youth was een kans, een geweldige kans. Als ik hardop mocht dromen, waren er drie producers met wie ik wilde werken: Nigel Godrich, Rick Rubin en Youth. Van geen enkele had ik ooit gedacht dat ze het zouden willen doen – ze krijgen aanbiedingen genoeg, hé? Ik was niet eens op zoek naar een producer. Ik ben veeleer toevallig bij zijn management terechtgekomen.

Wat we nog wilden weten: in New York heb je ‘moodsongs’ geschreven. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

Goddaer: Mijn uitgever ginder levert muziek aan HBO. Zij brieften ons: ‘We zijn met een serie bezig met dát profiel en we zoeken moodnummers die daarbij passen.’ Een roadsong, iets opgewekt up-tempo, iets country. Zeer gedetailleerd: soms stond er in een briefing hoe vaak een woord in de lyrics moest voorkomen en hoeveel verschillende associaties het moest oproepen. Zeven keer het woord ‘shine’ bijvoorbeeld. Remains is geschreven tijdens zo’n sessie – het was oorspronkelijk bedoeld als moodsong voor Deadwood. New York was een heel interessante ervaring. Ik heb geschreven met iemand die voor TV on the Radio werkte, ik heb nummers gemaakt voor Moe, een Amerikaanse band die daar nogal bekend is, en er is muziek van mij gebruikt voor One Tree Hill. Ja, het is een leuke tijd geweest.

Hvelreki

Uit op 29/10 bij EMI.

DOOR GEERT ZAGERS

‘Ik wil met deze plaat op zoveel mogelijk plaatsen komen.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content