‘Spider-Man’ Tobey Maguire beschikt niet over de forse spierballen van een superheld of de looks van een klassiekE leading man. Toch kon hij zich tot in de nok van het Hollywood-circus slingeren. Een gesprek met ’the 20 million dollar boy next door’. ‘Ik wist niet dat er zoveel geld met films te verdienen viel.’

SPIDER-MAN 2: VANAF 14/7 IN DE BIOSCOOP

EXTRA OP WWW.FOCUSKNACK.BE: ALLES OVER DE EERSTE SPIDER-MAN.

Ooit heeft u zich toch wel eens afgevraagd wat er achter de immer beate grijns van Tobey Maguire schuilt? Of er wel eens donkere begeertes op zijn ijskoelblauwe netvlies branden? Of hij ook privé zo romantisch verlegen en stotterend naïef is als zijn personages vaak doen vermoeden? Want hoe stoïcijns en onpeilbaar Maguire zich ook mag opstellen, van één ding zijn we zeker: wie op zijn 28e een riante villa in Beverly Hills betrekt, een eigen productiefirma leidt, tot het vaste fuifclubje van Leonardo DiCaprio behoort én voor de Spider-Man-sequels een contract van 26 miljoen dollar en een procentje op de winst wist te bedingen, is een uitgeslapen kereltje, hoe fataal vermoeid hij er ook moge uitzien.

Maguire, die als tiener in het kielzog van zijn alleenstaande moeder zowat het hele land doorkruiste, heeft het ganse parcours op zijn dooie eentje afgelegd: van zijn eerste rolletje als kindacteur in This Boy’s Life, over de schuchtere doorbraak in Ang Lee’s The Ice Storm, tot de gezwind tussen de wolkenkrabbers van New York slingerende Spider-Man. En dat voor een schijnbaar verlegen jongen die nooit zijn middelbare school heeft afgemaakt én meer van vegetarisch koken en yoga houdt dan van baseball en Marvel-comics.

Maguire is meer dan het sympathieke, introverte en van glinsterende star quality gestroopte opdondertje waarvoor hij wel eens wordt versleten. Hij is een pientere acteur die zijn rollen donders goed weet te kiezen, als geen ander de marktwaarde van zijn alledaagse charme kan taxeren, perfect zijn limieten kent en onder alle omstandigheden zijn cool bewaart – zelfs al krijgt hij in de engelachtige gedaante van Kirsten Dunst opnieuw zijn ex-liefje als love-interest voorgeschoteld en wordt hij verondersteld met een zwakke rug (opgelopen toen hij tijdens de opnames van Sea- biscuit van zijn knol tuimelde) de flatgebouwen van Manhattan op te klauteren in een blits spannend pakje. We hebben het natuurlijk over zijn flink bezoldigde hoofdrol als Peter Parker ofte Spider-Man in Spider-Man 2, de opvolger van Sam Raimi’s hyperpopulaire actieprent, gebaseerd op de avonturen van de spinrag spuwende superheld uit de Marvel-fabriek.

En Tobey, klaar voor het spraakmakende interview?

Tobey Maguire: (lacht) Gooi de filosofische gedachtes maar in de groep. Of als je wil weten wat mijn favoriete modeontwerper is, ook goed. Ik weet dat ik de reputatie heb nogal timide te zijn en weinig over mezelf in interviews prijs te geven. Maar wat wil je ook van mij? Ik heb je nog nooit ontmoet en ik ben niet het type dat tegen wildvreemden begint te leuteren over mijn problemen. Misschien klinkt dat ongelooflijk saai, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar. What you see, is what you get.

Ben je dan effectief zo verlegen?

Maguire: Dat hangt ervan af. Een haantje de voorste ben ik nooit geweest, maar soms durf ik wel te zeggen waar het op staat. Mijn gereserveerdheid in de media heeft echter voor een flink stuk te maken met enkele slechte ervaringen die ik eerder heb gehad. Dingen die compleet uit de context werden gerukt en dingen die off the record waren, maar niettemin werden gepubliceerd: dat soort geintjes. Daarom heb ik voor mezelf bewust de beslissing genomen om mijn privé-leven uit de schijnwerpers te houden en mij wat defensiever op te stellen tegenover journalisten. Ik lees ook niets meer wat over mij wordt geschreven. Het bespaart me heel wat onnodige kopzorgen. (lacht)

Stille waters, diepe gronden?

Maguire: Nee hoor. Ik weet dat er achter de façades van Hollywood heel wat smerigheid bijeen te rapen valt, maar in alle eerlijkheid: ik heb niets dat ik verborgen moet houden. Ik speel verdorie videogames in mijn vrije tijd of ik doe aan yoga. (lacht)

In ‘Spider-Man’ vertolk je een alledaagse held met een onalledaagse superkracht. Schuilt er iets heroïsch in Tobey Maguire?

Maguire: God nee. Ik probeer elke dag wel mijn beste beentje voor te zetten en ik kan maar hopen dat hetzelfde geldt voor de meeste mensen om me heen. Maar ik beschouw mezelf zeker niet als een rolmodel. Dat is een verantwoordelijkheid die ik nooit zou willen dragen. Ik tracht simpelweg verantwoordelijk te zijn voor mijn eigen daden en soms is dat al lastig genoeg. Een concreet voorbeeld? Een verplicht diner of een saaie zakenmeeting in je agenda terwijl je echt wel wat anders aan je hoofd hebt of liever met je vrienden wat gaat drinken. In zo’n geval probeer ik niettemin steeds om een beetje aardig uit de hoek te komen en mijn gezelschap te vermaken, ook al ben ik er met mijn gedachten helemaal niet bij. Uiteindelijk zijn het dergelijke banale overwinningen op jezelf waar je als mens nog het meeste voldoening en eigenwaarde uit puurt.

Heb je jezelf dan ooit moeten overwinnen om naar de set van ‘Spider-Man 2’ te trekken?

Maguire: Minder dan bij deel één. Ik ben in het reine met Spider-Man: omdat de eerste film zo’n overrompelend succes bleek te zijn, omdat ik zag dat Sam Raimi echt goeie films maakte en niet zomaar wat geld wilde binnenharken voor de filmstudio, én omdat ik er al van bij de eerste lezing van overtuigd was dat deel twee nog beter zou worden. Als acteur kreeg ik dit keer ook meer om handen. Niet zozeer wat actiescènes betreft, maar wel in de manier waarop de personages waren uitgeschreven. Er schuilt ook heel wat meer dramatiek in dan in de gemiddelde blockbuster. Ik weet dat veel mensen aanvankelijk dachten dat ik niet energiek en opwindend genoeg was om dit soort actierollen aan te kunnen, maar die kritiek heb ik zelf altijd onterecht gevonden. Tenslotte is Peter Parker geen archetypische actieheld, maar het psychologisch meest verfijnde, meest door subtekst gestuurde en dus minst karikaturale personage uit de hele Marvel-catalogus. Vandaar dat ik de scènes met Peter Parker uiteindelijk ook verkies boven die van Spider-Man. Als Parker kun je bovendien een hele dialoog inblikken in één en dezelfde dag en ondertussen je personage sturen, diepgang geven en bijschaven, terwijl je bij de ingewikkelde actiescènes met Spider-Man soms gedwongen bent uren in je blitse pakje te zitten wachten tot het volgende shot kan worden gedraaid. En dat kan als acteur inderdaad wel eens knap vervelend worden. De grootste uitdaging bij dit soort film is dan ook niet over auto’s springen of dertig meter boven de grond aan touwen bengelen, maar niet in slaap dommelen wanneer die gigantische set voor de zoveelste keer helemaal moet worden verbouwd. Vooral omdat ze je om de tien minuten in je trailer komen melden dat je nu écht wel op moet. Ik kan je verzekeren: na de vijfde waarschuwing klap je de trailerdeur echt dicht. (lacht)

Hoe pak je als karakteracteur zo’n dubbele actierol – de verlegen student Parker die tot Spider-Man muteert – eigenlijk aan?

Maguire: Door je simpelweg te concentreren op die aspecten waar elke jongere zich wel in kan vinden. Ook Peter Parker moet immers door een reeks existentiële conflicten en contrasterende begeertes, hij moet zichzelf leren kennen, zijn angsten onder ogen zien en zijn plekje in de wereld zien te veroveren. Deze film gaat in essentie dan ook over de zoektocht naar identiteit en over keuzes maken die je blijvend zullen beïnvloeden. Dat is niet meteen het eerste wat je van een bordkartonnen en almachtige superheld zou verwachten. Maar dat is Spider-Man dan ook helemaal niet. Hij is kwetsbaar, fragiel en twijfelt voortdurend aan zichzelf. Hij is een superheld tegen wil en dank. En dat verscheurende dualisme, die fundamentele onmacht om met zijn bovennatuurlijke macht om te gaan, is wat me in deze rol zo aanspreekt.

Is dat ook de reden waarom Sam Raimi je als Spider-Man heeft gecast?

Maguire: Ik denk van wel. Ik heb geenszins het profiel van een actieheld, maar dat zou deze rol zelfs niet eens verdragen, denk ik. Eigenlijk heb je een schriel mannetje nodig dat zich veeleer onwennig voelt in zo’n superheldenpak. Dat verklaart volgens mij ook het succes. Onbewust herinnert het de kijkers eraan dat ook zij tot grootse dingen in staat zijn wanneer ze, net als Peter Parker, de verantwoordelijkheden durven opnemen die het leven hen heeft geschonken. Trouwens, mocht die dimensie niet in Spider-Man steken, had ik deze rol nooit aangenomen. Het zijn net die donkere kantjes die deze films boeiend voor me maken. Zo zit ik op dezelfde golflengte als Sam Raimi, die tracht buiten de lijntjes van het actiegenre te kleuren en de focus te verplaatsen van de special effects en de acrobatieën naar het interne conflict.

Niettemin wordt vaak gesuggereerd dat je ook in andere rollen te gereserveerd bent als acteur.

Maguire: Ik weet dat me een gebrek aan charisma wordt aangewreven en ik ben de eerste om toe te geven dat ik geen wilde seksgod ben. Ik ben niet extravert en daarom is het een uitdaging om in films als deze tegen dat persona in te gaan. Ik begrijp dat mensen die me enkel aan het werk zagen in The Ice Storm, The Cider House Rules of Wonder Boys – films waarin ik telkens een introvert en emotioneel gereserveerd personage vertolk – zich een bepaald beeld van me hebben gevormd en zich vragen stellen bij mijn mogelijkheden als acteur. En dat respecteer ik. Maar ik wil ook bewijzen dat ik meer in mijn mars heb.

Je hebt opnieuw flink wat work-out gedaan.

Maguire: Klopt. Het blijft een hard regime omdat ik van nature niet zo’n fitnessfreak ben. Bovendien was ik voor mijn rol in Seabiscuit ook 12 kilogram afgevallen. Veel spieren hingen er dus niet meer aan mijn lijf, en die had ik echt wel nodig om het pakje van Spider-Man toch enigszins op te vullen. Gelukkig wist ik dit keer op voorhand wat me te wachten stond: zes dagen intensieve training, een streng dieet, powerliften en martial arts-training, en één dag relaxen en je uit frustratie volvreten met alles wat je tijdens de week hebt moeten missen. (lacht)

Even was er sprake van dat je zou moeten passen voor ‘Spider-Man 2’ omdat je rugblessure het niet toeliet om de actiescènes zelf te doen.

Maguire: Ach. Ik heb mijn leven nu eenmaal verpand voor drie films. (lacht)Toen ik voor het eerst de storyboards van Spider-Man 2 doorbladerde, was het inderdaad wel even schrikken. De actiescènes ogen heel wat complexer en vergen meer inspanningen dan bij deel één. Gelukkig zaten de harnassen en de kabels dit keer ook een stuk comfortabeler. Bovendien had ik de krijgskunstopleiding al achter de rug, wat betekende dat ik me enkel moest concentreren op de specifieke trainingen voor de stunts. Omdat de studio zeker wilde zijn dat ik het wel zou aankunnen, hebben we daarenboven een week lang fysieke tests gedaan, lang voor de opnames. Ik heb dan ook minder afgezien dan twee jaar geleden.

Ben je geïnteresseerd in box-office-resultaten? Deel één bleek een van de meest succesvolle films aller tijden te zijn.

Maguire: Niet echt. Toen ik een tijd geleden hoorde hoeveel die eerste Harry Potter-film had opgebracht, kon ik mijn oren zelfs niet geloven. Ik wist niet eens dat er zoveel geld met films te verdienen viel.

Heeft ‘Spider-Man’ je leven veranderd?

Maguire: Ik kan nog steeds uitgaan met mijn vrienden, al word ik inderdaad vaker aangeklampt dan voorheen. Maar dat is de prijs van de roem zeker. Ik laat er in elk geval mijn leven niet door bepalen en als ik zie waar mensen als Brad Pitt dagelijks doorheen moeten, besef ik ook dat ik nog niet eens zo veel reden tot klagen heb. Trouwens, ik krijg nog steeds de meeste aandacht in boekenwinkels of in videotheken wanneer ik tot bij het schuifje ‘foreign films’ wandel. (lacht)

Heb je ooit last gehad van opdringerige fans?

Maguire: Echt oneerbare voorstellen heb ik, in tegenstelling tot Leo (DiCaprio; dm) bijvoorbeeld, nog niet gehad. Het gaat allemaal wat aan mij voorbij. Toch mag ik niet klagen over een gebrek aan vrouwelijke aandacht. Ze zeggen wel eens dat ik er verlegen en vrij gewoontjes uitzie, en dat klopt natuurlijk, maar dat is nu eenmaal ‘part of the art of seduction’. Meisjes houden van een kerel die ze binnen hun bereik achten en waarvan ze zich kunnen inbeelden dat hij wel eens naast hen in de bibliotheek komt zitten. (ironisch) Het is een sluwe pose, jongens.

Ga je na ‘Spider-Man 2’ nog op zoek naar arthouse- projecten?

Maguire: Je probeert als acteur telkens een evenwicht te vinden tussen arthouse en mainstream. Zo blijft zowel je marktwaarde als je artistieke geloofwaardigheid overeind. Ik houd van rollen die me toelaten volledig in iemands hoofd te duiken of die me iets kunnen bijbrengen over de dynamiek van menselijke relaties. In die zin biedt Spider-Man me een perfecte combinatie natuurlijk, maar tegelijkertijd blijf ik ook zoeken naar kleinschaliger projecten waarin dezelfde thema’s aan bod komen. Bovendien bekruipt me af en toe wel eens de zin om een decadent en pervers personage neer te zetten. Tenslotte kan ik toch niet voortdurend die aardige, bescheiden jongen blijven. (lacht)

DOOR Dave Mestdach