Clive Owens donkere performance in ‘Closer’ zou hem wel eens een oscar kunnen opleveren. Of de nieuwe James Bond van hem maken. Of beide. Door Sean Smith

‘CLOSER’

VANAF 19/1 IN DE BIOSCOOP

Laten we een kat een kat noemen: van de vier acteurs in Mike Nichols’ nieuwste film, Closer, is Clive Owen het minst bekend maar hij levert wél de meest memorabele prestatie. In dit drama over verleiding en verraad stapt de veertigjarige Brit – u kent hem nog uit King Arthur – in de ring met Julia Roberts, Jude Law en Natalie Portman, en hij blijft méér dan overeind. Hij domineert. Oké, het helpt dat hij de beste happen tekst krijgt in deze oscarkandidaat. In één van de scènes zeurt Law, hier in de rol van een scheefschaatsende schrijver, tegen Owen: ‘Denk je dat de liefde simpel is? Denk je dat het hart een diagrammetje is?’ Waarop Owen: ‘Heb je ooit een hart gezien? Het lijkt op een vuist die in bloed drijft. Ga een beetje rukken, you… writer!‘

‘Zulke harde, brutale scènes zijn geweldig om te spelen’, grijnst Owen. ‘De choquerende scènes zijn telkens heel doordacht. Er zit ook altijd wat wrange humor in. Het is heel clever.’ Julia Roberts, die een fotografe speelt met een zwak voor beide heren, vindt Owen even clever als de film. ‘Je zal nooit foto’s van hem en mij op de set te zien krijgen, want ik sta er altijd zó op’, gnuift ze, waarna ze haar mond opspert in een hysterische lach. ‘Ik deed het constant in mijn broek.’ Merkwaardig, want Owen interviewen is geen lachertje. Hij is best aangenaam gezelschap, maar ook weer niet het type dat je doet schateren. (‘We hebben wel een keer of twee gelachen’, snuift hij met een opgetrokken wenkbrauw wanneer we hem over Roberts’ incontinentie vertellen). Ook goed. Uiteindelijk is het de Owen op het scherm die telt, en daarover bereiken ons weinig of geen klachten: Closer maakt van hem een te duchten genomineerde voor de beste mannelijke bijrol op de komende Oscaruitreiking. Niet slecht voor een acteur die twee jaar geleden nog volstrekt onbekend was in de VS, zélfs voor de regisseur. Toen Nichols (The Graduate, Angels in America) met de casting begon, stond Owen niet eens op zijn longlist. Curieus als je weet dat Owen meespeelde in de originele theaterversie van Closer in Londen. ‘Ik had nog nooit van hem gehoord’, geeft Nichols toe. ‘Patrick Marber, die het originele stuk had geschreven, kwam met het idee. Toen heb ik Croupier bekeken en ik wist het meteen: mijn God, dat is ‘m!’

Die reactie hadden wel meer mensen bij het bekijken van Croupier. Die film over een ploeterende auteur die meegesleurd wordt in de wereld van de casino’s, was een van de culthits van 1998. Plots stond de deur naar Hollywood wijdopen. Owen had jaren in het Londense theatercircuit gewerkt. Hij leerde er godbetert zijn vrouw, Sarah-Jane Fenton, kennen toen ze samen Romeo en Juliet repeteerden (‘Zonder twijfel de meligste manier om iemand te versieren’). Later stapte hij uit de Britse serie Chancer om zijn geluk in de cinema te zoeken. Sinds Croupier heeft zijn donkere, wat dreigende intensiteit hem stevige bijrollen in The Bourne Identity en Gosford Park opgeleverd – en helaas ook de hoofdrol naast Angelina Jolie in Beyond Borders.

En dan is er nog die ene hardnekkige roddel. Noem het een eer of een vloek, maar Owens naam blijft circuleren als de nieuwe James Bond. Hij lijkt geknipt voor de rol, maar volgens Owen heeft de MGM-studio hem nog niet gecontacteerd. Owen: ‘Het is niet meer dan een gerucht. En ik weet echt niet hoe ik zou reageren als ze me de rol aanbieden.’ Ja zeggen, lijkt ons op z’n minst beleefd. Hij lacht. ‘Wel, laten we zeggen dat er véél ergere dingen zijn om mee gelinkt te worden.’

Totnogtoe zit hij in goed gezelschap. Closer speelt op alle vlakken mee op het hoogste niveau, al kun je de film bezwaarlijk de feel-good movie van het jaar noemen. Tijdens de film ontmoeten twee koppels elkaar (Law en Portman, Owen en Roberts), worden ze verliefd en vernietigen ze elkaar én zichzelf met ontrouw, narcisme en bijtende eerlijkheid. In de meest hartverscheurende, misselijkmakende scène krijgt Larry (Owen) te horen dat zijn vrouw (Roberts) hem bedriegt met Dan (Law). Binnen enkele minuten verandert Owen van een zachte, gekwetste man in een razend, gewond dier, en hij verplicht Roberts om hem elk klein detail van haar escapades met Law te beschrijven. Wanneer ze dat ook doet, spuugt hij haar toe: ‘Bedankt voor je eerlijkheid. Now fuck off and die, you fucked-up slag’. Zo dan.

‘Toen we deze scène in het theater speelden, verlieten sommige mensen de zaal’, grinnikt Owen. ‘Voor mij is het het spannendste moment in het stuk. Ik ben een rare, denk ik, maar ik durf die kant van mezelf tonen.’ Dat talent om zijn donkere kant boven te halen en hem tegelijk geestig te maken, kan hem een oscar opleveren. Ook al is hij niet zo clever als Julia Roberts beweert. © Newsweek Vertaling: Bart Cornand

Door Sean Smith. Copyright Newsweek