Waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Stephen Dewaele van Soulwax praat sowieso al snel, maar als het OVER dvd’s gaat, schakelt hij nóg een paar versnellingen hoger. Van ‘The West Wing’ over ‘The Cremaster Cycle’ tot ‘Triumph The Insult Comic Dog’ – ‘Soms zit ik te kijken, en denk ik alleen maar: What the fuck!’

IK HEB VIER DVD-SPELERS: één in mijn laptop, één in mijn woonkamer, één in mijn slaapkamer, en één in mijn badkamer. Ik sta ermee op en ik ga ermee slapen – meestal kijk ik ’s nachts, na mijn dailynews feed op BBC World, Nederland 3 en Canvas. Veel tijd heb ik niet, maar ik kom toch makkelijk aan vier à vijf dvd’s per week. Soms is het meer, soms is het minder – alles hangt ervan af waar ik precies ben, en hoe druk ik het heb. Series à la The Sopranos zijn wel een vergif, wegens waanzinnig verslavend. ‘Nog eentje en dan ga ik slapen…’ ‘Nog eentje om het af te leren…’ En voor ik het weet, is het zeven uur later en moet ik weer opstaan. Met The West Wing had ik dat heel erg, op het ziekelijke af bijna. Ongelooflijk boeiend om te zien hoe de Amerikaanse politiek in elkaar zit – en ’t schijnt nog redelijk waarheidsgetrouw te zijn ook, want de scenarist liep stage op het Witte Huis onder Bill Clinton. O, en ken je Arrested Development ? Dat moet je ab-so-luut checken! ’t Gaat over een stinkend rijke familie in Amerika en de humor doet wat denken aan Curb Your Enthusiasm – ook een ongelooflijke aanrader, trouwens.

GEEN IDEE HOEVEEL DVD’S IK PRECIES HEB, maar ik schat toch een stuk of duizend. Volgens mijn vriendin ben ik een freak in wording – ’t is gelukkig nog niet zo erg als met platen, maar tijdens onze laatste tournee heb ik toch weer 50 dvd’s gekocht. In de meeste grote steden weet ik intussen ook perfect waar ik moet zijn. In New York ga ik bijvoorbeeld altijd naar een winkeltje dat gespecialiseerd is in weirde stuff die je nergens anders vindt. Daar koop ik dan dingen als The Cremaster Cycle van Matthew Barney, of bootlegs van Kraftwerk. Tokio is ook een geweldige stad om dvd’s te kopen, omdat je daar veel dingen vindt waar ze in Europa de rechten nog niet voor hebben. Gainsbourg-films à la Cannabis of Le Pacha – ik kocht er zelfs ooit een dubbel-dvd van Claude François. Daar kan ik me wel verschrikkelijk aan ergeren bij dvd’s: heel dat gedoe met die regio-codes en zo. Da’s toch niet meer van deze tijd? De entertainmentindustrie behandelt mensen echt als dommekloten. ‘Allemaal braaf in je eigen regio dvd’tjes kopen’ Mijn dvd-spelers zijn allemaal multi-region – gekraakt door een kennis. Doe ik daar iemand kwaad mee? Nee toch? Binnen een paar jaar zijn we daar gelukkig van af, want dan zal iedereen zijn films kunnen downloaden. Dat kan voor mij niet snel genoeg gaan – onbeperkt aanbod, minimal fee, alles rechtstreeks op een memory card.

OP TOURNEE MAAK IK ALTIJD EEN SELECTIEVOOR DE ANDEREN. Het laatste wat ik liet zien was Triumph The Insult Comic Dog – een handpop uit Late Night met Conan O’Brien, extreem grof maar onwaarschijnlijk grappig. En iedereen was ook heel diep onder de indruk van Hitchhiker’s Guide To The Galaxyen Comandante, de documentaire over Fidel Castro van Oliver Stone. Porno steek ik in zo’n selectie niet, nee, daarvoor hebben we onze eigen specialist mee op tournee. Maar zélf vind ik het meestal ongelooflijk saai – tijdens Sexecutioners, een film die we onlangs kochten op de Reperbahn, viel ik al tijdens de eerste blowjob in slaap. (lacht) Wat ik wel iedereen kan aanraden, is het Criterion-label. Die brengen oude films uit op dubbeldvd’s met ongelooflijk veel extra’s – onlangs kocht ik nog The Man Who Fell To Earth met David Bowie. Van Criterion koop ik bijna blindelings alles, en op sommige dingen zit ik echt te wachten. Performancevan Nicolas Roeg moeten ze bijvoorbeeld dringend eens uitbrengen: Mick Jagger heeft een rol en Ry Cooder schreef de soundtrack – ik heb er indertijd op school mijn eindwerk over gemaakt.

ALS IK ééN GUILTY PLEASURE HEB, dan is het wel: dvd’s van foute eighties-groepen, Tears For Fears en zo. Een paar maand geleden kreeg ik van Tiga nog Silver Blue Lining, een documentaire over de heydays van Duran Duran. Het ego van die gasten, die denken dat ze on top of the world zijn: fe-no-me-naal, tien keer grappiger dan Some Kind Of Monster van Metallica. Je zit daarnaar te kijken, en je denkt: ‘ What the fuck? Dat bestáát gewoonweg niet!’ – maar het gebeurt wel allemaal echt. Sowieso bekijk ik veel muziek-dvd’s, zelfs goeie. Onlangs nog: No Direction Home van Martin Scorsese, over Bob Dylan, en It’s All Gone, Pete Tong, een soort Spinal Tap over corporate DJ’s. Minder interessant voor mensen die nooit in Ibiza zijn geweest, misschien, maar wel héél herkenbaar. The Directors Series vind ik ook heel straf, met die dvd’s van videoclipregisseurs. De eerste drie volumes had ik al een tijdje – Spike Jonze, Michel Gondry en Chris Cunningham – en onlangs kocht ik de verzamelde clips van Anton Corbijn en Mark Romanek. Wat die deed met Hurt van Johnny Cash! Da’s geen clip meer, da’s gewoon… kunst. Zélf zitten we ook al een tijdje op een dvd te broeden, ik moet daar dringend eens over samenzitten met de platenfirma. We hebben massa’s footage die sméékt om uitgebracht te worden – je hoort nog van ons.

Door Wouter Van Driessche