Drie vrienden die worstelen met leven en liefde in de grote stad, dat volstond om Looking, de beste tv-serie van 2014, te maken. En die is zo veel meer dan een homoversie van Girls of Sex and the City. Op naar San Francisco, the gayest city on earth!
‘That’s not how you tip a drag queen!’ De lokale gids werpt me een verontwaardigde blik toe, na mijn ietwat stuntelige poging de populaire dragqueen Honey Mahogany een fooi te geven. Hij geeft het goede voorbeeld en wandelt richting podium, maakt een sierlijke buiging, en stopt haar een briefje van 10 dollar toe. Zo doe je dat dus. We bevinden ons in The Midnight Sun, een homobar in het levendige Mission District van San Francisco. Sinds de flowerpowertijd is deze wijk ’s werelds bekendste homobuurt. Maar we zijn niet op kroegentocht in San Francisco om onze eigen Summer of Love te vieren, wél om enkele locaties te bezoeken waar Looking is gefilmd, een HBO-serie over drie homoseksuele vrienden in de grote, verdorven stad.
‘De nieuwe Girls, maar dan over gays’, riep de ene. ‘De gay versie van Sex and the City’, klonk het bij de andere. Die vergelijkingen zijn – hoewel begrijpelijk – een beetje kort door de bocht. Looking staat vooral heel stevig op eigen benen. De dramedy schetst een authentiek portret van de homocultuur in hedendaags San Francisco, zonder de clichés die in shows als Queer as Folk en Will & Grace de toon aangaven.
ONFLATTEUZE, HARIGE SEKS
Centraal staat de 29-jarige Patrick (Glee– en Boss-acteur Jonathan Groff, rechts op de foto), een ietwat naïeve gameontwerper die nog nooit een lange relatie heeft gehad en elke nieuwe hook-up op een fiasco ziet uitdraaien. Zijn roommate, de 31-jarige Cubaanse aspirant-kunstenaar Agustín (theaterveteraan Frankie J. Alvarez, links op de foto) worstelt met een artist’s block. En dan is er nog Dom (Murray Bartlett), de ober die bang is om veertig te worden. Hoe vullen de drie hun levens in het San Francisco van na de homo-emancipatie, met zijn schier oneindige mogelijkheden?
‘Wat ik miste in het huidige tv-landschap,’ zo heeft bedenker Andrew Haigh eerder uitgelegd, ‘was vooral het alledaagse aspect van homo zijn: tv-kijken en pizza eten met je lief, knuffelen en zoenen in de zetel. Maar ook wel het uitgaan en het kontneuken (lacht).’ Looking is natuurlijk niet de eerste tv-serie die homoseksuele personages opvoert. Modern Family, Glee en Brooklyn Nine-Nine hebben allemaal minstens één homo in de cast, maar vaak zijn dat overdreven campy bijrollen. Series die vollédig om homoseksuele personages draaien, zijn redelijk zeldzaam.
De Brit Haigh regisseerde eerder de indiefilm Weekend (2012), over de romance tussen twee jongens na een ontmoeting in een homodisco in Nottingham. Die film werd geprezen om zijn realistische dialogen en rake weergave van de homo-ervaring. In Looking gaat Haigh voor een gelijkaardige aanpak: naturalistische cinematografie, schokkerig camerawerk dat door Instagram gefilterd lijkt, en levensechte conversaties in plaats van gekunstelde oneliners. Dat zeven van de negen Looking-scenaristen homo zijn, heeft zo zijn weerslag op de verhaallijnen; van ongemakkelijk onlinedaten tot verhalen over onenightstands, en vooral veel bedrieglijk simpele keuken- en bedgesprekken.
Samen met scenarist en producent Michael Lannan pitchte Haigh de serie in 2013 bij HBO. Dat was al járen op zoek naar een komische reeks over de LGBT-gemeenschap, en Haigh en Lannan konden bij de betaalzender zonder schroom de regels omtrent naakt en geweld omzeilen, én zich flink laten gaan wat betreft expliciet taalgebruik. Nee, de makers van Looking deinzen niet terug voor royale porties onflatteuze seks. Ook harige onflatteuze seks. En er wordt van ongemakkelijk dichtbij ingezoomd op het gezicht van Patrick als hij klaarkomt. Intiem en levensecht.
ZONNIG EN HEDONISTISCH
We rijden in een bus over de Golden Gate Bridge, de iconische hangbrug die het schiereiland van San Francisco met Marin County verbindt. Je waant je in een Hitckcockfilm. De spectaculaire, vuurrode constructie – 2,8 kilometer lang – is gehuld in een onheilspellende mistlaag. Maar waar de master of suspense de stad in Vertigo verbeeldde als een koortsig labyrint, toont Looking een veel hippere kant van de city by the Bay. Zonnig, hedonistisch, met af en toe een totaalshot van de glooiende straten met hun typische tramlijnen, steeds begeleid door een bijpassend deuntje (de serie heeft haar eigen Spotify-lijst).
Van Mission Dolores Park, met zijn weergaloze uitzicht over de skyline van de stad, over de art-decobioscoop Castro Theatre tot de jaarlijkse Folsom Street Fair, waar lederfetisjisten van over de hele wereld samentroepen: San Francisco steelt de show in Looking. Vooral The Castro, de voormalige arbeidersbuurt waar de in 1978 vermoorde politicus Harvey Milk zich voor homorechten inzette, vormt haast doorlopend het decor.
We schuiven aan bij de ontbijttafel van Frankie J. Alvarez – Agustin in Looking – in het hippe Cafe Flore, gelegen aan de drukke verkeersader Market Street. ‘Hier wat verderop zie je voortdurend figuren als Agustin rondlopen’, vertelt hij. ‘De zware boots, die eigenwijze attitude: die kerel is vintage San Francisco. Ik ben geen Frisco-expert – ik woon in New York – maar een van de leukste dingen als we hier met de hele ploeg neerstrijken om te filmen, is dat we op straat voortdurend aangeklampt worden. Voorbijgangers roepen ons toe, nemen ons apart, en vertellen hoe geweldig ze het vinden dat San Francisco zo knap geportretteerd wordt in de serie. Ze hebben het gevoel dat ze ons écht kennen, dat we hun vrienden zijn. Dat we Patrick, Agustin en Dom niet spélen maar zijn. Ik vind dat een groot compliment. Het zegt iets over de waarachtigheid die we met de reeks nastreven.’
De makers stuurden Alvarez op voorhand allerlei dingen door, zoals platen van Green Day en Blondie. ‘En er zat ook een boek bij: How to Be Gay‘, grijnst hij. ‘Voor alle duidelijkheid: dat is géén handleiding of zelfhulpboek. Het is geschreven door ene David M. Halperin, een theoreticus die aan de universiteit van Michigan doceert over hoe de homowereld wordt voorgesteld in moderne popcultuur.’ Alvarez is van mening dat geen enkele tv-serie er tot nog toe in is geslaagd om de homogemeenschap in al haar geuren en kleuren weer te geven. Maar met Looking doen ze hun best om een zo breed mogelijk spectrum te tonen. ‘Natuurlijk komt dat doordat het zo’n diverse gemeenschap is. Maar je kunt onmogelijk ieders verhaal vertellen, en ook in Looking pikken we er een paar specifieke personages uit, maar we hebben er wel voor gezorgd dat ze zo representatief mogelijk zijn.’
‘WHY SO BORING?’
Alvarez hoopt dat Looking aan de wieg van iets fundamenteel nieuws in tv-land staat. ‘Ik hoop dat we het pad effenen voor een nieuwe Looking, of voor een homoversie van Sex and theCity, reeksen met driedimensionale personages waarin de homogemeenschap zich kan herkennen.’ Dat de serie vergeleken wordt met Girls, is volgens Alvarez onvermijdelijk. ‘Jongvolwassenen die zichzelf ontdekken in de stad, het is een overeenkomst waar je moeilijk naast kunt kijken. Maar zowel stilistisch als op scenariovlak zijn het twee totaal verschillende series. Daarom vind ik het ook wel een beetje jammer dat de reeks in het hokje van de ‘homoseries’ werd gestopt. Zo’n label houdt kortzichtige kijkers – ‘ik ben geen homo, dus Looking is niets voor mij’ – misschien tegen te kijken.’
LOOKING – SEIZOEN 1
Vanaf 28/1 uit bij Warner Home Video
LOOKING – SEIZOEN 2
Vanaf 4/2 bij Telenet voor abonnees van Play More.
DOOR ANDREAS ILEGEMS
Andrew Haigh ‘WAT IK OP TV MISTE , WAS VOORAL HET ALLEDAAGSE ASPECT VAN HOMO ZIJN: TV-KIJKEN EN PIZZA ETEN MET JE LIEF, KNUFFELEN EN ZOENEN IN DE ZETEL. MAAR OOK WEL HET UITGAAN EN HET KONTNEUKEN.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
