I Care a Lot

‘Er zijn twee soorten mensen: leeuwen en lammeren. En ik ben een fucking leeuwin.’ Zo introduceert Marla Grayson zichzelf. Fair play vindt ze een uitvinding van de rijken om de rest arm te houden. Haar bobkapsel is geen millimeter te lang of te kort, haar tong scherper dan een damascusmes. Met haar vriendin pluimt ze rijke bejaarden door zich eerst tot hun voogd te laten benoemen en hen vervolgens in rusthuizen op te sluiten. Eat that, wolf of Wall Street. Het vileine, zich gretig van feministische retoriek bedienende personage geeft Rosamund Pike de kans om haar kunststukje uit Gone Girl over te doen: met een dodelijke glimlach de gemeenste zijn. Het leverde de Britse dit keer geen Oscarnominatie op omdat deze in kauwgombalkleuren ondergedompelde thriller in de middelmaat blijft hangen. De intrigerende opzet met voorgekauwde kritiek op Amerika’s harteloze kapitalisme in de zorgsector wordt in de tweede helft verprutst door het ongeïnspireerde duel tussen Grayson en een wel erg karikaturale maffiabaas. Peter Dinklage uit Game of Thrones probeert er nog wat van te maken. Hoe dapper.