VAN POMPELMOEZEN EN PASPOPPEN

Met de bundel ‘Hot Pink’ kroont de jonge Amerikaanse auteur Adam Levin zich tot de Usain Bolt van het kortverhaal.

Adam Levin, MCSWEENEY’S, 256 BLZ., euro22.

In het tragikomische openingsverhaal Frankenwittgenstein trekt Levin – die verleden jaar debuteerde met de cultturf De instructies – meteen alle registers open. Onder de indruk van een documentaire over anorexia besluit de vader van een doorsnee gezin om een levensechte pop uit te vinden die jonge meisjes juiste eetgewoontes moet aanleren. De speelgoedindustrie ziet er wel iets in, maar blijft elk nieuw prototype – Lolita meets Terminator – afwijzen. Terwijl de vader zich jarenlang op zolder opsluit en de schulden zich opstapelen, valt zijn gezin uiteen. Zijn zoon, de verteller, worstelt met zijn ontluikende homoseksualiteit, zijn vrouw begint een affaire met een bioboer die rabarber kweekt en zijn twee andere zoons storten zich respectievelijk op wapenhandel en gnostische filosofie. Veel gekker krijg je verhalen niet – ‘Ons leven is een cartoon geworden. Een XXX-cartoon.’ -, maar Levins levendige en grappige schrijfstijl veegt elk mogelijk ongeloof bij de lezer van tafel.

Het hoeft niet altijd grotesk te zijn, Levin kan evengoed bijzonder subtiel schrijven. In Finch sluiten twee jongeren een vriendschap die vooral gebaseerd is op het gezamenlijk inhaleren van aanstekergas. Misleid door de hallucinaties op de voorgrond, besteedt de lezer weinig aandacht aan de kleine details die Levin aan het verhaal toevoegt, details die uiteindelijk tot een griezelige ontknoping leiden.

Levin is duidelijk een erfgenaam van Chuck Palahniuk, met wie hij een voorkeur voor het bizarre en het wansmakelijke deelt, maar Levin overstijgt zijn meester in diepgang, getuige het verhaal The extra mile. Vier oude Joodse mannen, allen weduwnaars, komen dagelijks samen om te kaarten, en om het half grappend over beffen en rimmen te hebben. Wanneer de verteller het rituele kletspatroon doorbreekt, komt het onderliggende verdriet pijnlijk bloot te liggen. Slechts vier pagina’s heeft Levin nodig om van platvloers naar intriest over te schakelen, waarmee hij meteen zijn talent voor bondigheid illustreert. Lees er de cyclus Relating maar op na, een kafkaëske reeks zéér korte verhalen, met als hoogtepunt The end of friendships. In één enkele paragraaf ontwricht hij met behulp van twee gestolen bussen slagroom het leven van twee buren en je weet: dit komt nooit meer goed.

Vaak sleutelt Levin jaren aan één verhaal, maar dat valt, zoals het hoort, niet direct op: zijn schijnbaar alledaagse dialogen zijn zo puntig geformuleerd en scherp getimed dat ze Quentin Tarantino tot wanhoop zouden drijven. Net als bij Tarantino lijken al zijn personages wel babbelziek, maar de lezer begrijpt dat het drama zich net tussen de regels afspeelt en dat de waarheid in het onuitgesprokene schuilt. In het titelverhaal contempleert het hoofdpersonage Jack uitgebreid over de macht van woorden. Samen met zijn bodybuilder-kompaan troggelt hij een voorbijganger een zak pompelmoezen af, louter door hem met grootspraak te imponeren. Later in het verhaal, op een uit de hand gelopen barbecue, ontsnapt hij opnieuw uit een wespennest door een paar welgekozen frasen. Maar wanneer hij zijn jeugdvriendin zijn liefde wil verklaren, faalt zijn mond. Wat hij met die pompelmoezen aan moet, en waar dat hete roze naar verwijst, mag u zelf ontdekken in een van de beste verhalenbundels die de laatste jaren de Atlantische Oceaan zijn overgekomen.

RODERIK SIX

SLEUTELZIN

NANCY CHRISTAMESTA IS GEEN HOER. EN IK BEN JEZUS CHRISTUS NIET, MAAR TOCH WILDE IK HAAR VOETEN WASSEN.