‘HET VOELT ALSOF IK PLOTS DE SPITS VAN MAN U BEN’

Hij won een Oscar voor zijn bijrol in de Koude Oorlog-thriller Bridge of Spies, leent nu zijn lijf aan de Grote Vriendelijke Reus in het avonturensprookje The BFG, en heeft inmiddels nóg twee films met Hollywoodgigant Steven Spielberg in de steigers staan. Of hoe de Britse theaterroutinier Mark Rylance op zijn 56e plots the new kid in Tinseltown is. ‘Nochtans had ik bijna dertig jaar geleden al eens nee tegen Spielberg gezegd.’

‘And the Oscar goes to… Mark Rylance.’ Dat was wat de Britse acteur eerder dit jaar tot verbazing van velen, inclusief hemzelf, te horen kreeg. En niet alleen omdat hij met zijn bijrol van Russische spion in Spielbergs Bridge of Spies de favoriet in zijn categorie wist te kloppen (Sylvester Stallone, genomineerd voor Creed). Rylance, van 1995 tot 2005 artistiek directeur van Shakespeare’s Globe te Londen, was de voorbije dertig jaar haast exclusief op de planken te zien. En als hij dan toch een keer voor de camera kroop, was dat voor films die mijlenver van Hollywood verwijderd waren: Peter Greenaways Prospero’s Books (1991) of Patrice Chéreaus Intimacy (2001). Geen wonder dus dat Rylance bij de bookies niet op één stond om Sly een uppercut te verkopen. Al kon hij met Spielberg wel bogen op de machtigste mentor die een acteur zich in de arena van Hollywood kan wensen.

Bovendien blijkt het dikke mik tussen de twee. Zo mag Rylance vanaf deze week ook opdraven in Spielbergs adaptatie van Roald Dahls De GVR The BFG in het Engels. Daarin wordt Rylance, met dank aan de mo cap-technologie waarmee ook Gollum, King Kong en Kuifje tot leven werden gewekt, omgetoverd tot de grote, vriendelijke reus die vriendschap sluit met het weesmeisje Sophie. Begin 2018 zal hij te zien zijn in Spielbergs sciencefictionthriller Ready Player One en daarvoor staat hij nog op de set van diens The Kidnapping of Edgardo Mortara, over een jongetje dat in 1858 de inzet werd van een conflict tussen het Vaticaan en de Joodse gemeenschap. ‘Dat worden vier Spielbergfilms na elkaar’, weet Rylance. ‘Dat is noch Tom Hanks, noch Tom Cruise, noch Harrison Ford gelukt. Ik kan het nog altijd nauwelijks geloven.’

Kun je al geloven dat je jezelf voortaan mag aankondigen als Academy Award winner?

MARK RYLANCE: Nog minder. Stallone had voor zijn rol in Creed de Golden Globe gewonnen. En tijdens die uitreiking zag ik hoe gerespecteerd hij was binnen de Hollywoodgemeenschap, een wereld die ik totaal niet ken. Ik ken alleen de theaters van Londen en New York. Ik dacht geen enkele kans te maken op die Oscar. Gelukkig voor mijn vrouw won ik, want zo kon ze die avond kennismaken met haar grote idool, Roger Federer. Ik was zo blij voor haar.

Je doet volgend jaar ook mee in Dunkirk, het WO II-epos van Christopher Nolan. Hoe kijk je als gelouterd theaterman naar dat Hollywoodcircus?

RYLANCE: Als het morgen afgelopen is, keer ik met plezier terug naar het theater. Werk en goesting genoeg. Ik moet ook wennen aan mijn nieuwe leven. Sinds Bridge of Spies krijg ik drie keer zo veel e-mails. Of in Londen wil iemand op straat plots een selfie met mij. Aardig bedoeld, maar ik heb mijn privacy altijd gekoesterd. Ik moet eens praten met andere acteurs over hoe ze daarmee omgaan. Aan de andere kant heeft de roem ook voordelen: ik had een toneelstuk geschreven over ijsvissen (Nice Fish, nvdr.), en plots vlogen de tickets de deur uit. Over ijsvissen! (lacht)

Dat krijg je als je aanpapt met Steven Spielberg.

RYLANCE: Steven is een reus. Hij heeft de filmindustrie de voorbije veertig jaar gekleurd en veranderd. De hele popcultuur zelfs. E.T., Indiana Jones, Schindler’s List… ik ben geen filmfreak maar ik heb ze allemaal gezien en ze zijn me allemaal bijgebleven. Ik denk niet dat iemand ooit zo veel impact op het medium heeft gehad, zelfs Welles of Hitchcock niet. Daarom is het zo onwezenlijk dat ik nu zijn fetisjacteur ben. Het voelt alsof ik midden in het seizoen van een provincieploegje naar het Manchester United van Alex Ferguson ben getransfereerd, en niet als invaller maar als vaste spits. Ik kan alleen maar hopen dat ik de fans niet ontgoochel.

In Bridge of Spies was Hanks nog leading man, in The BFG ben jij dat. Zorgt dat voor extra stress?

RYLANCE: De échte ster van The BFG is de computer. Elke dag moest ik een onflatterend velcropak en een pothelm met camera’s aantrekken en als een schildpad in een kubus met green screens kruipen. Het genie van Steven is dat hij die machinerie een menselijke ziel weet in te blazen. Het was ook een erg speelse set, wat me gelet op de schaal heel erg verbaasde.

Heb je de reus op iemand gebaseerd?

RYLANCE: Ik had vroeger de gewoonte mensen met een aparte stem of manier van doen stiekem met een microfoon op te nemen. De reus is vooral gebaseerd op een vreemde figuur die in een tent net buiten Kent woonde en die ik in 1982 met enkele tieners hoorde praten, die met hem aan het lachen waren. Hij leefde volledig in zijn fantasiewereld, verzon de zotste verhalen, maar op de een of andere manier wist hij te functioneren en uit de psychiatrie te blijven. Hij had iets puurs en onschuldigs, en iets heel erg aards. Dat was wat ik zocht. Reuzen komen niet uit een andere wereld, zoals E.T. Ze komen uit de aarde, uit de aardkorst.

Hoe heb je Spielberg eigenlijk ontmoet?

RYLANCE: Ik ken Steven al van 1988, toen ik auditie deed voor Empire of the Sun en hij me een bijrol aanbod. Maar hij was dat compleet vergeten. Gelukkig want ik heb die toen afgewezen.

Dat meen je niet.

RYLANCE: Ik zou 15.000 pond krijgen, wat meer was dan ik met al mijn theaterstukken samen had verdiend. Maar het betekende dat ik me drie maanden moest vrijhouden om ook in China en Spanje te draaien. Uitgerekend diezelfde avond belde Mike Alfreds mij, een van de grootste theatermakers in Engeland, met de vraag of ik het National Theatre wilde vervoegen. Ik was 27 en twijfelde enorm. Ik kon kiezen voor een mooie, goedbetaalde filmrol met ook nog een persoonlijke toets – mijn grootouders hebben in een Japans strafkamp gezeten – of voor een jaar werken met een van de mensen die ik het meest bewonderde. Ik heb me toen tot I Tjing gewend. En de kaarten zeiden me: film zal je voorspoed brengen en theater een gemeenschap, en op dat moment had ik meer behoefte aan dat laatste. En wat gebeurde er? Op de eerste repetitiedag van het National Theatre ontmoette ik mijn vrouw Claire. True story!

THE BFG/DE GVR

Vanaf 20/7 in de bioscoop.

door Dave Mestdach

‘Mijn plotse roem heeft zo zijn voordelen: ik had een toneelstuk geschreven over ijsvissen, en ineens vlogen de tickets de deur uit. Over ijsvissen!’ Mark Rylance

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content