Prince is in aantocht, en dat zet naar aloude gewoonte veel in beweging. Tickets voor zijn passage in het Sportpaleis waren alweer in een wip uitverkocht, de vraag is veel groter dan het aanbod. Hoe komt dat toch, die blijvende adoratie voor zijne hoogheid? Simpel: het purperen legioen omvat alle geledingen van de maatschappij. Een overzicht.
DE VRIENDINNEN
LEEFTIJD 15-25
HOOGTEPUNTEN When Doves Cry, The Most Beautiful Girl in the World
Bewegen zich in groepjes van vijf à zes personen, arm in arm, uitgelaten en uitgedost. Worden meestal op sleeptouw genomen door een clublid dat al minstens één Prince-concert achter de kiezen heeft. Dit zijn de meiden die Prince’ publiek jong houden, en ze komen voor de hits. Banen zich tot ergernis van de harde kern en de nostalgici op een rij zo ver mogelijk een weg naar voren, brullen mee met When Doves Cry, Kiss, Raspberry Beret en de Wild Cherry-cover Play That Funky Music, en nemen intussen selfies. Veel selfies. Haken verward af wanneer Prince met obscure b-kantjes en covers begint te strooien, maar raken opnieuw in extase wanneer de intro van Let’s Go Crazy weerklinkt. Zullen op de terugweg, net zoals op de heenweg, in de wagen – carpoolen staat hoog aangeschreven bij deze groep – de dubbele verzamelaar The Hits/The B-Sides opleggen en luid meebrullen. En selfies nemen, veel selfies.
DE HARDE KERN
LEEFTIJD 35-55
HOOGTEPUNTEN de akoestische versie van Prince & The Band. Hoe obscuurder, hoe liever.
De rabiate Prince-fan zit een uur voor de ticketverkoop start paraat aan de laptop en uit omstreeks 10.15 uur, wanneer de servers gecrasht blijken, zijn frustratie op Facebook. Zit tijdens het concert al met zijn hoofd bij de aftershow (die altijd véél beter zal blijken dan het concert zelf), waarvan hij de locatie al ver van te voren meent te kennen. Staat verspreid in de zaal desalniettemin met elkaar in contact via onlinefora en Twitter, mochten de plannen wijzigen. De harde kern bestaat voornamelijk uit mannen, en zegt Donna, Hannah en Ida tegen de drie vrouwelijke leden van Prince’ nieuwe begeleidingsband, als was het verre familie. Deze groep leeft op gespannen voet met de muziekjournalist. De ochtend na het concert zal ze, kop koffie nog in de hand, hun verslagen uitpluizen op fouten en kritische noten, en in de reacties niet nalaten te vermelden hoeveel keer ze Prince al live heeft gezien (‘ik was erbij op 4 september, 1993, in Gent!’) en de scribent uit te schelden voor toerist of amateur.
DE NOSTALGICUS
LEEFTIJD 45-55
HOOGTEPUNTEN Purple Rain, Pop Life.
Deze groep valt op te delen in twee subcategorieën: zij in de vip-zone met een plastic coup cava in de hand, en zij buiten de vip-zone met een plastic coup cava in de hand. Dit zijn de generatiegenoten van Prince (55), neigen heel soms naar de harde kern, maar zijn er vooral bij om hun jeugd te herbeleven. Waren tijdens oudejaarsnacht 1998-1999 en 1999-2000 oud genoeg om minstens zes keer op 1999 te dansen, en draaiden hun eerste slow op Purple Rain. Zullen bij het horen van dat nummer, overvallen door romantische heimwee en de vierde coup cava, teder hun wederhelft omarmen, waarop de mannelijke helft, na vier minuten, zijn smartphone tevoorschijn haalt om de dwarrelende confetti te filmen. Zullen achteraf nog minstens een week aan iedereen die het wil horen verkondigen ‘dat het toch nogal een artiest is, die Prince’.
DE ROCKMUZIKANT
LEEFTIJD 25-65
HOOGTEPUNTEN de door Prince gespeelde solo op basgitaar tijdens Forever in My Life.
Herkenbaar aan hun nonchalante houding ter hoogte van de mengtafel (‘want daar is het geluid het best’) of aan de toog met een pintje in de hand. Komen om hun zwarte ziel te voeden. Elke rockmuzikant heeft een zwarte ziel, of beweert die te hebben. Praten hun aanwezigheid goed door te zeggen ‘dat hij toch een meesterlijk muzikant blijft’. Zullen smalend toekijken wanneer Diamonds and Pearls of My Name Is Prince weerklinkt, want haakten begin jaren negentig af. Discussiëren voor de negenennegentigste keer onderling welk Prince-album nu eigenlijk het beste is, en kiezen daarbij expliciet níét voor Sign o’ the Times, maar voor Parade of Controversy. Blijven achteraf lang plakken, of trekken naar de aftershow, want staan in contact met de organisatie of de entourage. Reppen daarna met geen woord over het hele gebeuren.
DE MUZIEKJOURNALIST
LEEFTIJD 35-55
HOOGTEPUNTEN Sometimes It Snows in April, Controversy.
In groten getale aanwezig, in functie of niet in functie. Zij met een deadline zijn te herkennen aan de uitgeprinte setlist van het voorgaande concert in Amsterdam en hun notitieboekje, waarin ze tijdens de show vooral nieuwe woordspelingen met de woorden ‘vorstelijk’, ‘zijne hoogheid’ en ‘majestueus’ proberen te bedenken. Praten hun aanwezigheid goed door tegen zichzelf te zeggen ‘dat zijn nieuwe album niet zo goed is als zijn platen eind jaren tachtig, maar toch beter dan de vorige’. Zullen de dag nadien zonder uitzondering schrijven dat de tickets opnieuw in een wip uitverkocht waren, kankeren op de akoestiek van het Sportpaleis, maar dat ‘Prince desondanks opnieuw bewezen heeft waarom hij relevant blijft, ook al is zijn nieuwe album niet zo goed als zijn platen eind jaren tachtig, maar toch beter dan de vorige’. Krijgen sowieso lik op stuk van de harde kern en schrijven vervolgens de frustratie van zich af in een review van de nieuwe Jack White.
PRINCE
Op 27/5 in het Sportpaleis, Antwerpen.
DOOR JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
