Het naakte leven

Eerste zin ‘Een dode, zo dood als hij is, mijn beste jongen, wil een eigen huis.’

Van gebrek aan ambitie kon je Luigi Pirandello (1867-1936) niet beschuldigen: de Italiaanse Nobelprijswinnaar vatte het plan op om voor elke dag van het jaar een verhaal te schrijven en die uit te geven in 24 bundels, als een soort scheurkalender die een hele boekenplank in beslag neemt. Helaas stak de dood daar een stokje voor. Uitgeverij Karakters wil nu alle vijftien afgewerkte bundels in het Nederlands publiceren, in een opgefriste vertaling, en met Het naakte leven als eerste volume. Dat is meteen een aangename kennismaking met Pirandello’s schalkse vertelsels, variërend van dierenfabels tot kleine deurenkomedies. In het titelverhaal laat hij een kunstenaar en een jonge weduwe bakkeleien over een grafmonument: zij wil zich naakt in steen vereeuwigd zien en daar ziet de verpauperde beeldhouwer wel een lekker klusje in. Alleen werken de mores tegen, wat tot hilarische, dubbelzinnige dialogen leidt. En wat moet je aanvangen met een staartloze hond? Pirandello puurt er een kolderiek zedendrama uit, net zoals in Bitter water, waarin hij een liefdeloos huwelijk hekelt. Spitse verhalen om vrolijk van te worden, altijd welkom in een doffe herfst.