HET MEISJE DAT TE VEEL VAN LUCIFERS HIELD *

© © STEPHAN VAN HESTEREN
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

HUILEN NAAR DE WAAKVLAM – Het NTGent dropt ‘Het meisje dat te veel van lucifers hield’ in het donker. Het resultaat is toneel zonder vuur of brandgevaar.

NTGent

Tot eind december te zien in NTGent en Frascati Amsterdam

ntgent.be

‘Aoeoeoe…’, klinkt het in het schemerduister. Een halfnaakte deerne en een broodmagere jongen – met de broek op de enkels – huilen als wolven naar de maan. Ze staan op een immense, met potgrond bedekte eetkamertafel, waaraan hun waanzinnige vader alias psychiater alias kamerpianist (pittig vertolkt door Steven Van Watermeulen) net een potje yoghurt heeft opgelepeld. Terwijl kaarsjes flakkeren onder een kale boomstronk, probeert het publiek alle bizarre, vaak woordeloze scènes met elkaar te verbinden.

Dat lukt niet. Uiteraard had regisseur Julie Van den Berghe, die van Gaétan Soucy’s succesroman Het meisje dat te veel van lucifers hield vertrokken is, het boek niet louter in dialoogjes moeten gieten, maar zij en haar cast lijken niet alleen het kind en het badwater, maar ook de badkuip en zelfs de hele badkamer ineens weg te gooien. Blijkbaar hebben de spelers zelf mee de mystieke taferelen uitgedacht – vol waakvlammetjes, kreetjes en verstikkend plastic – geïnspireerd op Soucy’s hoofdpersonages.

Wat de acteurs betreft, hebben we vooral lof voor ancien Van Watermeulen, die verrassend grotesk en indringend speelt. Spijtig genoeg blijven het meisje (Simone van Bennekom) en haar broer (Vincent van der Valk) naast hem niet overeind. Beiden staan te schutterig op het toneel om de fantasie te prikkelen en al te vaak spreken ze ongearticuleerd. Het enige waar ze in slagen, is mist zaaien in het hoofd van de toeschouwers.

Het stuk is een te uitgebeende interpretatie van het boek – anorexiatoneel. Je kunt de creatie pas begrijpen als je het boek gelezen hebt. Voor wie dat (nog) niet gedaan heeft: Het meisje dat te veel van lucifers hield is een gruwelijk en prachtige geschreven relaas van een wereldvreemd meisje dat samen met haar broer geïsoleerd en absurd wordt opgevoed door haar vader. Als papa sterft, gaat de wereld voor hen open.

Desondanks verraden de mooi gecomponeerde scènebeelden en het sfeervolle klankdecor dat hier een regiebelofte aan het werk is geweest. Het blijft uitkijken naar evenwichtiger werk van Van den Berghe dat ons na de voorstelling niet zal dwingen om stilletjes naar de maan te huilen. Niet als een wolf, maar als een teleurgestelde toeschouwer. Aoeoeoe…

ELS VAN STEENBERGHE

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content