Na afloop van La Vie d’Adèle heb je de indruk Adèle beter, intiemer, te kennen dan je beste vriend of vriendin. Wie is toch die actrice die dat voor elkaar krijgt en die nog voor haar twintigste mee het podium op mocht om een Gouden Palm in ontvangst te nemen?
‘Ik zou graag van acteren mijn beroep maken. Dat is ook aan het gebeuren’, vertelt Adèle Exarchopoulos. ‘Door een samenloop van omstandigheden sta ik al op filmsets sinds mijn vijftiende. Een acteur uit een kortfilm bracht me in contact met zijn agent, die ondertussen ook de mijne is. Ik zie me nog in zijn kantoor staan. “Als je denkt dat er met mij wat aan te vangen valt, dan wil ik wel proberen.” Plots stond ik op de sets van Boxes (2007) van Jane Birkin, Les Enfants de Timpelbach (2008) en La Rafle (2010). Mijn bestaan draaide in die tijd niet om acteren – ik ging nog gewoon naar school – maar ik merkte dat ik vooruitgang boekte en het verlangen groeide om er mijn beroep van te maken.’
Exarchopoulos bevestigt dat Kechiche geen gewone regisseur is. ‘Het was geen conventionele filmopname, maar een intens avontuur. Om echtheid te bekomen gebruikt Abdel onconventionele technieken en methodes: improviseren, heel veel tijd uittrekken, de acteurs niet opsluiten in zijn mise-en-scène maar hun vrijheid gunnen. Van te veel fabricatie wil hij niet weten. Er was geen coiffeuse, geen maquilleuse. Hij wil dat de maskers afvallen. Hij wil capteren wat diep van binnen zit en filmt je graag wanneer je alles losgelaten hebt of zelfs uitgeput bent. Abdel moedigt je aan om risico’s te nemen, om ver te gaan, maar het is aan jou om je limieten te kennen en de grens te trekken. Hij loopt over van de passie. Dat is verslindend. Dat destabiliseert je. Maar het is een efficiënte methode die naar uitzonderlijke cinema leidt. Het is deel van zijn genie. Ik heb altijd van zijn werk gehouden. Met hem mogen werken, was een onverhoopte kans.’
Heeft ze aan de intense, frontale naaktscènes het gevoel overgehouden de wereld aan te kunnen? ‘Ik ben ver gegaan qua naakt en lichamelijke expressie. Er zijn grenzen verlegd. Ik heb nu minder schrik. Maar of ik voortaan elke volgende seksscène ontspannen tegemoet ga? Helemaal op mijn gemak zal ik daarbij wel nooit zijn, maar te veel zekerheid lijkt me ook niet gezond. Ik heb nog veel te leren. Naakt voor een ander staan went trouwens wel. De eerste dagen liep ik op de set rond in badjas, op het einde niet meer. Je houdt je voor dat naakt ook een vermomming is.’
(N.R.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
