Het labyrint der geesten

Eerste zin Die nacht droomde ik dat ik terugkeerde naar het Kerkhof der Vergeten Boeken.

Daniel Sempere heeft veel om gelukkig mee te zijn: hij heeft een vrouw en zoon, en hij slijt zijn dagen in de boekenwinkel die ooit van zijn vader was. Maar hij vraagt zich nog altijd af wat er met zijn moeder is gebeurd, die hij nooit gekend heeft. Alicia Gris zet hem op een nieuw spoor terwijl ze zelf een poging onderneemt om de verdwijning van een minister op te helderen.

Ook als je de drie vorige delen van Carlos Ruiz Zafóns Het Kerkhof der Vergeten Boeken niet hebt gelezen, raak je verrassend snel in de greep van deze nevelige en magisch-realistische boekenkrimi waarin het verscheurde Spanje het canvas vormt. Zafón is, als we Cervantes niet meetellen, de best verkochte Spaanstalige auteur ter wereld, en niet omdat hij makkelijke misdaadverhalen zou schrijven. Hij is eerder een combinatie van Jorge Luis Borges en Alberto Manguel op speed, die zijn ideeën over tijd, individualiteit, afstamming en totalitarisme in een enorm, magisch labyrint stopt waarin zijn verbeelding nooit verloren loopt. En hij is nog grappig ook. Een prachtige ode aan de noir, aan de heimwee en de (on)macht van het geschreven woord.

Het labyrint der geesten *****

Carlos Ruiz Zafón, Signatuur (oorspronkelijke titel: El laberinto de los espíritus), 845 blz., ? 29.99.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content