Voor het eerst zet het filmfestival een land in de kijker, en dan nog wel het grote China. Zowel de filmselectie, als concerten en evenementen zijn sterk Chinees gekleurd,met als extraatje: een retrospectieve rond cineast Wang Quan’an en diens muzeYu Nan, beiden te gast in Gent.

In samenwerking met Europalia dat dit jaar China als gastland heeft, nodigt het festival enkele Chinese filmmakers uit, onder wie dus regisseur Wang Quan’an en actrice Yu Nan. Beiden zetelen in de internationale jury, en een retrospectieve screent de vier langspelers die ze tot nu toe samen hebben gemaakt.

Hoewel Wang samen met arthousefavorieten als Jia Zhang-ke en Lou Ye tot de ‘Zesde Generatie’ wordt gerekend – onafhankelijke filmmakers die hun kritische verhalen doorgaans in een documentaire stijl verpakken – focust de 41-jarige regisseur vooral op het dagdagelijkse leven op het verpauperde platteland. Hoofdmotief daarbij is de impact van de huidige economische boom, die al miljoenen mensen naar de steden lokte en de traditionele levenswijzen en nijverheden danig onder druk zette.

Zo brengt de picturale tragikomedie Tuya’s Marriage – die in 2007 verrassend de hoofdvogel afschoot op de Berlinale – onverholen hommage aan de nomadische volkeren op de Mongoolse steppes. Volgens Wang zijn die gedoemd om door de industrialisatiegolf en de bijbehorende deportatiepolitiek van de overheid te worden platgewalst. Ook in zijn nieuwste langspeler, het in Montreal bekroonde Weaving Girl, gaat Wang de geëngageerde toer op. Hij brengt een portret van een jonge textielarbeidster – een rol voor zijn inmiddels ook door Hollywood ontdekte muze Yu Nan – die het lastig heeft om de touwtjes aan elkaar te knopen.

Samen met zijn eerste twee prenten – Lunar Eclipse (1999) en The Story of Ermei (2004) – schetsen ze de kroniek van het moderne China, een supernatie die in geen tijd een gargantueske economische sprong voorwaarts heeft gezet en alsmaar vaker de internationale politieke en culturele debatten leidt.

‘Ik wil tonen hoe China aan het veranderen is’, vat Wang zijn artistieke canon samen. ‘Er heerst een totale chaos door alle snelle ontwikkelingen. Vandaar dat ik een keuze heb gemaakt tussen roem en waarheid. Ik zou een prachtig historisch drama kunnen maken dat op festivals prijzen wint omdat iedereen dat van Chinese filmmakers verwacht. Zulke films gaan ervan uit dat het westerse publiek onze cultuur toch niet begrijpt zodat ze net zo goed naar mooie plaatjes kunnen kijken.’

‘Ik heb het mezelf moeilijk gemaakt door films te maken die níét typisch Chinees zijn’, legt hij uit; ‘Ik houd immers net zo goed van Trainspotting en American Beauty als van de films van Wong Kar-wai en Zhang Yimou.’ Of Wang die laatste inmiddels heeft kunnen strikken als acteur voor zijn volgende project White Deer Plain – een idee waar hij al langer mee speelt – kunt u hem straks in Gent zelf vragen.

Door Dave Mestdach