HET GEHEIME LEVEN VAN 5-JARIGEN

Het is zo’n programma dat snoezig genoemd wordt. Schattig. Hartverwarmend. Het is zo’n programma dat zich als een dekentje van de zuiverste schapenwol over de schouders van de kijker vlijt. Nog fijner dan staren naar aapjes in de zoo, is ongezien te gluren naar kinderkuren. Want dat is wat Het geheime leven van 5-jarigen doet. Evenveel jongens als meisjes krijgen een pluizige microfoon op hun T-shirt, jurkje of hemd gespeld, camera’s staan strategisch opgesteld in het klaslokaal en op het speelterrein en in de controlekamer houden twee kinderpsychologen met een welwillende glimlach het hele gebeuren in de gaten. Het spel dat kinderen ontwikkelen, hun reacties op de vraag om onbekende gerechten te eten en hun trucs om het eten van die onbekende gerechten te ontwijken zonder de kans op een hoofdprijs te missen, worden vakkundig ontleed en van commentaar voorzien. Dit is The Nanny 2.0. Het gaat niet over probleemgedrag, het gaat over de normaliteit.

‘We mogen ons niet te snel laten vangen door een etiket’, zegt Peter Adriaenssens. En wanneer een jongetje zijn grote droom verklapt – kapper worden – dan voegt Adriaenssens daar met zalvende stem aan toe dat ‘dromen zo belangrijk zijn’. Later benadrukt hij met evenveel vriendelijkheid dat ‘we clownsgedrag moeten aanmoedigen en dat kinderen de wereld moeten ontdekken’. Oh ja, het is een verademing voor menige hopeloze ouder om zo veel glunderende geruststelling te horen debiteren. Het is een cursus opvoedingstechnieken voor ouders in een wereld vol kuilen van angst en onzekerheid. Want hoeveel kinderen spartelen er nog door de lagere school zonder dat er om het jaar met een ander etiket wordt gezwaaid? En hoe vaak wordt dat clownsgedrag niet als hinderlijk bestempeld of als een opstapje naar ADHD? En hoeveel kinderen kunnen nog de straat oprennen om daar vrij en blij te ontdekken wat de wereld zoal inhoudt?

Maar toch wringt er ook iets aan het paradijselijke aura van de plek waar deze vijfjarigen zo druk geobserveerd worden. Want wat is dat klaslokaal ruim en heerlijk verlicht, wat zijn die meubels nieuw en bijdetijds en hoe idyllisch werd de begrafenis van de dode vogel in de vorige aflevering in scène gezet. Plots stond ieder kind daar met een witte bloem in de hand. Alsof kinderen begeleiden altijd zo esthetisch verloopt. Alsof kinderen er altijd zo esthetisch verantwoord bij lopen. Alsof spelen met kinderen niet vooral een rommeltje geeft. Wat het meest opvalt aan de normaliteit die VTM hier creëert, is de achterhaalde werkelijkheid van die normaliteit.

In welke omgeving zijn er twee juffen voor tien kinderen? In welke school zijn er nog klassen met negentig procent blanke kinderen? Het geheime leven van 5-jarigen is een streelzacht programma, maar het had evengoed grensverleggend kunnen zijn. Door ook aan jongens roze pony’s uit te delen. Door niet alleen meisjes een dansje te laten bedenken. Of door gewoon de camera’s te plaatsen in de chaos van de superdiverse klas. Dan had het niet de idylle van een vroeger Vlaanderen getoond, maar wel de veerkracht waarmee vijfjarigen naar een andere huidskleur kijken. ‘Welke huidskleur?’, vragen ze meestal. Het geheime leven van 5-jarigen was zo veel sterker geweest mocht het met twee voeten in het leven van nu hebben gestaan. En niet in de gated community waar deze prinsjes en prinsesjes een lang vervlogen sprookjestijd beleven.

**, elke woensdag, 20.35, VTM

DOOR TINE HENS

WAT HET MEEST OPVALT AAN DE NORMALITEIT DIE HET GEHEIME LEVEN VAN 5-JARIGEN CREËERT, IS DE ACHTERHAALDE WERKELIJKHEID VAN DIE NORMALITEIT.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content