In Lakeview Terrace toont klasbak Samuel L. Jackson eindelijk nog eenswat hij in zijn mars heeft, en dit als de onverdraagzame buurtbewoner die het gemengde koppel naast hem het leven zuur maakt. Een gesprek over racisme, wapenwetten en George Lucas. ‘Hollywood barst van de nitwitsdie verliefd zijn op hun camerabewegingen.’

In Jungle Fever speelde hij als een hyperactieve crackjunkie hoofdacteurs Wesley Snipes en Annabella Sciorra moeiteloos van het scherm. Zijn overdonderende Bijbelspeech uit Pulp Fiction deed geloven dat de toorn Gods elk moment kon worden uitgestort. En George Lucas bevestigde zijn hipheid door de lichtsabel van Jediridder Mace Windu van een aparte kleur – paars! – te voorzien.

Inderdaad, tot voor enkele jaren was Samuel L. Jackson de coolest mother-fucker in Hollywood. Recente rollen in pijnlijke pseudokomedies en dure sciencefictionflops als The Man, Snakes on a Plane en Jumper deden zijn ster wat tanen, maar in Lakeview Terrace zet de inmiddels 60-jarige acteur zijn inten-siteitknop weer op 11.

Hij kruipt in de huid van Abel Turner, een alleenstaande vader die het beste wil voor zijn kinderen en zijn buurt. Het interraciale koppel dat recent naast hem is komen wonen, past niet in dit oerconservatieve plaatje. Het paar (gespeeld door Little Children-acteur Patrick Wilson en Ray-actrice Kerry Washington) wordt dan ook al snel het slachtoffer van zijn verregaande pesterijen. Een beroep doen op de politie is niet aan de orde, aangezien Abel deel uitmaakt van het plaatselijke korps.

Wat makkelijk in een clichématige kat- en muisthriller had kunnen verzanden, wordt door de sardonische regie van Neil LaBute naar een hoger niveau getild. De voorliefde van de gevierde toneel- en filmmaker voor taboe-onderwerpen (zie In the Company of Men, Your Friends & Neighbors en The Shape of Things) zorgt ervoor dat de raciale weerhaken van het verhaal extra in de verf worden gezet. Toch was dat niet de reden waarom Jackson voor de rol tekende, integendeel: ‘Ik was een zwarte puber in Tennessee toen de segregatie nog in full effect was. Elke dag zonder hommeles met de flikken was een goede dag. Het is een periode uit mijn leven waaraan ik zo min mogelijk wil terugdenken. Laat staan dat ze me zou motiveren om aan een film mee te werken.’

Wat deed je uiteindelijk toehappen?

Samuel L. Jackson: Abel vormde een enorme uitdaging. Hij lijkt wel mijn persoonlijke antipode. Wij hebben werkelijk niets gemeen. Bovendien gaat het om een ongelooflijk ambigu personage dat veel vragen oproept. Gebruikt of misbruikt hij zijn macht als flik? Pakt hij de opvoeding van zijn kinderen juist of fout aan? Is zijn wereldbeeld werkelijk zo verkeerd?

Je hebt duidelijk je uiterste bestgedaan om van hem geen typische filmslechterik te maken.

Jackson: Hem als een eendimensionaal monster neerzetten was ontzettend simpel geweest. Dat wilden we koste wat het kost vermijden. Anders zou het publiek geen begrip hebben voor zijn daden en zou de prent tot een banale belagingsthriller verworden. Ik ben dan ook ontzettend blij dat Neil de twee kanten van het verhaal toont. Abel is geen onmens. Soms doet hij zijn uiterste best om zijn nieuwe buren te accepteren, maar dan reageert het koppel ontzettend neerbuigend. Niemand is perfect, laat dat duidelijk zijn!

Je lijkt wel sympathie te hebbenvoor Abel.

Jackson: Natuurlijk, anders had ik hem niet overtuigend kunnen neerzetten. Hij heeft een ongelooflijk sterk karakter. Het twintig jaar volhouden als flik: dat is niet niks. Bovendien blijkt uit zijn gedrag tijdens de werkuren dat hij met Jan en alleman kan opschieten… zolang ze maar niet in de buurt van zijn gazon komen. (Lacht)

Maar zelfs wanneer hij niet aan het werk is, patrouilleert hij gewapend in zijn wijk! De gemiddelde Belg zou vreemd opkijken als zijn buurman/agent dat zou doen.

Jackson: Hebben jullie dan geen ‘ neighbourhood watch‘? Als je in de Verenigde Staten een flik bent, dan ben je dat 24 uur per dag, 7 dagen op 7. Agenten hebben hun wapen altijd op zak. Stel je voor dat de plaatselijke kruidenierszaak overvallen wordt, dan wil je toch dat zo iemand onmiddellijk kan ingrijpen, niet?

Ik denk dat het permanent dragen van wapens de kans op conflicten enkel groter maakt.

Jackson: Doe mij vooral niet af als een geschifte wapengek. Maar wie ben ik om de Amerikaanse constitutie in vraag te stellen? Gedraagt de rest van de wereld zich trouwens niet enorm hypocriet als het over onze wapenwetten gaat? Wanneer ik het nieuws bekijk, zie ik steevast mensen van allerlei nationaliteiten met kalasjnikovs en andere machinegeweren in de lucht schieten. Dan is zo’n klein pistooltje toch niet zo erg, dunkt me.

Goed, terug naar de film. Veel grote namen zouden voor een aangebrand personage als Abel bedankt hebben.

Jackson: Zo ben ik niet. Wat kan het mij verdorie schelen of het publiek mijn personage sympathiek vindt?Ik sta volledig ten dienste van hetverhaal dat verteld wordt. Als datbetekent dat de bioscoopbezoekersme haten: so be it! Ik ben geen ijdeltuit die zich in een ‘om ter coolst’-wedstrijdje heeft ingeschreven.

Toch schiet Abels coolheidsfactor de hoogte in net omdat jij hem speelt.

Jackson: Dat werkt alleen maar in het voordeel van de film. Zelfs slechte mensen hebben goede kanten. In Amerika hebben ze zelfs fans. Anders zou er niemand op John McCain hebben gestemd. (Lacht)

Neil LaButes films en stukken staan bol van de onvergetelijke onmensen. Zo voerde hij in zijn eerste prent ‘In the Company of Men’ twee mannen op die een onschuldige dame ten gronde willen richten om hun recente relatiebreuken te verwerken. Pushte hij je niet om Abel nog venijniger te maken?

Jackson: Dat wilde hij net niet. Neil – de gedreven theaterman die hij is – stond erop dat we intensief repeteerden voor we begonnen te filmen. Tijdens die periode besloten we om Abel menselijker te maken. Op die manier transformeerde het verhaal in een noodlotsdrama à la Oedipus. Abel doet zijn uiterste best om zijn buurt ‘schoon’ te houden, maar gaat langzaam maar zeker ten onder. Neil is een zeldzaam beestje in het hedendaagse Hollywood. Hij geeft om dingen als verhaal- en karakterontwikkeling. Het is eens wat anders dan die talloze nitwits die verliefd zijn op zichzelf en hun camerabewegingen.

Ging jij niet zelf bij George Lucas aankloppen om in de recente ‘Star Wars’-films mee te spelen?

Jackson: Guilty as charged! (Lacht) Mijn motivatie om aan die trilogie mee te werken, gaat terug op mijn jeugd. Ik was de grootste Star Wars-fan in het Zuiden. (Lacht) Dat George in de eerste plaats geïnteresseerd is in de look en de special effects van zijn producties nam ik er dus met plezier bij.

Ook ‘The Spirit’, de op stapel staande comicverfilming van ‘Sin City’-brein Frank Miller waarin je superslechterik ‘The Octopus’ speelt, dreigt een effectenoverdosis te worden.

Jackson: Maar die prent teert wel degelijk op een verhaal! Dat hoeft niet te verbazen: de comics van bedenker Will Eisner waren eigenlijk getekende films noirs. Bovendien ging het om de eerste film die Frank in zijn eentje regisseerde, en stond hij open voor mijn ideeën en suggesties. Dat helpt als je personage in het bronmateriaal niet meer is dan een paar mysterieuze handschoenen.

Dat lijkt inderdaad geen makkelijke rol om je op voor te bereiden.

Jackson: Maak je maar geen zorgen: aan method acting maak ik me niet schuldig. Een hele draaiperiode in mijn personage blijven gaat me toch net iets te ver. Geef mij maar acteurs zoals Julianne Moore. Tijdens het draaien van Freedomland stonden we hele dagen te grappen… tót de regisseur ‘actie’ riep. Dan zette ze het met-een op een huilen. (Lacht)

Je lijkt een makkelijke man om mee samen te werken.

Jackson: Daarin vergis je je. Ik arriveer enorm goed voorbereid op de set. Als ik dan merk dat mijn tegenspeler zijn huiswerk niet heeft gemaakt, ben ik absoluut niet te genieten. Misschien zijn dat wel de enige momenten dat ik een beetje op Abel lijk.

Bij deze zijn je toekomstige collega’s gewaarschuwd!

Door Steven Tuffin l FOTO KRIS DEWITTE