‘Sex and the City’. Elke woensdag vanaf 29/8 22.20 – VT4

‘Sex and the City’. Elke woensdag vanaf 29/8 22.20 – VT4

De show houdt de Verenigde Staten in de ban sinds 1998 en werd na één seizoen al genomineerd voor vijf Golden Globe Awards. Ook in Groot-Brittannië, Frankrijk en Nederland sloeg de serie in als een bom en nu moet Vlaanderen plat gaan voor de gewaagde humor en felle uitspraken van de vier meiden, die blijven zoeken naar de juiste man op de verkeerde plaats.

De serie is geïnspireerd op de column Sex and the City van Candace Bushnell in de New York Observer. De schrijfster bundelde haar stukjes onder dezelfde titel en verkocht de rechten aan Darren Star. Een naam die hier misschien niks zegt, maar die wellicht een belletje doet rinkelen als u weet dat hij medeverantwoordelijk is voor de intriges en het dramagehalte van onder andere Melrose Place.

Net als in die soap zijn in Sex and the City geld en schoonheid van vitaal belang. In het gesloten kringetje van de New Yorkse yups geraak je zonder deze twee bonussen niet binnen. Het loopt er vol met enerzijds steenrijke mannen die zoveel mogelijk jonge deernes versieren en behendig elke emotionele binding ontwijken en anderzijds knappe succesvolle thirtysomething vrouwen, gehuld in Prada en Gucci, die hopeloos single blijven. En doen alsof ze dat niet erg vinden.

Het hoofdpersonage Carrie, vertolkt door Sarah Jessica Parker, vertoont opvallend veel gelijkenissen met de schrijfster Bushnell. Behalve sekscolumniste is ze mooi, intelligent, rijk en single. Vastberaden schrijdt ze op haar stilettohakken door The Big Apple, met als missie het seksuele leven anno nu in kaart te brengen. Daarvoor schuwt ze geen diepgravend veldwerk. Ze gaat op zoek naar antwoorden op vragen als ‘willen vrouwen echt worden gered?’, ‘is timing zo belangrijk?’, ‘worden we ouder of vooral wijzer?’. En de hamvraag ‘waarom zijn er zoveel leuke vrouwen ouder dan dertig en zo weinig leuke mannen?’ Haar inspiratie haalt ze uit haar eigen leven en dat van haar drie even alleenstaande vriendinnen.

Miranda is een bikkelharde advocate en een rasechte mannenhaatster. Ze is zo cynisch geworden, dat ze hardnekkig weigert om verliefd te worden. All men are assholes staat voor haar als grote paal boven water. Samantha, de PR-vrouw, is een vervaarlijke nymfomane die zichzelf onweerstaanbaar waant. Ze ziet geen enkele reden waarom ze zich aan een man zou binden. Love them and leave them is haar credo, oftewel: neuken, klaarkomen en wegwezen. En gezwind wipt ze van het ene dure designersbed in het andere. De enige romantische ziel is Charlotte, eigenares van een kunstgalerie. Zij houdt koppig vast aan haar geloof in de liefde, zet haar zoektocht naar de ware Jacob gestaag verder en blijft dromen van een kroostrijk gezin.

En daartussen loopt Carrie, de stem van de rede, die meewarig het gedrag van haar vriendinnen aanschouwt en hen tot kalmte maant, maar er zelf uiteindelijk ook maar een zootje van maakt. Onder het mom van research begaat zij de ene amoureuze miskleun na de andere.

Promiscue bestaan

In tegenstelling tot die andere alleenstaande thirtysomethings Ally Mc Beal en Bridget Jones lopen deze vrouwen niet over van zelfmedelijden omdat ze Mr. Right niet vinden. Ze hebben besloten dat single zijn nog niet zo dramatisch is en toveren hun vrijgezellenbestaan om tot een promiscue en zinnelijk festijn.

Er wordt in de serie geen enkel onderwerp ontweken: de maat van penissen (mannen met een kleine worden onverbiddelijk gedumpt), orale seks, anale seks, triootjes, masturbatie. Maar veel soft-erotische VT4-beelden zijn er niet te zien. De vrouwen zijn vooral goed in het eindeloos badineren en ervaringen uitwisselen over bovenstaande thema’s, terwijl ze verontwaardigd hun wenkbrauwen fronsen en zich afvragen waaraan ze al die ellende hebben verdiend.

Welcome to the age of uninnocence, where no one has breakfast at Tiffany’s and no one has affairs to remember. Instead we have breakfast at 7 am and affairs we try to forget as soon as possible. How did we get into this mess?, vraagt de columniste zich af aan het begin van de eerste aflevering.

Volgens Charlotte voelen mannen zich bedreigd door succesvolle vrouwen. De enige manier om er een te strikken, is zwijgen en het volgens de regels spelen. Of ze worden afgeschrikt door de biologische klok die bij vrouwen boven de dertig volgens die mannelijke exemplaren eerder de proporties van een tijdbom aanneemt. Voor het eerst in de geschiedenis hebben vrouwen evenveel geld en macht als mannen, beweert Samantha. Waardoor ze in een onafhankelijke positie verkeren en nu zelf mannen kunnen bekijken als lustobjecten. Zij heeft besloten het vanaf nu alleen nog te doen zoals een man. Seks zonder liefde. Bevrediging zoeken zonder emotionele rompslomp. Die gedachte fascineert Carrie. Dezelfde dag probeert ze het uit. En het lukt haar, geweldige seks zonder ook maar een zweem van diepere gevoelens. Powerkick.

Het promiscue bestaan van het viertal wordt afgeschilderd als een spannend leven vol glamour en glitter en hopen amusement. Waarom zouden ze zich settelen en afhankelijk zijn van een man, als hun geld hen toelaat even vrij te zijn en mannen te verzamelen alsof het mantelpakjes zijn. Hun getrouwde vriendinnen, want jawel, die zijn er ook, zijn volgens hen meelijwekkende wezens, gevangen in hun suburbs met netjes aangelegde tuinen en bleirende kinderen aan hun dure rokken, en gedoemd tot een bestaan vol moordende verveling. It’s a good thing she got married, the woman’s an idot, merkt Carrie op over een kennis.

Na een tijd worden de vier vrouwen zo hardvochtig dat ze zelfs niet meer in staat zijn tot liefde. Wanneer Miranda uitgenodigd wordt voor een etentje door een man met wie ze de week voordien het bed heeft gedeeld, antwoordt ze: ‘Waarom zou ik met je gaan eten, ik ken je niet eens.’ Verbouwereerd en terecht merkt de pretendent op: ‘Maar je had toch seks met mij?’ ‘Ja, maar dat is iets anders, is haar repliek.’

Kopieën

De serie is in de States uitgegroeid tot een heus fenomeen. Toen de zender een pauze inlaste, tussen twee seizoenen door, werd de site overstelpt met protestreacties van kijkers die zich alleen wegens de reeks op het kanaal hadden geabonneerd. De directie zag zich genoodzaakt tot replays gedurende de zomer. Ondanks het feit dat de vier zelfbewuste vrouwen niet van de straat geraken, wil iedereen hun flamboyante levensstijl kopiëren. Op de site vind je een waslijst met adresjes van bars, restaurants en nachtclubs waar de meiden daten, op mannen jagen en hun wilde nachten bespreken. The places to be in Manhattan. Een andere geliefde bezigheid van de dames is shoppen en hun kledingsstijl is de hype bij de yups van New York. De serie heeft hetzelfde effect als indertijd Absolutely Fabulous, vrouwen nemen de soms hoerige en kitcherige maar vooral dure kledingsstijl over van de protagonistes.

De eclectische outfits van Sarah Jessica Parker spreken tot de verbeelding: gewaagde ensembles in felle kleuren en schreeuwerige motieven: Prada, Gucci of Vivienne Westwood gecombineerd met tweedehandsvondsten en opvallende acessoires. Het zal Patricia Field, de kostuumontwerpster van de show, die haar shop heeft in de Eastside, in ieder geval geen windeieren leggen.

De dialogen zijn doorspekt met ironie en zelfspot en veel oneliners en bepaalde termen zijn ondertussen cult geworden. Men inventend fire, women learned how to play with it, beweert Carrie. Samantha noemt zichzelf trysexual, I try everything once. Wanneer de vamp opbiecht dat ze de vorige nacht seks had met iemand en halverwege het minnespel plots ontdekte dat ze er al eens een wilde nacht had mee doorgebracht, schateren de andere drie uit: Oh no, a déja-fuck!Co-dependent coming betekent dat je een orgasme faket omdat de man in kwestie wel oké is en het allemaal zo goed bedoelt. Revirginized word je als je al veel te lang geen seks meer hebt gehad.

Pseudo-realiteit

Een van de troeven van de serie zou de herkenbaaheid zijn. Maar het wereldje van miljardairs, miljonairs, kunstenaars, modellen, filmsterren en andere rijkaards ligt ver af van de realiteit van de kijker. Het onbereikbare maakt het natuurlijk des te aantrekkelijker. Net zoals in de jaren ’80 de wereld plat ging voor de verblindende en smaakloze rijkdom van Dallas en Dynasty laat het publiek zich nu overdonderen door het glamoureuze leven van de Manhattangirls.

In de aflevering models en mortals gaat Carrie op zoek naar de motieven van modelizers, mannen die alleen maar met modellen, waarvan het stikt in Manhattan, willen uitgaan. Why would you screw the girl wearing the skirt, if you can screw the girl from the advert wearing the skirt?, is het antwoord. Niks vermoedend gaat Miranda op een nacht op stap met zo’n modelizer. Wanneer de waarheid aan het licht komt, doet ze verontwaardigd het relaas aan Carrie. Die troost haar met de opmerking dat zij toch ook knap is. ‘Knap telt niet in deze stad, wat is knap vergeleken met supermodel’, roept Miranda het uit. Maar zoals bij elke Amerikaanse serie zit er steeds een moraal in het verhaal. En wat blijkt? Schoonheid maakt niet gelukkig en is van voorbijgaande aard. Tja.

Sex and the City bracht in de States behalve een hype ook een grote controverse teweeg. In de ogen van de tegenstanders bevestigt de serie nog maar eens de verloedering van de maatschappij. Extremisten gewagen zich zelfs aan uitspraken als de teloorgang van de christelijke waarden of sterker: een belediging voor Gods leer. Puriteins Amerika is natuurlijk vlug geshockeerd en het is niet verwonderlijk dat de vuilbekkerij en expliciete uitspraken van de dames voor verhitte gemoederen zorgt.

De voorstanders beschouwen de levensstijl van de meiden als een verdere stap in de seksuele bevrijding van de vrouw. Hun promiscue gedrag zou het logische gevolg zijn van hun financiële onafhankelijkheid. Maar het is nog maar de vraag of vrouwen zich vrijvechten door nu ook op seksueel vlak het mannelijk stereotiepe gedrag te kopiëren. Bovendien wordt hun macht, net als bij mannen, gelinkt aan hun carrière en financiële situatie. Het komt bij geen enkele van de vier dames op om hun inherente seksuele en emotionele macht op een vrouwelijke en subtiele manier uit te spelen. Om een man enkele weken te laten hunkeren en niet meteen met hem te vrijen. In de plaats daarvan ontpoppen ze zich als meedogenloze jaagsters die, sinds ze mannen als lustobjecten mogen beschouwen, er zoveel mogelijk mee naar hun bed meesleuren.

Niet gelukkig

Willen deze vrouwen dan geen langdurige relatie? Natuurlijk wel. Ondanks hun machagedrag wordt het elke aflevering duidelijker dat ze niet gelukkig zijn met hun leven. Aidstests, zielig in hun eentje meeneemchinees naar binnen werken, de tamme thirtysomething-verjaardagen die in gesloten kring worden gevierd. Alleen oud worden blijkt het grote doembeeld. Ontsteld vertelt Miranda over een vriendin die de ene affaire na de andere had en een leven vol wilde decadente feestjes en zalige seks leidde. Tot ze op haar veertigste op een ochtend wakker werd en vaststelde dat ze er al een hele tijd niet in was geslaagd een man te versieren. Gedaan met het plezier.

Zijn de vrouwen dan zo kieskeurig? Uiteraard. Maar de vrije mannen in Manhattan blijken homo of hopeloos. Rijke binken met een Peter Pan-complex die zich gedragen alsof ze nog twintig zijn, vol devotie modellen en jonge meisjes najagen en weigeren een relatie aan te gaan. De situatie is voor vrouwen met de cruciale leeftijd van 35 of ouder behoorlijk uitzichtloos. In een aflevering stapt Carrie op een man af en confronteert hem met de pijnlijke vraag: ‘When did you men all turn into freaks?’

Ondanks hun swingend vrijgezellenleven, waarbij ze van het ene dure restaurant naar de andere fancy nachtclub huppelen, stralen de vrouwen iets hopeloos pathetisch uit. Charlotte, moe van het zinloze daten, neemt in een radeloze bui Henry de hond in huis, om haar eenzame nachten wat draaglijker te maken. Carrie loopt aflevering na aflevering Mr. Big achterna, een multimiljonair die het woord relatie zelfs nog niet in de mond wil nemen. Wanneer ze op een dag een voorzichtige poging doet een paar spulletjes bij hem achter te laten, komt hij haar die de volgende dag terugbrengen. Wat haar op de rand van een zenuwinzinking drijft. Als hij uiteindelijk oogluikend toestaat dat een kop van de elektrische tandenborstel voor haar gereserveerd wordt, speculeert ze op trouwplannen van zijn kant.

Er wordt in de serie behendig gejongleerd met clichés, en in een poging ze te ontkrachten, worden ze net bevestigd. Uiteindelijk blijken het weer de vrouwen te zijn die wanhopig en neurotisch op zoek gaan naar een levenslange partner om een nestje mee te bouwen. De mannen blijven als vrolijke jagers met bindingsangst mooie prooien verzamelen en wanneer die veeleisend worden, ruilen ze die in voor iets nieuws. Dat die vrouwen krampachtig de rollen proberen om te draaien en zichzelf profileren als vrijgevochten amazones op zoek naar zoveel mogelijk mannenvlees, maakt de zaak alleen maar pijnlijker.

De serie is zonder twijfel hilarisch en grappig, maar of ze realistisch is, is een andere zaak. Niet dat dit noodzakelijk is, uiteraard. Het probleem van alleenstaande succesvolle vrouwen is in New York al jaren heel reëel. Ook bij ons zou het een groeiend fenomeen zijn. Maar de Amerikanen beschikken nu eenmaal over zoveel eigenliefde dat ze niks liever doen dan hun problematieken te cultiveren en te hypen.

Of de serie zoveel stof zal doen opwaaien bij ons als aan de andere kant van de oceaan valt nog te bezien. Amerikanen hebben altijd al hysterischer gedaan over seks dan Europeanen. Vrouwen die mannen als lustobject beschouwen en openhartig praten over hun ervaringen met anale seks en triootjes, is daar al gauw te veel van het goede. Klein Vlaanderen telt per slot van rekening drie sekscolumnistes. Benieuwd of het iets heeft opgeleverd en of wij beter tegen een stootje onder de gordel kunnen.