Tom Barman veegde zijn voeten aan onze opdracht: in plaats van een parcours langs festivalweiden stelde hij zijn ideale (fictieve) festivalaffiche op. Barman: ‘Ik ben geen programmavolger en ook geen -opsteller. Ik bots liever ergens op, zonder voorbedachten rade. Ik ben trouwens ook niet zo’n festivalmens. Ik ben nog nooit naar een festival geweest waar ik niet zelf moest spelen, op die ene Werchter na in ’87. Maar daar heb ik dwars doorheen geslapen. Dus je festivalbudget is aan mij verspild. Maar laat me mijn eigen droomaffiche samenstellen – over de grenzen van tijd, leven en dood heen – en ik sta de hele dag tegen het podium geplakt, van de eerste tot de laatste noot.’

12u(het moet niet té vroeg beginnen) Dr. John ten tijde van Gris Gris. Vette voodoofunk om de kater van de vorige nacht weg te spoelen. The night-tripper werkt ook perfect als day-tripper, zal je zien.

13u(de bands volgen elkaar onmiddellijk op, op mijn droomfestival geen vervelende change-overs)Talking Heads ten tijde van Remain in Light. Dansen op architectuur. Of zoiets.

14uTool. Die voor de gelegenheid hun eigen zonsverduisteringsmachine meegebracht hebben. De soundtrack bij de eclips is kubistische metal met Jezus op bas. Hijs uw mojito en besef dat deze sekte niet alleen met uw hoofd wil fucken. (Remember Stinkfist?)

15uNick Cave solo. Effe chillen, maar niet te veel.

16uPixies. Commentaar overbodig.

17uIggy and The Stooges, anno nu. Black Francis wil Iggy beleefd het podium op helpen en wordt getrakteerd op een stevige kopstoot.

En dan moet het nog beginnen…

18uDon en Neneh Cherry. Om te zien wat dat geeft. En om te voelen wat dat terugkrijgt.

19uJJ Cale: Tijd voor het aperitief. ‘Plus cool que JJ, tu meurs.’ Cooler dan JJ is dodelijk.

20uMy Bloody Valentine: Loveless van begin tot einde. In die volgorde. De avond valt, de acid dropt of wordt gedropt.

21uKraftwerk: Kling Klang, Boom Tsjak, ABCD-Vitamin… Ook visueel niet te kloppen.

22-24uThe Velvet Underground van ’68. Lou Reed, in een zeldzaam spraakzame bui, verkondigt: ‘Een nummer spelen op een festival is wel het ergste dat je het kan aandoen!’ en lanceert John, Sterling en Moe in een 44 minuten durende versie van Sister Ray. Daarna, toepasselijk, 28 minuten lang Follow the Leader.

24u tot forever The Prodigy (met achteraf een pleiade van dj’s uit een pak verschillende landen met een pak verschillende platen van een pak verschillende getalenteerde mensen).

Qua doden valt dit eigenlijk nogal mee. Alleen Don Cherry en Stirling Morrisson zijn er niet meer. God bless them.