Monobird is zijn nieuwe project, ‘Icon-o-Mix’ zijn nieuwe plaat, dA Reverend zijn nieuwe pseudoniem. Maar voor de rest is Dirk Blanchart dezelfde gebleven.

Door Peter Van Dyck. Foto Guy Kokken

‘Icon-o-Mix’. Monobird (SonoFab/LC Music).

‘Het is mettertijd een format geworden in de dance: gebruik maximaal twee akkoorden. Ik hou daarentegen van véél akkoorden, contramelodieën en spanningen in de muziek.’ Om maar te zeggen: als dirk Blanchart alias dA Reverend zich waagt aan een elektronische plaat, kan hij zijn melodieuze natuur niet wegsteken.

Icon-o-Mix, een plaat die volledig aan iconen is opgehangen, is gegroeid uit de muzikale vriendschap met Vincent ‘dr. Nebula’ Pierins, ooit de vaste bassist van Raymond van het Groenewoud. In ’93, ten tijde van het album Blow, speelden ze voor het eerst samen. ‘Meteen hadden we allebei het gevoel van thuiskomen. Vincent kan heel makkelijk meegaan in iemands trip. Dat is een ongelooflijke gave. In het Westen heerst een klimaat waarin de pose vaak belangrijker is dan het talent. Op een sessiemuzikant zoals hij wordt vaak met een zeker dédain neergekeken. Maar zelfs als we jammen, is zijn spel metrisch perfect. Hij is zwarter dan de zwartste muzikant.’

Binnen Monobird kan Pierins zich eindelijk tonen als creërende artiest en expert in analoge synthesizers. Dat beide muzikanten zich voor de gelegenheid bedienen van pseudoniemen wijst erop dat Monobird los staat van wat Blanchart in het verleden deed. ‘De cd Mindsurfin’ en in mindere mate de Nederlandstalige plaat Schietstoel leden onder het gegeven dat de singer-songwriter en de producer elkaar wat in de weg liepen. Je moet die twee uit elkaar trekken. Ik weet nu al dat de volgende Blanchart-cd er een wordt waarop de zanger en de gitarist centraal zullen staan.’

Op Icon-o-Mix houdt de Gentenaar zijn mond. Hij castte Patrick Riguelle, D-Elle (Mieke Delanghe) en de 23-jarige ontdekking Brite als gastvocalisten, terwijl hij en Pierins zich als manipulators onbeperkt aan de knoppen konden uitleven. ‘Het was een bevrijding: je neemt je canvas en je schildert. Daar had ik een keer behoefte aan. Ik had een tijdlang het gevoel dat ik met het traditionele songformaat tegen een muur aan liep.’

Het idee om de producer in hem eens vrij spel te geven, zat al tien jaar in zijn hoofd. ‘Ik heb het ook aangekaart bij mijn toenmalige platenfirma. Ik kreeg te horen: je kunt dat niet maken, denk aan je carrière en je naam. Je laat je dan op andere gedachten brengen door iemand die drie maanden later van die stoel weg is. De laatste jaren redeneer ik: fuck it, als je iets instinctief aanvoelt, doé het dan.’

Rekening houdend met zijn bewondering voor Massive Attack en Moby, is Icon-o-Mix een frivoler album geworden dan verwacht. Dat wordt het best geïllustreerd door het aan Fellini opgedragen Federico, dat Italiaanse lichtheid in zich draagt. Abebe (over Abebe Bikila, die in ’60 als eerste Afrikaan de marathon op de Olympische Spelen won), Ayrton (start) met zijn Braziliaanse ritme, het met een snuifje flamenco verrijkte Pablo, de van een obscure Indiase plaat gehaalde tabla’s in Mahatma: heel wat tracks hebben een subtiele couleur locale.

A., dat verwijst naar Adolf Hitler, legt de link tussen marsmuziek en techno. ‘Ik vond het belangrijk dat er wat Beierse humor in het refrein zat. Het is overigens een nummer waarop ik rare reacties krijg. Mensen gaan er automatisch van uit dat een icoon iets positiefs is. Maar neem nu Picasso: hij was een groot kunstenaar, maar als mens een pain in the ass.’

Buster situeert zich tussen nostalgie en modernisme. De pianosamples op hedendaagse grooves knipogen naar de swing van de jaren ’20. Het is niet de enige track waarop dA Reverend en dr. Nebula hun eigen, zelf ingespeelde loops maakten. Ze zien de sampler als een volwaardig instrument.

Halverwege de plaat spreekt een stem de volgende intrigerende regel uit: all of us are born with the miraculous ability to determine direction. ‘Iedereen kan de richting bepalen die zijn leven uit gaat. Je kunt uiteraard niet alles controleren, maar bij elke situatie maak je de keuze: ga ik door of niet? Dat geldt zeker voor die iconen, maar ook voor mezelf, omdat ik met dit album mijn vrijheid als creatieve mens probeer te herwinnen. Ik weiger mezelf te laten inkapselen. Toen ik in het Nederlands zong, werden de wenkbrauwen gefronst. Nu ik een plaat maak waarop ik zelf niet zing, zie ik dat opnieuw. So what?‘

Toen Icon-o-Mix af was, heeft Blanchart even met een aantal grote platenlabels aan tafel gezeten. ‘Sommigen waren niet geïnteresseerd, op basis van de verkoopcijfers van mijn twee vorige soloplaten. Je waarde wordt nu bepaald aan de hand van je economische waarde. Er is amper nog een andere parameter die een rol speelt. Ik vind dat een devaluering van het begrip waarde en van het leven.’

‘Kunnen we de plaat laten remixen?, werd tijdens onderhandelingen gepolst. Om net al wat ik er interessant aan vind eruit te gooien, zeker? Je conformeren naar wat al bestaat, is dé norm geworden. Dat is in mijn ogen een teken van de verrechtsing van de maatschappij. Bewandel alleen de geijkte paden.’

Er zat dus niets anders op dan een onafhankelijke koers te varen en het eigen label SonoFab in het leven te roepen. Blanchart heeft geen al te beste relatie met de business. Dat was al zo in de jaren ’80 met zijn groep Luna Twist: omringd door de juiste mensen, zou hun African Time een wereldhit geweest zijn.

Vaak bekruipt hem een Don Quichotgevoel. ‘Ik heb het soms moeilijk om rekening te houden met geplogenheden en culturele correctheden. Mensen die zichzelf als de culturele elite beschouwen, kunnen heel eng zijn. Qua mentaliteit leun ik dichter bij het alternatieve kamp aan, maar ik stoor me enorm aan het tribalisme in dat kamp. Soms vraag ik me af tegen welke windmolens ik vecht. Ik kan maar hopen dat ik toch nog voldoende mensen met een open geest bereik. Dat is een beetje mijn frustratie als muzikant.’

Qua mentaliteit leun ik dichter bij het alternatieve kamp aan, maar ik stoor me enorm aan het tribalisme in dat kamp. Soms vraag ik me af tegen welke windmolens ik vecht.