Het radicaal alternatieve muziekfeest All Tomorrow’s Parties bestaat tien jaar. Eerbetoon aan ‘de ideale mixtape’, volgens Thurston Moore van Sonic Youth.

Een golfbaan. Een subtropisch zwembad. Een bioscoop. Sportfaciliteiten zoals boogschieten, schermen en tennis, maar evengoed biljarten en darts. En laten we uiteraard de bars, restaurants en shops niet vergeten. Jazeker, nagenoeg al deze tijdverdrijven staan ter beschikking voor wie een kaartje voor All Tomorrow’s Parties kan bemachtigen. En toch vormt de doorgaans prijzige optelsom van al dat jolijt op dit evenement weinig meer dan een aardig extraatje. Wie voor de duur van het festival een chalet huurt in Butlin’s Holiday Resort in Minehead, Somerset, of een kitscherige hotelkamer in Kutsher’s in Monticello, New York, doet dat in de eerste plaats omdat de driedaagse een unieke inkijk biedt in de platenkast van de gastcurator van dienst.

‘Mensen trekken niet naar All Tomorrow’s Parties om hun bescheiden verwachtingen te zien uitkomen, maar wel om grootse dingen mee te maken, verrast te worden en zich verrukt te voelen’, stelde Steve Albini in de aanloop naar de editie van 2002, die hij met zijn band Shellac cureerde. ‘Het kan absurd lijken om Neurosis op dezelfde affiche te zien staan als Low, maar beide bands hebben één iets gemeen: ze zijn góéd.’

Get a life!

Het was precies diezelfde no-nonsensehouding waarmee de Londense promoter Barry Hogan ATP in 2000 boven de doopvont hield. Zijn betrachting? Een alternatief bieden voor het alternatief. ‘Festivals als Reading of Glastonbury maken me depressief: tussen twee goede bands in moet je soms urenlang allerlei troep verteren, en het kost nog stukken van mensen ook. Ik probeer alleen curatoren te vragen van wie ik vermoed dat ze een fantastische platencollectie hebben. En als iemand het toch had gewaagd om Oasis of zo voor te stellen, zou ik alleen maar hebben gezegd: get a life!

Een zeker elitarisme is ATP niet vreemd. Maar zolang dat affiches oplevert die het beste van de vooruitstrevende, non-conformistische en, tja, góéde rock, indie, elektronica of hiphop verenigen, kan geen mens daar veel tegen inbrengen. Bovendien slaagde dit festival waar ontelbare andere faalden: het deed meermaals een dood gewaande band verrijzen. Wire, Mission Of Burma, Slint, Television, My Bloody Valentine: ze stapten weer gezamenlijk een podium op nadat Hogan hen dat vriendelijk had gevraagd. Waarom? Omdat Hogan denkt en werkt als een muziekfan: hij heeft een afkeer van sponsoring, houdt de ticket- en drankprijzen democratisch, en verkiest intimistische zalen en podia boven in weiden opgetrokken omwalde vestingen. Op ATP is er geen backstage en hangen toeschouwers (nooit meer dan drieduizend, afhankelijk van de locatie) en artiesten aan dezelfde toog. ‘De meeste artiesten blijven daar drie dagen lang logeren, dus niet alleen op de dag dat ze er moeten optreden, vertelt Arne Van Petegem (Styrofoam), die in mei van dit jaar door The Breeders werd gevraagd om op ‘hun’ editie te spelen. ‘En iedereen slaapt in chalets: het is bijna Center Parcs!’

Natte droom

In Center Parcs zul je natuurlijk nooit tegen artiesten opbotsen die een van hun beste en/of invloedrijkste platen in hun geheel naspelen, zoals in de Don’t Look Back-reeks. Gang Of Four ( Entertainment), John Martyn ( Solid Air), Teenage Fanclub ( Bandwagonesque), en zelfs Ennio Morricone met enkele van zijn filmsoundtracks: alleen al de diversiteit van dat aanbod is voor vele muziekliefhebbers een natte droom. Sonic Youth ( Daydream Nation), Slint ( Spiderland) en GZA ( Liquid Swords) breiden nadien zelfs een hele tournee aan hun ATP-concert. En waar denkt u dat de Ancienne Belgique de mosterd vandaan haalde voor haar bejubelde Rewind-serie?

Inmiddels stampte ATP ook een platenlabel uit de grond, dat werk van onder meer Fuck Buttons, Aspe en Deerhoof heeft uitgebracht. Met de ene uitverkochte editie na de andere is continuïteit alleszins verzekerd. De eerste curator voor volgend jaar is overigens bekend: The Simpsons-bedenker Matt Groening, die na een eerdere Amerikaanse editie nu zijn eerste Britse affiche mag samenzoeken. Kan hij als enorme fan van Captain Beefheart het onmogelijke realiseren en zijn idool uit diens inmiddels 25 jaar oude pensioen praten? Als het op ATP niet gebeurt, dan wellicht nergens.

Herlees onze recensie van ATP New York van afgelopen september.

FOCUSKNACK .BE

Door Kurt Blondeel

Op All Tomorrow’s Parties is er geen backstage en hangen toeschouwers en artiesten aan dezelfde toog.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content