Het boek van Emma

Eerste zin Vandaag om twaalf uur ’s middags verliet generaal De Gaulle het Elysée met als enige bagage de elf miljoen negenhonderddrieënveertigduizend tweehonderddrieëndertig nees uitgebracht door elf miljoen negenhonderddrieënveertigduizend tweehonderddrieëndertig Fransen die hem hebben weggestemd.

Het was Gabriel García Márquez die Emma Reyes (1919-2003) aanspoorde om verder te blijven schrijven nadat hij een van haar brieven onder ogen had gekregen. Een paar decennia lang voerde Reyes een correspondentie met historicus Germán Arciniegas waarin ze het ontluisterende verhaal over haar armoedige jeugd op de vuilnisbelten van Bogotá brengt. Haar brieven lezen als een kinderkruistocht waarin ze van krot naar krot trekt en uiteindelijk wordt opgesloten in een klooster waar de nonnen wel personages uit een De Sade-roman lijken. Kinderarbeid, vernederingen, mishandeling: niets blijft Reyes bespaard en de kinderlijk naïeve toon die ze handhaaft, maakt de ellende des te schrijnender.

Reyes kon ontsnappen en leefde daarna als kunstenaar in Parijs, waar ze bevriend raakte met de groten van die tijd. Een toptalent was ze niet, niet als schilder en niet als schrijver, maar deze eerste vertaling van haar memoires is helaas wel relevant omdat er bitter weinig veranderd is. Ook nu nog worden kinderen als werkvee gebruikt, iets wat we wel eens gemakzuchtig durven te vergeten wanneer we online spotgoedkope shirts bestellen.