‘Geef die man een Oscar!’ Misschien wordt het tijd om dit soort YouTubecommentaren serieus te nemen. Want als we zijn ex Amber Heard mogen geloven, dan is het parfumspotje voor Sauvage waarin Depp een wildeman op de dool speelt een sterk staaltje methodacting.

Here’s Johnny! Met die kreet hakt Jack Nicholson met een grote bijl de deur in van de kamer in het Overlook Hotel waar zijn vrouw zich uit schrik voor hem verschanst. Dat is de bekendste scène uit Stanley Kubricks horrorklassieker The Shining (1980), maar als we Amber Heard mogen geloven, is het ook een typisch tafereel uit de nadagen van haar korte huwelijk met Johnny Depp. Oké, het was ten huize Depp-Heard dan wel een iPhone in plaats van een bijl, maar het gaat erom dat Johnny Depp eindelijk nog eens een rol écht serieus neemt: l’homme sauvage.

OP YOUTUBE IS HET RECLAMEFILMPJE voor het Diorparfum al meer dan 25 miljoen keer bekeken en in de commentaren wordt gesmeekt om er een volledige film van te maken en om de man nu eindelijk eens een Oscar te geven. En die verdient de 53-jarige acteur ook. Niet voor What’s Eating Gilbert Grape (1993), niet voor Edward Scissorhands (1990), niet voor Ed Wood (1994) of Donnie Brasco (1997)en ook niet voor Fear and Loathing in Las Vegas (1998). Nee, Johnny Depp verdient een Oscar voor de uiterst pijnlijke manier waarop hij nu al jaren zichzelf speelt. Of dacht u dat hij gewoon voor zijn plezier al die gekke hoedjes koopt, elke dag een zwart lijntje onder zijn ogen trekt en vaker bij de tatoeagestudio dan bij de bakker langsgaat?

Of Johnny Depp nu echt zijn iPhone in Heards gezicht heeft gegooid en of ze vooral kwaad is omdat ze die smartphone niet snel genoeg kon vangen – toch al snel een paar honderden dollars waard, zo’n telefoon! -, zal de rechtbank moeten uitmaken. Maar het is al langer duidelijk dat Depp wel van enkele dubieuze zaken beschuldigd kan worden sinds hij zijn ooit van gedurfde keuzes en echt talent getuigende acteercarrière geruild heeft voor een dubbelrol als clown en fashionvictim. Hoogtepunten uit een steeds langer wordende lijst aanklachten tegen het voormalige tieneridool zijn de verwoede pogingen om er steeds meer uit te zien als een ziekelijke kruising van Ozzy Osbourne en Michael Jackson, zijn natuurlijke neiging om acteren te verwarren met wild rondstrompelen achter een gevlochten baard, zijn onhebbelijke gewoonte om slidegitaar te spelen op Oasis-albums en heel veel gedoe, te veel gedoe, met twee yorkshireterriërs en hun illegale migratie naar Australië.

WAT HEEL DE WERELD ZIET, maar Johnny Depp niet, is dat de ster een kleine midlifecrisis doormaakt. De meeste mannen lossen dat op door enkele dure spullen te kopen, maar Johnny Depp hád al een snelle wagen en vintage gitaren. En ook je tuinhuis inrichten als mancave heeft nog maar weinig effect als je daarvoor al je eigen onbewoonde eiland had. Er zat voor de arme stakker niks anders op dan zijn vrouw te ruilen voor een jonger, blonder en inhaliger exemplaar. Toegegeven, de trieste landing van Johnny Depps carrière en persoonlijke leven was al ingezet voor juffrouw Heard op de proppen kwam, maar veel moeite om hem weer op het rechte pad te krijgen heeft de actrice zich ook nooit getroost. Anders had ze hem er misschien wel op gewezen dat het geen goed idee is om ook thuis all method te gaan wanneer je filmpersonages hysterische piraten, disfunctionele vampieren en gestoorde hoedenmakers zijn.

Zoals zoveel dingen die grondig fout gaan in Hollywood, is het allemaal de schuld van Jerry Bruckheimer. Hij is de producent van de Pirates of the Carribean-reeks en dus ook de man die Depp er definitief van overtuigde dat het echt wel oké was om ter voorbereiding van je filmrollen gewoon blind te vertrouwen op je pruik en op je swagger. Of het ook Bruckheimer was die Depp ervan overtuigde dat het even oké was om ook achter de schermen een uitvergroting van je personages (of een karikatuur van jezelf – de grens tussen de twee is schimmig geworden) te blijven spelen, is niet helemaal duidelijk, maar daarin schuilt wel de kiem van de volgende fase in ’s mans carrière.

DAT ZIT ZO. Johnny Depp werd eind jaren tachtig een tieneridool dankzij de politieserie 21 Jump Street, maar verraste in de daaropvolgende jaren steeds zijn publiek en de filmkritiek met gevarieerde en soms eigenzinnige filmkeuzes. John Waters Cry-Baby (1990) werd een culthit, Edward Scissorhands was het begin van zijn Hollywoodfaam én van zijn jarenlange samenwerking met Tim Burton, Benny & Joon (1993) en What’s Eating Gilbert Grape hielden hem geliefd bij tieners en hun moeders, terwijl Ed Wood, Fear and Loathing in Las Vegas en Donnie Brasco Depps bereik toonden en zijn credibiliteit handhaafden. Met Chocolat (2000) zette hij die geloofwaardigheid bij het oud vuil, maar vond hij wel aansluiting bij een geheel nieuw publiek van verliefde grootmoeders. En toen kwam de eerste Pirates-film plus een Oscarnominatie voor zijn impressie van een zeeman op een overdosis spierverslappers en ging Depp helemaal overboord. Zowel in de bioscoop als daarbuiten kon het plots allemaal niet gek genoeg zijn. De pure synthese van zijn persona op en naast het scherm en het uit de gratie vallen dat daarbij hoort, heeft Depp inmiddels bereikt. Nu komt het er gewoon op aan die synthese op metaniveau uit te buiten door in een kleine onafhankelijke film een acteur te spelen die vrouw, kinderen en alle (zelf)respect verloren heeft en die Oscar is zo goed als binnen.

DE KRANTEN MOGEN SCHRIJVEN dat we je niet meer lusten, Johnny, maar we zijn gewoon toe aan de volgende gang. #teamjohnny!

DOOR SAM DE WILDE

Johnny Depp verdient een Oscar voor de uiterst pijnlijke manier waarop hij al jaren zichzelf speelt.