Op zaterdag 29/3 presenteert Heidi Lenaerts de veertiende editie van De Gouden Uil. Zelf zou ze iedereen de winnaar van vorig jaar aanraden: Tirza van Arnon Grunberg.

‘Allereerst: ik vind dat iedereen Pippi Langkous en Jip en Janneke gelezen moet hebben, net als de biografie van Marion Davies, de vaste minnares van mediamagnaat William Hearst. Meestal raad ik iemand een boek aan omdat ik vind dat net dat bij hen past: De geschiedenis van de liefde van Nicole Krauss is een van die romans die ik al enkelen van mijn vriendinnen cadeau gedaan heb. Maar als ik een boek voor iedereen moet kiezen, ga ik toch voor Arnon Grunbergs Tirza.’

‘Als een van de genomineerden van De Gouden Uil 2007 – en de uiteindelijke winnaar – stond Tirza vorig jaar op mijn leeslijst. Het was lang geleden dat ik zo door een boek van mijn sokken geblazen werd. Het is het verhaal van een vader en een dochter. De vader zou alles voor haar doen, maar kleine meisjes worden groot. Als dochterlief een vriend heeft die toevallig een buitenlander is, legt de vader de link met de aanslagen van elf september. Een half boek lang neemt Grunberg je mee op een trip. En dan gebeurt er iets groots, iets vreselijk ergs. Nergens voel je het aankomen, maar het laat je wel enorm gechoqueerd achter. Dat maakt het boek niet enkel door en door triest, maar ook enorm hard.’

‘Herkenbaar is ook een woord dat bij het boek past. Iedereen heeft wel een ouder of een kind. Iedereen heeft wel eens zo van iemand gehouden dat het pijn doet. Haat en liefde liggen erg dicht bij elkaar, en soms doen mensen heel slechte dingen uit liefde. Je hebt compassie met die man, omdat je ook wel zo iemand in je omgeving kent. Het vreemde is dat Grunberg erin slaagt je zelfs aan het eind nog empathie voor die man te doen voelen. Het deed me op die manier wat aan Nabokovs Lolita denken: je wéét dat die man een pedofiel is en toch vind je hem zielig en voel je met hem mee.’

‘Je mist iets als je Tirza níet leest. Het boek heeft mijn leven niet veranderd, dat overkomt me zelden. Al kijk ik nu wel met andere ogen naar de berichtgeving over assisenprocessen. Voor mij is het een van de beste romans die de laatste jaren geschreven zijn. Het heeft me trouwens nog meer sympathie voor Arnon Grunberg doen krijgen. Ik had wel al wat van hem gelezen en vond hem al een fantastische mens, maar toen ik Tirza las, wist ik nog meer: Grunberg is écht.’

(B.D.C.)