De avonturen van vetkuifje – Laat uw bakkebaarden groeien, sla een jaarvoorraad brillantine in en haal uw leren jekker van de zolder. Zo, u bent klaar voor de rockabillyplaat van het jaar. Getekend: Jon Spencer.

Going Way Out With Heavy Trash Yep Records rockabilly In concert: 5/10 Vooruit, Gent

Be-bop-a-lula nog aan toe: Jon Spencer is in zijn blue suede shoes gesprongen en heeft een rockabillyplaat gemaakt zo vuil en smerig dat zelfs het ondergoed van Jean-Pierre Van Rossem er een beetje bij verbleekt. Dat mag een klein mirakel heten, want amper vijf jaar geleden leek The Big Spencer zich voorgoed in het hasbeen-schap te schikken. Twee decennia lang leverde hij met Pussy Galore, Boss Hog en zijn Blues Explosion de ene superieure garagerockplaat na de andere af, tot ’s mans muze het kennelijk welletjes vond en zonder opgaaf van redenen de deur van zijn bovenkamer achter zich toetrok.

Hernieuwde inspiratie vond Spencer bij de wandelende vetkuif Matt Verta-Ray, onder brillantineventers ook wel bekend als de aanvoerder van de New Yorkse retrogroep Speedball Baby. Ze verenigden zich onder de naam Heavy Trash en zetten het nu al twee platen lang op een onbedaarlijk rocken en rollen. De digitale neerslag van hun recentste jamsessies heet Going Way Out With Heavy Trash, een verschroeiende rockabillyplaat waarmee Spencer op weinig subtiele wijze laat verstaan dat hij, behalve een dirty mouth en nauwelijks van hamsters te onderscheiden bakkebaarden, nog steeds een ferme neus voor verslavende liedjes en melodietjes bezit.

Pure Gold en Kissy Baby lenen zich met hun knetterende, aan Charlie Feathers herinnerende backbeat bijvoorbeeld uitstekend voor een nachtje cruisen over Brylcream Boulevard. She Baby galoppeert op de tonen van een jengelende pedal steel naar een rock-‘n-rollfinale om Chuck Berry tegen te zeggen. Outside Chance laveert dan weer tussen Keep On Running van Spencer Davis Group – geen verwantschap trouwens – en Stupid Girl van The Stones, terwijl Crazy Pritty Baby in bed heeft gelegen met La Bamba en That Ain’t Right overduidelijk school heeft gelopen bij Johnny Cash.

Wie zijn garagerock graag rauw en hard heeft, kan terecht bij Double Line, een nawee van het tijdelijk inactieve Blues Explosion met een scheut 1969 van The Stooges, of het briesende I Want Oblivion, dat een kort maar krachtig antwoord geeft op de vraag ‘Psychobilly, qu’est-ce que c’est?’. Uithijgen kan bij de gospelballad I Want Refuge, het klagerige Crying Tramp, een heerlijke countryshuffle à la Hank Wil- liams, of You Can’t Win, een spoken word in de traditie van Tom Waits.

De kans dat u het merendeel van de riffs en roffels op Going Way Out… al eens ergens anders hebt gehoord, mag bijzonder klein worden geacht – echt origineel of vernieuwend is het allemaal niet – maar laat dat er u vooral niet van weerhouden om deze plaat hartstochtelijk aan de boezem te drukken.

Download nu

Pure Gold

Outside Chance

Crazy Pritty Baby

Vincent Byloo