HARDCORE OVERDOSE

SHARLTO COPLEY in HARDCORE HENRY: kijken naar hoe iemand anders een computergame speelt.

Met first-person shooter Hardcore Henry vindt Ilya Naishuller het warm water nog maar eens uit.

‘MGM presents a revolutionary motion picture. The most amazing since talkies began!’ Zo werd in 1947 Robert Montgomery’s Lady in the Lake aangekondigd. Die Raymond Chandler-verfilming werd volledig vanuit het gezichtspunt van het hoofdpersonage gefilmd. En die gimmick gaat snel vervelen, schreef The New York Times toen. Zeventig jaar later lokt Ilya Naishullers Hardcore Henry, aangekondigd als ‘de meest gewaagde en originele actiefilm-rollercoaster sinds lange tijd’, met precies dezelfde truc precies dezelfde reactie uit. En terecht.

Dit uiterst banale actievehikel, over een cyborg die wakker wordt met geheugenverlies en zijn vrouw moet redden uit de handen van een geblondeerde slechterik, wordt een first-person shooter genoemd, naar analogie met de computergames die het met huis-tuin-en-keukenstunts probeert na te spelen. Niet alleen het eerste-persoonscamerastandpunt is ontleend aan games maar ook de plot en de personages. En omdat Naishuller en de zijnen zich niet eens lieten inspireren door het beste wat op spelconsoles te vinden is, maar veeleer gingen grabbelen in de ‘2 voor 2 euro’-bak van Mediamarkt is Hardcore Henry nu al met voorsprong het domste dat filmjaar 2016 te bieden heeft.

De credits doen met eindeloze rijen naamloze ’thugs’, ‘girls in brothels’, ‘rapist cops’ en ‘flying cyborgs’ denken aan het soort debiele eightiesactiespektakels waar Chuck Norris zich nog steeds voor weigert te excuseren en de dialogen doen helemaal nergens aan denken. Dat is ook exact waar ze over gaan. En om echt alle vakjes op het ‘is dit wel fout genoeg’-formulier aan te kunnen vinken, strooit Naishuller zonder verpinken ook nog wat homofobie, seksisme en een ziekelijke fixatie op bloederige verwondingen door het geheel.

Als dat klinkt als het soort hyperkinetische vertier waarvoor u wel eens van achter uw Playstation wil kruipen, overweeg dan eerst om gewoon uw controller even door te geven aan een andere gamer. Want kijken naar hoe iemand anders een computerspel speelt, is het enige effect dat de subjectieve cameravoering van Hardcore Henry uiteindelijk teweegbrengt. Waar gelijkaardige films zoals Crank (2006) de kijker nog zintuigelijk overrompelen door een barokke overdaad aan filmische middelen, of waar de gameverfilming Doom (2005) tenminste nog het besef had dat een derde van je film vanuit firstpersonperspectief knallen al een beproeving is, laat Hardcore Henry je door een compleet gebrek aan creatieve ideeën even breindood achter als de stoet bad guys die in de langste negen minuten van je leven één voor één worden afgemaakt.

HARDCORE HENRY

Ilya Naishuller met Sharlto Copley, Tim Roth, Haley Bennett

SAM DE WILDE

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content