‘HAAR LEVEN WAS ÉÉN PERFORMANCE’

Bitterzoete ironie: de Oscarnominatie waarnaar Marilyn Monroe zo smachtte, heeft de actrice die haar nu incarneert wel beet. Michelle Williams had als kind al een poster van Marilyn boven haar bed hangen en ging voor My Week With Marilyn voor totale osmose. ‘Om gek van te worden: ik hoorde voortdurend haar stem in mijn hoofd.’

Of Michelle Williams bij haar derde nominatie – na Brokeback Mountain en Blue Valentine – haar eerste Oscar in de wacht sleept, was bij het ter perse gaan nog niet bekend. Opvallend: ondanks zo veel kritische bijval en meer dan vijfentwintig rollen in het voorbije decennium, bleef Williams ‘dat meisje van Dawson’s Creek‘ voor de ene en ‘de ex-vrouw van Heath Ledger’ voor de andere. Ze zou moeiteloos een A-lister kunnen zijn, maar Williams bleef kiezen voor kleine indieprenten. Pas met haar vertolking van Monroe lijkt daar verandering in te komen.

Voor alle duidelijkheid: een biopic is My Week With Marilyn niet. De film beperkt zich tot de opnames van The Prince and the Showgirl, waarvoor Monroe naar Engeland trok om aan de zijde van Laurence Olivier te acteren. Een houterig niemendalletje, behalve voor ene Colin Clark, de derde regieassistent, die na een ruzie tussen Monroe en haar toenmalige man Arthur Miller een week met haar mocht doorbrengen. Zijn relaas was de inspiratie voor My Week With Marilyn.

‘My Week With Marilyn’ is verre van de definitieve Monroeverfilming. Waarom net dit verhaal?

MICHELLE WILLIAMS: Omdat het een van de boeiendste tegenstrijdigheden van haar persoonlijkheid blootlegt. Nee, The Prince and the Showgirl was geen essentiële film. En nee, Colin Clark heeft geen onuitwisbare stempel op haar leven nagelaten. Maar haar conflict op de filmset met Olivier, een klassiek geschoold acteur die haar niet ernstig nam, legt wel bloot waarom haar carrière zo triest was. Ze blonk uit in dans, zang en comedy, het lichtvoetige werk, maar daar gunde ze zichzelf geen tevredenheid over: ze wilde een ernstige actrice zijn. En niemand nam haar ernstig.

Toen James Franco zich in 2000 op de rol van James Dean voorbereidde, begon hij twee pakjes per dag te roken, haalde zijn motorrijbewijs en leerde bongo spelen. Hoe ver ben jij voor Marilyn Monroe gegaan?

WILLIAMS: Ik heb alleszins geen bongo leren spelen. (Lacht) Ik heb mezelf ondergedompeld in alles wat er over haar te vinden was, zoals een kind dat bij het slapengaan een boek onder zijn kussen legt in de hoop door osmose plots alles te begrijpen. Tien maanden ben ik dag in dag uit met haar bezig geweest. Overdag, als mijn dochter op school was, bekeek ik haar films en zocht ik obscure filmpjes op het internet. ’s Avonds las ik de boeken die over haar geschreven zijn. Ik heb zelfs haar lievelingsromans gelezen – ze was een grote fan van Walt Whitman, Henry David Thoreau en de Russische schrijvers. En als ik buitenkwam, had ik een hoofdtelefoon op, aangesloten op een iPod met opnames van haar stem. Ik nam de metro met Marilyn, ik reed in de auto met Marilyn, ik lééfde met Marilyn. Het was om gek van te worden: alsof er constant een stem in mijn hoofd zat. Zij het dan een heel zachte, lieve stem.

Heeft iets van dat onderzoek je nog kunnen verbazen?

WILLIAMS: Haar nooit aflatende affectie voor kinderen en dieren is me het meest bijgebleven. Overal waar ze kwam, adopteerde ze dieren. Ik denk dat het haar manier was om voor een deel van haar te zorgen waar anderen niet voor gezorgd hadden. Alles wat kleiner dan haar was, wilde ze beschermen zoals ze zelf nooit beschermd was. Het enige wat ze niet kon beschermen, omdat niemand haar ooit had geleerd hoe, was zichzelf.

Hoe meer je over Monroe leest, hoe groter het mysterie rond haar persoon wordt.

WILLIAMS:(Knikt uitbundig) Absoluut. Er is zo veel over haar gezegd en geschreven door anderen, ieder met zijn eigen interpretaties en projecties, dat je nooit een eenduidig beeld van haar krijgt. Hoe meer ik over haar las, hoe meer het mysterie van haar persoonlijkheid bleef groeien in mijn hoofd. Zelfs na tien maanden onderzoek kan ik niet zeggen: zo zit Monroe in elkaar. Er zitten zo veel tegenstellingen in haar leven, zo veel gebeurtenissen die elkaar tegenspreken. Het moet moeilijk geweest zijn voor haar om dat allemaal in één lichaam te vatten. Nu, ik denk dat het zelfs voor haar niet duidelijk was wie ze nu was. Ik las ergens een quote dat Marilyn haar hele leven op zoek was naar een ontbrekende persoon: zichzelf. En dus heeft ze een beeld van zichzelf gecreëerd, gebaseerd op wat anderen over haar dachten, in haar zagen en op haar projecteerden.

Ik las dat in je kinderjaren haar foto boven je bed hing.

WILLIAMS: Als kind droomde ik er al van om actrice te worden: ik móést een foto van haar in mijn kamer hebben. Het is een foto genomen in Roxbury, Connecticut. Ze ziet eruit als een meisje: ze is jong, ze is gelukkig, haar hoofd is naar achter geslagen van het lachen, de armen wijd terwijl ze rondjes draait in het gras. Ik weet nog dat ik toen dacht: ‘Ik hoop dat ik ooit zo gelukkig zal worden.’ Ik had niet door dat er achter die façade zo veel ongeluk schuilde. Vreemd misschien, maar na alle research, boeken en films heb ik me uiteindelijk op dat beeld gebaseerd. Die jonge, kinderlijke Norma Jeane, niet het icoon Marilyn Monroe. Marilyn Monroe was een personage dat ze speelde, een knop die ze kon aanzetten. De zwoele stem, het flirterige, de wiegende heupen: dat was niet wie ze echt was. Alles was ik gelezen heb, suggereert dat ze een gewoon meisje was met een gewone tred en een gewone stem. Haar leven was één performance.

Sinds de dood van Heath Ledger, je ex-man, lijk je je vooral op zware, emotionele rollen toe te leggen. Is acteren een stuk catharsis voor jou?

WILLIAMS: Niet echt. Ik denk dat dat gewoon mijn smaak is. Het is alleszins geen bewuste keuze: het is wat mij aangeboden werd door de scripts en regisseurs met wie ik wilde werken. De catharsis is daar maar een bijproduct van. Ik zou maar al te graag eens in een komedie meespelen. Alleen lijken er dezer dagen nog nauwelijks goede komedies geschreven te worden. Of toch niet in vergelijking met de komedies van vroeger. (Theatraal) Ernst Lubitsch: waar ben je gebleven?

MY WEEK WITH MARILYN

Vanaf 7/3 in de bioscoop.

DOOR GEERT ZAGERS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content