GUY SWINNEN – NEIL YOUNG

‘1986 Het was al een tijdje geleden dat hij nog in België was langsgekomen en ik had hem nog nooit bezig gezien. Neil Young. Ik kende hem vooral van zijn akoestische, meer intieme werk en was wel benieuwd wat dat zou geven in de kelder van Vorst Nationaal. Op dertienjarige leeftijd had ik hem via mijn oudere broers leren kennen. Het was de tijd van After the Goldrush en Harvest. Maar op dat moment was ik eigenlijk nog te jong om mij te kunnen vereenzelvigen met de hippierevolutionairen uit die tijd. Vandaag kan ik meer begrip opbrengen voor Neil Youngs engagement voor bijvoorbeeld de boeren in Amerika, maar zelf vind ik me eigenlijk meer terug in de principes van iemand als Bob Dylan. Als muzikant dreig je snel voor de kar van de politiek gespannen te worden. Enfin, toen de punk eraan kwam, wist ik: dit is mijn generatie. Hoe extremer het was, hoe beter ik het vond. Dat professionele van pakweg Pink Floyd hoefde voor mij niet. Je wist toch dat je zoiets nooit zou kunnen evenaren. Het amateuristische in de punk trok me aan en heeft me ook de overtuiging gegeven om het zelf te proberen.’

‘Midden de jaren 80 had ik me wel weer verzoend met Neil Young. Die eerste keer in Vorst Nationaal heeft hij mijn hoge verwachtingen volledig ingelost. Hij kwam het podium op met Crazy Horse, en ze speelden zelfs een nummer uit Trans, zijn door velen verguisde cd. Zelfs dat vond ik verre van slecht. Toch maakte vooral het tweede deel van zijn set een enorme indruk op mij, toen hij met zijn akoestische gitaar alleen achterbleef op het podium. Overweldigend was dat, hoe hij zelfs in een dergelijke catacombe een hele zaal muisstil kon krijgen. Nadien heb ik hem nog verschillende keren gezien, onder andere op Torhout/Werchter met Booker T and the MG’s.’

‘Een vriendin van mij werkte voor Torhout/Werchter en omdat ze wist dat ik een grote fan was, had ze mij aan een backstagepas geholpen. Ik was stiekem tot aan het mengpaneel op het podium geslopen, maar ik was daar niet de enige. Voor het optreden begon, kwam een kleerkast de pasjes controleren. Het mijne was er wel een speciaal voor Neil Young, maar ik voelde mij toch niet op mijn gemak. Een voor een mochten ze het aftrappen. Hij bekeek me argwanend, maar mijn pasje bleek het juiste. Ik bleef daar ongeveer alleen over, samen met James Hetfield van Metallica. We hebben na afloop nog samen geapplaudisseerd én geglunderd om de opgestoken duim van Neil Young in onze richting.’

‘Tot een persoonlijke ontmoeting is het nooit gekomen, ook niet tijdens de gloriedagen van The Scabs. Arno heeft hem wel eens gesproken, maar wij hebben elkaar altijd gemist. Het is misschien maar beter zo. Ik zou niet weten wat ik tegen hem moet zeggen. Als ik hem cover, raak ik ook niet aan zijn meest gevoelige nummers. Met mijn lage zang kan ik toch nooit aan die hoge, dunne stem van hem. Ik kan dus niet anders dan ook aan zijn andere nummers een eigen interpretatie geven. Op de Vadermoorden zal het overigens de eerste keer zijn dat ik alleen een hele set van hem speel. Onlangs hebben we ter gelegenheid van zijn verjaardag wel nog à l’ improviste een Neil Young-avond georganiseerd. Dat gebeurt wel vaker, maar toen was dat samen met andere Vlaamse muzikanten.’

Guy Swinnen brengt op dinsdag 28 maart een eerbetoon aan Neil Young in het kader van ‘Vadermoorden’. Plaats: Kunstencentrum STUK in Leuven. Info en tickets: www.stuk.be

Opgetekend door Hannes Cattebeke