Beroep: charlatan – Schietgrage malloten, schaars verlichte despoten en leperds die zich door geen graaitaks voor uitpuilende zakken laten behoeden: we hebben het natuurlijk over rockmanagers. Muzikant en publicist Steve Overbury zet de foutste op een rijtje.

Steve Overbury Mainstream Publishing, 336 blzee In 1966 gaven The Small Faces, die net hun eerste single hadden opgenomen, in Saint-Tropez een interview aan The Daily Mirror over een Franse film waarin ze binnenkort zouden figureren naast Brigitte Bardot. Eenmaal terug in Groot-Brittannië bleek er – tot verbijstering van The Daily Mirror én de Faces – van de betreffende prent geen sprake te zijn, maar ondertussen had het verhaal toch maar mooi in alle dag- en weekbladen gestaan en was de voorheen onbekende groep opgestuwd in de vaart der volkeren. Verantwoordelijk voor die al even doortrapte als geniale stunt was Don Arden, een mislukte standupcomedian die zich manu militari tot muziekmanager had opgewerkt.

Het is maar een van de vele onthutsende anekdotes die de revue passeren in Guns, Cash and Rock ‘N’ Roll, een kroniek van de meest baanbrekende, grensverleggende, gevaarlijke, gewetenloze en op geld beluste rockmanagers uit de Britse geschiedenis. In dit boek dus geen Colonel Parker of Albert Grossman, die respectievelijk Elvis Presley en Bob Dylan tot op het hemd uitschudden, maar lui als Peter Grant (Led Zeppelin), Malcolm McLaren (The Sex Pistols) en Simon Fuller (The Spice Girls) moeten nauwelijks onderdoen voor hun Amerikaanse tegenhangers.

Zo bestond Ardens voornaamste onderhandelingstechniek erin zijn gesprekspartner afwisselend omgekeerd uit het raam van diens kantoor te laten bengelen en een revolver tegen de slaap te drukken. Samen met Andrew Loog Oldham, zakenbehartiger van The Rolling Stones, slaagde hij er zelfs in aan platenfirma EMI een onbestaande groep te slijten voor een slordige 10.000 pond. Lucht verkopen – gebakken of niet – behoort nu eenmaal tot het vaste takenpakket van elke muziekmanager. Net als muzikanten van drugs voorzien of net helpen afkicken, concertorganisatoren met de dood bedreigen en uit eigen zak duizenden singles van je opdrachtgevers kopen om ze in de hitlijsten te krijgen.

Behalve een alarmerende waarschuwing aan het adres van elke beginnende rockgroep is Guns, Cash and Rock ‘N’ Roll ook het bewijs dat zelfs wereldbands als The Who en The Animals het zonder die afzetters, charlatans en fraudeurs van managers nog niet half zover zouden hebben geschopt.

Vincent Byloo