Joël Dicker schurkt akelig dicht tegen de pulproman aan met Het boek van de Baltimores, maar aan verslavende vertelkracht ontbreekt het de Zwitserse bestsellerauteur niet. Zou het literaire equivalent van De mol dan toch gevonden zijn?

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: grootse literatuur schrijft Joël Dicker niet. Wie een voorkeur heeft voor doorwrocht leesvoer, volgestouwd met stilistische hoogstandjes en als manna uitgestrooide cultuurreferenties, is bij de jonge Zwitser aan het verkeerde adres. Hij lijkt er zelfs in een wijde boog omheen te lopen. Zo liet hij in zijn vorige roman De waarheid over de zaak-Harry Quebert een literatuurprofessor opdraven die zich in een amoureuze verhouding met een minderjarig meisje stort. Een Amerikaanse literatuurprofessor, maar toch slaagde Dicker erin niet één keer de naam Nabobov te laten vallen: liever dan de lezer lastig te vallen met nog maar eens een interpretatie van Lolita kiest Dicker resoluut voor het leesplezier, wel speelde hij duchtig leentjebuur bij zijn thrillercollega’s.

In zijn nieuwe roman combineert Dicker soaptechnieken met een nostalgische terugkeer naar het jongensboek – u weet wel, dikke vrienden die kampen bouwen en allerlei buurtproblemen oplossen om dan samen bij een kampvuur dure eden van eeuwige vriendschap te zweren. Net als in Harry Quebert is de verteller van dienst een jonge maar beroemde schrijver, Marcus, die rondscheurt in een Range Rover en met filmsterretjes gespot wordt, maar het liefst in alle rust aan zijn nieuwe roman zou werken. Daarvoor heeft hij een huis gekocht in Boca Raton, niet ver van zijn aan lagerwal geraakte oom Saul Goldman. Ooit een rijke advocaat en filantroop die met een gul hart allerlei verweesde kinderen in zijn huis opnam, nu een rekkenvuller in de lokale superette. Hoe dat komt, en wat het Grote Drama behelst dat Marcus’ familie zo uiteen heeft gereten, kom je mondjesmaat te weten. Dicker beheerst de cliffhanger namelijk beter dan de scenaristen van Thuis, en ook het toeval is Dicker vaak gedienstig. Hoe uitgestrekt Amerika ook is, Marcus’ lang verloren jeugdliefde Alexandra blijkt zowaar zijn nieuwe buurvrouw. Natuurlijk is Alexandra ondertussen een wereldberoemde zangeres die bakken geld verdient, maar ongelukkig is met haar sportheld van een man. Zo gaat dat in het Amerika dat Dicker beschrijft: zijn voornaamste inspiratiebronnen lijken wel Vogue, MTV Cribs en realitysoaps.

Joël Dicker schrijft openlijk behaagzuchtig en de Nobelprijs zal hij nooit winnen, maar het vreemde is: je blijft lezen. Ondanks alle euvels, de vaak kinderlijke zinnen en de hoog oplaaiende emoties, draai je bladzijde na bladzijde om, in de hoop nu eindelijk te achterhalen wat die Baltimores toch overkomen is. Over dat vakmanschap beschikt Dicker alvast wel, maar misschien moet hij, net als zijn schrijvende hoofdpersonage, dringend eens zijn klassiekers bijspijkeren. Er valt best nog wat te leren.

HET BOEK VAN DE BALTIMORES **

Joël Dicker, De Bezige Bij (originele titel: Le livre des Baltimores), 446 blz., ? 19,90.

RODERIK SIX

CENTRALE ZINNEN – Morgen gaat mijn neef Woody naar de gevangenis. Daar zal hij de komende vijf jaar van zijn leven doorbrengen.