P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en recent nog Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

GRRRRONDA

Ik ben altijd te laat, te traag of allebei die dingen tegelijk. Zo leer ik bijvoorbeeld de belangrijkste plaat van 2013 pas nu kennen omdat ik te veel tijd verspeeld heb met Zuid-Tiroolse Chardonnay zuipen, dode schrijvers herlezen en Discovery Channel kijken.

Ik was ook te traag om op tijd een document in te vullen en op de bevoegde dienst te bezorgen. Dat document zou ervoor gezorgd hebben dat ik vanuit het buitenland kon stemmen op 25 mei.

Voor iemand die leeft van deadlines een vrij indrukwekkende prestatie.

Voor overheden die de letters op je doos cornflakes kunnen lezen en weten waar je belt en betaalt ook straf dat er nog een stuk papier dient te worden beklad om iets te beantwoorden. Met inkt.

Gelukkig is er een oplossing die me wordt aangereikt door zowat alle mogelijke kranten en tv-zenders, en die heet stemtest.

Dat is eigenlijk net zoals verkiezingen, maar dan veel, veel plezanter.

Je hoeft het huis niet uit, je krijgt eerst een leuk quizje, een beetje zoals op Buzzfeed, en je krijgt meteen resultaat. En dat alles haarscherp, in kleur en met leuke grafiekjes en… ja, met leuke grafiekjes. Alsof dat niet genoeg is.

Daar kan natuurlijk geen slecht verluchte refter van een lokale lagere school tegenop. De minst sexy plicht ter wereld is de stemplicht. De lelijkheid van heel het gedoe alleen al. Plots lijkt het journaal op een bulletin uit Roemenië uit de jaren tachtig. Of negentig. Bestaat Roemenië eigenlijk nog?

Je kunt je dit afvragen: is echt gaan stemmen nog nodig als je de stemtests hebt?

Want laten we eerlijk zijn: natuurlijk verschuiven de verhoudingen lichtjes na verkiezingen. Heel soms is er eens een ‘aardverschuiving’ en er is ook altijd een verrassing, omdat dat bij het format hoort, net zoals Martine Tanghe en politici die hun stembrief stilhouden voor de photo op.

Maar het naar schatting twintigtal mensen dat de zaak moet regelen en met elkaar aan tafel moet zitten om te onderhandelen – iets geven en iets nemen – blijft natuurlijk jarenlang hetzelfde. Daarna worden het hun kinderen. Iedereen staat eens recht, ze lopen even door elkaar in schijnbare chaos, gaan weer zitten op een andere stoel, bestellen eten en doen verder.

En dat is het cynische van de stemtests. Ze gaan uit van de partijprogramma’s en dus het idee dat politiek uiteindelijk daarop neerkomt.

Dat de menselijke factor daarbij niet in rekening wordt gebracht, is de eerste absurditeit. Bijvoorbeeld: een zwak figuur met een schitterend idee is niet interessanter dan een sterk figuur met een aanvaardbaar idee.

Maar dat de kritische benadering van heel het democratische proces eindigt in een compromis, dat is natuurlijk waar het echt fout loopt. Want daar zeggen de media: fuck it, wij kunnen ook scoren met een leuk spel op onze websites en laat het echte circus maar doen, intussen.

Verkiezingen zijn de plek waar de belangen van politici en mediamakers heerlijk samenvloeien, maar daarom moeten ze ons nog niet uitlachen.

P.B. GRONDA

JE KUNT JE AFVRAGEN:

IS ECHT GAAN STEMMEN

NOG NODIG ALS JE DE

STEMTESTS HEBT?