P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en recent nog Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Kersthits zijn al vijftig jaar dezelfde, zomerhits veranderen elk jaar. De reden daarvoor lijkt redelijk eenvoudig. We willen gerustgesteld maar ook geprikkeld worden, en liefst in de juiste periode van het jaar. Heel veel verschillen we daarin niet van bijvoorbeeld de bonte specht of het edelhert.

Behalve dat edelherten minder vaak dancehits scoren of tongpiercings laten schieten in Lloret de Mar. Het komt voor, maar echt eerder zelden. Dat zijn ook altijd redelijk fucked-up herten. Geen herten waarvan je zegt: daar zou ik graag eens een avond mee op café gaan in Hasselt of Gent.

De mens is in al zijn hysterisch en neurotisch, egocentrisch gedoe eigenlijk een redelijk eenvoudig en zichzelf eindeloos herhalend wezen. Kopieën van elkaar, ziekelijk bezig met de minieme verschilletjes. Op zoek naar balans en tegelijk bang om te ontdekken wat dat dan is, die balans. Is dat eigenlijk plezant? Vind je het door hopen aardbeien en Special K te eten bij het ontbijt of door te gaan lopen met het gezaag van een omroepster op je kop?

Weet niemand.

Daarom is een mensenleven vaak een slingerbeweging tussen Bacchus en Apollo, kerstbal en discobal, Carmen en Doortje. Tot op zekere hoogte zijn we allemaal bipolair. Daarom willen we eind december meestal getroost worden door de wetenschap dat Let It Snow (de knaller uit feestjaar 1945) te horen is en we lekker postironische dikke truien aan mogen. Daarom willen we ook in deze tijd van het jaar de zon op onze huid en muziek van Pharrell in de auto die ons ervan verzekert dat er eigenlijk geen echte problemen zijn. Toch geen serieuze. En dan nog: als er al problemen zijn, kan het volume altijd luider zodat je ze niet hoort.

Veel schoonheid komt voort uit contrasten. Duisternis en licht op de velden van Jules Breton, melancholie van Justin Vernon en agressie van Kanye West in Hold My Liquor, groteske heldendichten voor het verslaan van een sportwedstrijd.

Zomerhits met de lichtheid van een briesje moeten er zijn als het warmer dan 25 graden wordt. Net zoals er calippo’s en verbrande heupen moeten zijn en alles naar kokos, cocktails en crèmes mag geuren.

Misschien is het tegelijk geen compleet nutteloos idee om zomermuziek te vinden die langer meegaat dan zeven weken hitparade en zodoende voor enig contrast te gaan.

The War on Drugs heeft een plaat die Lost in the Dream heet. John Mayer is bedrieglijk zomers op Paradise Valley. Bob Dylan heeft een nieuwe en een hele goede in zijn Bootleg Series, maar dat wist je al. De laatste van Sharon Jones & The Dap-Kings zou niet slecht zijn – die heeft de perfecte titel Give the People What They Want. En alle albums van Little Feat zijn gebundeld in Rad Gumbo – The Complete Warner Bros. Years 1971-1990. Als je eenmaal alles van na de dood van Lowell George cadeau hebt gedaan aan een dove buur of iemand die Bono de max vindt, houd je toch nog acht platen over, met de best mogelijke mix van rock, blues, funk en soul. Een mix, ook wel bekend als ‘de perfecte zomer’.

P.B. GRONDA

HEEL VEEL VERSCHILLEN WE NIET VAN DE BONTE SPECHT OF HET EDELHERT. BEHALVE DAT EDELHERTEN MINDER VAAK DANCEHITS SCOREN OF TONGPIERCINGS LATEN SCHIETEN IN LLORET DE MAR.